Bir kördüğüm ki içim, çözdükçe dolaşıyor.
Küle dönmüş bahçeme çiçek açtırırsın biliyorum.
Yazdığım en güzel şiirdin. Gözlerin ise en büyük ilham kaynağım..
Sardunyalar soldu elimde.
Güzel bir şeyler olmasını da beklemiyorum artık.
Hiçbir şey güzel olmayacak...
Ne bileyim kimse gülüşümden sevmedi beni mesela. Ya da uyandığımda uzun uzadıya geceden kalma mesajlar atmadı. Kimse sırf sesimi duymak için de aramadı beni. Özlemedi. Hep, ben en çok sevdim. Kimse bunun aksini iddia etmedi. Fakat, isterdim bir kere de ben birilerinin kanatlarında olayım, bir kere de başkası sarsın beni. Bir kere de başkası düşünsün benim mutluluğumu.. Olmadı. Belki de hiç olmayacak, bilmiyorum. Neyse, artık neyseler neyseleri getirse de neyse.
Ellerim ellerinde, gün batarken söylediğim en güzel şarkısın.
Olmuyor, yapamıyorum. Kafam bile kabul etmiyor artık beni, dört duvarla bile küsüm. Sevilmek istemiştim halbuki, bir gece yarısı gülümseten birkaç söz ile. Ağlamamak için zor tutuyorum kendimi, ellerimi sıkıyorum, "neden sevilmedim?" diye soruyorum kendime. Niye yapıyorlar bana bunları? Ben herkese iyi gitmeye çalışırken, temiz düşünmek için uğraştıkça. Bir gün kirlenirsem ve herkesi kirletmeye başlarsam suçlusu ben değilim..
Ben pek sevilmedim, o yüzden garip bir kişiliğe sahibim. Aldırış etmeyin..
Yaslanamadığım dağları yıktım, kendi ördüğüm duvarları yıktım, bütün suçu kendime yıktım, koyduğum kuralları yıktım. Yeni bir ben yarattım ve kimse oraya değemeyecek.