Küle dönmüş bahçeme çiçek açtırırsın biliyorum.
Belki sen varsın diye..
En mutlu anımda bile gözlerim nedensizce birkaç dakikalığına boşluğa dalıyor. Bir şeyler eksik ve düzeltemiyorum.
Böyle olmamalıydı hissini, ne bekliyordun ki diyerek yeniyorsun.
Her konuda üstünlük kurmaya çalışan, her konuda kendini haklı çıkarmaya çalışan veya haklı gören; demediğim bir sözü demişim gibi lanse eden veya yapmadığım bir davranışı yapmışım gibi gösteren insanlardan nefret ediyorum ve anında hayatımda siliyorum. Herkes yerini bilsin, kimse kendini üstün görmesin. Çapsızlığın lüzumu yok.
Çocukluğuma bir özür borcu var hayatın.
Ömür denilen, esip esmediği belli belirsiz bir rüzgârın bizi bir yerlere savurmasını bekliyoruz. Arkamızda bıraktığımız yarınların da bugüne hiçbir tesiri olmadığını bile bile yarına fazla umut yüklüyoruz.
Daha çiçek açmam artık ben..
Ellerim ellerinde, gün batarken söylediğim en güzel şarkısın.
İçim, bir çocuğun kapıda kalmışlığı gibi...