You Don’t Need Anyone To Help In Your Life.

Paylaşmadığımı umduğum bir şarkıyı daha buraya bırakıyorum.. 

Ve karanlık geceler diliyorum :))

Your silence... is your POWER !

Her zaman özgür olmak istemiştim... Peki şuan neden kanatlarım yanıyor umutlarım ise bir tozlu rafa kaldırılıyor? Bu olanları izlerken ben ne yapıyorum? Ne hissediyorum? Neden bu olanlara sessiz kalıp oturup olanları izlemekle yetinirsin ki bunu dışardan gören biri bunu düşünürdü büyük ihtimal...

Yağan yağmur neden birinin gözyaşlarını anımsatır?

Sonbaharda dökülen yapraklar neden hep yenilenmeye devam eder ve ilkbaharda tekrar çiçek açar?

Kışın kar neden tertemiz bir şekilde her tarafı kaplar? ( Sanki... hiç kirlenmemiş gibi...)

Bu kadar güzel manzara varken neden insanlar hep güzel bir şeyi kirletme peşinde?

Neden her güzel olan kirlenmek zorunda ve karanlığa mahkum olmak zorunda?

Birine hakkettiği değeri vermek insanın neden bu kadar zoruna gider?

Ona son kez sanki bir daha hiç göremeyecekmiş gibi tutunmak ve ona sevdiğini göstermek varken...

Bu sorulara cevap vermek çok zor.

Herkes bir maske takınıyor ve dışarıya çıkıyor.

Kendi gibi olunca yargılanacağından korkuyorlar.

Küçümseneceğinden, dışlanacağından, kabullenilmeyeceğinden...

Sevilmeyeceğinden...

En kötüsü ise bunların hayatta olan bazı bencil insanlardan kaynaklı olması.

Hayata bir kere geliyoruz ve işte yaptığımız tek şey bu.

Çevreden kaynaklı olarak istediğimiz yaşamı yaşamaya vakit bulamıyoruz.

İyi Akşamlar :) 

:)

“make yourself proud,”

Öyle birini arıyorum ki bu hayatta

Beni ben yapacak

Tekrar beni kendim olmamı sağlayacak

Güven duygusu aşılayacak...

Bir zamanlar umutla dolu olan o kalbimi yeşillendirecek

ve son olarak öfkemi dindirecek.

Kendime çok öfkeliyim her zaman öyleydim

Kendimi sevmem, sevemem.

Eğer böyle biri varsa gerçekten öyle çıksın karşıma.

İltifat sevmem...

İltifat ya da nazik söz bana boş gelir ve aniden olmasına alışık değilim...

Şimdi en kötü olan kısma geldik.

O da böyle birinin olmaması...