Ömür denilen, esip esmediği belli belirsiz bir rüzgârın bizi bir yerlere savurmasını bekliyoruz. Arkamızda bıraktığımız yarınların da bugüne hiçbir tesiri olmadığını bile bile yarına fazla umut yüklüyoruz.
Olmuyor, yapamıyorum. Kafam bile kabul etmiyor artık beni, dört duvarla bile küsüm. Sevilmek istemiştim halbuki, bir gece yarısı gülümseten birkaç söz ile. Ağlamamak için zor tutuyorum kendimi, ellerimi sıkıyorum, "neden sevilmedim?" diye soruyorum kendime. Niye yapıyorlar bana bunları? Ben herkese iyi gitmeye çalışırken, temiz düşünmek için uğraştıkça. Bir gün kirlenirsem ve herkesi kirletmeye başlarsam suçlusu ben değilim..
Şu hayatta beni anlayan tek bir kişi bile yok.
Ellerim ellerinde, gün batarken söylediğim en güzel şarkısın.
Dize yatmalı ve saç okşamalı bir uykuya ihtiyacım var.
Daha çiçek açmam artık ben..
Bir insanın hayatı hep mi olumsuz olur, hep mi bahtsız olur, yoruldum gerçekten.
Kendime yalan söylemeye başladığımdan beri kimseye inanmıyorum.
Güzel bir şeyler olmasını da beklemiyorum artık.
Ben pek sevilmedim, o yüzden garip bir kişiliğe sahibim. Aldırış etmeyin..