İnsanın Tutunacağı O Kadar şey Varken Bu Hayatta Gidip Te Kendini Yokuşa Sürükleyecek Olana Tutunması

Sizce bir insanı hangisi daha çok acıtır? Birini arkadaşın sanıp onun senin için en iyi arkadaşın olduğunu düşünüp onun hep yanında bulunman mı? Yoksa, Onun seninle hiç arkadaşlık kurmak istemediğini bilip ve onun seni sevmediğinin yüzüne vurulması mı? Bence bu hayatta hepimiz karşımızdaki insanların duygularını önemsemez olmaya başladık. Hep kendi dediklerimizi duymaya... Karşımızdaki kişinin dediklerini dinlememeye başladık.

Bu yüzden içimize kapandık. Kendimiz karanlıkta kaldık... Ve bir daha ışık bulamadık... Ne bize bir el vardı bizi bu karanlıktan çıkarabilecek... Ne de bir ışık vardı bu karanlığı aydınlatabilecek. Bu yüzden tutunmalıyız yıldızlara ve aya... Bakmalıyız her gece gökyüzüne ve hala bir umut olduğunu birbirimize hatırlatmalıyız ki bir ışık doğsun karanlığın içine... Ve çıkalım biz bu karanlıktan gökyüzüyle...

Gecenin tamamen karanlık olmamasını sağlayan, Aydınlığı ay ve yıldızlardır. Ne olursa olsun gece bir sis bulutu gibi örtülse de kara bulutlar yıldızların ve ayın üstüne... Onun parlaklığı asla gitmeyecek... O kara bulutlar gittiğinde tekrar yükselecektir ay ve yıldızlar parlaklığıyla gökyüzüne...

Busy...

Bu şarkıya aşık oldum... 🖤

Yoruldum... Şimdi bir söz yazamayacak kadar, Şuan sıcak olan bir kahvenin yanında kitap okuma hevesi olmayacak kadar, Gökyüzünde ki  aya ve yıldızlara bakıp ümit beklemeyecek ve ben karşımdaki kişiyi hep daha çok sevip...

Sonrasında sevilmemekten, yaralanmaktan, acı çekmekten yoruldum... 

                                                                                 Bengeceninkaranlığı               Gece ne kadar karanlık olsa da, Bazı yıldızlar sönük olsa da... 

Onların acısı  yok mu sanıyorsunuz?

Sadece bir şey istemiştim...

Çok mu zor geldi?

“make yourself proud,”

If the heart was made to be broken what the heart would make for us? Nothing?

the heart was made to be broken - oscar wilde ⋆˙⟡

Gün boyu gezdikten sonra şimdi bu saatte edebiyat sınavına çalışmak...

Anlatılmaz yaşanır diyorum başka bir sözüm yok.

Sen sesini duyurmadıkça seni kimse anlayamaz.

Sen sessiz kaldıkça ölürsün...

Sen sustukça kaybolursun...

Sen kendini karanlığa kapattığında kimse seni görmez...

Sen kendini dışarı olarak iyi değil, İçindeki sen olarak iyi ol.

Kimseye karşı ben iyiyim deme, Böyle yaptıkça en çok kendini kandırmaz mısın?

Sen dışarıdayken, Arkadaşlarınlayken yada vb. kişilerleyken sadece kendi canını daha çok yakarsın...

İçindeki ateşi kendi içinde tutmayı bırak, Kim bilir... Belki o içindeki ateşi, acıyı, korkuyu, endişeyi anlayacak birini bulursun.

Kimse için kendini değiştirme, Çünkü sen kendin doğal halinle güzelsin...

Bir gül dikensiz gül olur mu?

Bir göl ya da nehir suyu olmadan olur mu?

Yoksa kurumaz mı o nehir yada göl...

O zaman sende şimdi kalk ayağa sil o güzel gözyaşlarını onlar senin gibi güzel birinin değerini bilememişler ise bu onların hatasıdır.

Unutma... Bu hayat kısa şuana kadar ağladığın o değerli gözyaşların için o gereksizlere değmez.

                                                                                         Bengeceninkaranlığı

Tek ümidim... Hiçbir ümidimin kalmadığıdır:))