İnsan En çok Da Varmak Istediği Yerden Koşarak Uzaklaşır. Duvarlara çarpmak Istediği Sözcükleri

Yadyodaki derslerde kendimi Granny oyununun içerisindeymişim gibi hissediyorum.

Hayata geç kalmak diye bir şey var mıdır? Hayat dediğimiz şey; her gün, günle beraber intinaş etmez mi dünya döndükçe. Sayıları ayraç yapıp yaşantımızı organize ediyoruz, an’ albümü oluşturuyoruz hafızamıza atmak için. Zamanı yakalamak uğruna peşinden koşarken yorulduklarımızı raflarından kaldırıyorum: Zamansız değil miydi oysa gülüşlerimiz? Zamansız olmasaydı, her yokladığımda orada olmazdı; zamansız olmasaydık, yüzümüze vuran her yaz esintisinde aklımıza o gün gelmezdi. Gözlerim en iyi fotoğrafları çekerken, dilim söylenecek en güzel cümlelere müsaitken dünyamın en nahif tonundan, ellerim kağıdın üzerinde seni yazarak resmederken; albümlere sığdırabilmek, sınırlarını çizmek zamanın, ne mümkün! Yaşadığımızı hissettiren şeyler eşlikçisi hayatın. Onlar şarkısını çalarlarken kronometre elinde beklemek, işe yarayacak zamanı parçalara ayırmana. İşe yaramayacak her an yeni, yeniden var olmana karşı direnmene. Her gün sıfır noktasından başlarcasına, yeni ve her intinaş edişinde sen, farklı bir sen, yeniden. İhtimaller kovalayacak birbirini ardı sıra. Rutin görünümlü yeryüzünün çağlayanı sürükleyecek seni de akarken. Kelimelerin ötesindeki anlamlara ulaştığında başlayacak büyük devinim.

02:51

Sabah Deniz Dülgeroğlu’nun “Merdiven Altı Terapi” podcastini dinlemiştim: intinaş etmek, dilimize kazandırdığımız yeni söz grubu.

Paris

Yara izlerini seviyorum.

Az önce böyle bir an’a şahitlik ettim. Gülümsetti.

Hayattaki sınavların pusula rolü üstlendiğini, bize yön göstermek için birer ölçek olduğunu görerek kalemimize sarılacağız bu kez. Uğruna çok ter akıttık, gecelerimizi sabahlarımıza bağladık… Şimdiyse bir başlangıca son virajımızı alıyoruz.

Sınavları büyük-küçük diye nitelendirmeden ilk günkü ciddiyetle burada olan arkadaşlarım; nice sınavlar vardır akışında girmiş bulunduğumuz, nice sınavlar olacaktır önümüzde korkusuzca karşılayacağımız. İçimizdeki dürüst yaklaşım, hoşgörü, sevgi ve saygı bize bu sınavları kazandıracak yegâne güçtür. Gönlünüzce bir sınav diliyorum sizlere, başarılarınız ne ilk ne de son olsun.

Geleceğinize emin adımlarla yürüdüğünüz, yolculuğunuzun emek kokan yılmaz adımlarında umutlarınızın taze kaldığı, güneşli yarınlarınız olsun.

Bizim Büyük Çaresizliğimiz’i okurken gelen bir telefon, kardeşimden.

-Sana bir şey attım internetini aç.

Günaydın

Ben bir Ayten'dir tutturmuşum oh ne iyi

Ayten'li içkiler içip sarhoş oluyorum ne güzel

Hoşuma gitmiyorsa rengi denizlerin

Biraz Ayten sürüyorum güzelleşiyor

Şarkılar söylüyorum

Şiirler yazıyorum Ayten üstüne

Saatim her zaman Ayten'e beş var

Ya da Ayten'i beş geçiyor

Ne yana baksam gördüğüm o

Gözümü yumsam aklımdan Ayten geçiyor

Bana sorarsanız mevsimlerden Aytendeyiz

Günlerden Aytenertesidir

Odur gün gün beni yaşatan

Onun kokusu sarmıştır sokakları

Onun gözleridir şafakta gördüğüm

Akşam kızıllığında onun dudakları

Başka kadını övmeyin yanımda gücenirim

Ayten'i övecekseniz ne ala, oturabilirsiniz

Bir kadeh de sizinle içeriz Ayten'li

İki laf ederiz

Onu siz de seversiniz benim gibi

Ama yağma yok Ayten'i size bırakmam

Alın tek kat elbisemi size vereyim

Cebimde bir on liram var

Onu da alın gerekirse

Ben Ayten'i düşünürüm, üşümem

Üç kere adını tekrarlarım, karnım doyar

Parasızlık da bir şey mi

Ölüm bile kötü değil

Aytensizlik kadar

Ona uğramayan gemiler batsın

Ondan geçmeyen trenler devrilsin

Onu sevmeyen yürek taş kesilsin

Kapansın onu görmeyen gözler

Onu övmeyen diller kurusun

İki kere iki dört elde var Ayten

Bundan böyle dünyada

Aşkın adı Ayten olsun

Ümit Yaşar Oğuzcan