Ben Bir Ayten'dir Tutturmuşum Oh Ne Iyi

Çocuk olarak geçirmediğim ilk bayram.

Ailemin gözünde çocuk olduğumun bir kanıtı daha.

Bayram harçlığı aramızdan ayrıldı bu bayram. Değişime birinci elden şahitlik yapıyorum. Bayram harçlığıyla beraber ayrılan çocuksu sevinçlerimiz ya da hüzünlerimiz değil ama. Onlar hâlâ içimde.

Bayramın 2. günü, uzak akrabalarım ve onların arkadaşlarıyla İskenderun’daydık. Abim bir ara markete gitti, geldiğinde çocuklara ıvır zıvır bir şeyler getirdi. Çocuklara tatlı bir şeyler getirdi ve o çocuklar arasında ben yoktum yani. Tatlıya da çok düşkünüm, çocuklara tatlı verilirken kedinin ciğere baktığı gibi bakmış olabilirim. Ben bakarken bir şeyler verilmeye devam etti ve ben de bakmaya… Yetişkinler tatlı yemiyordu nasılsa. Ben de kendime çocuktum ya, millet ne bilsin koca kız görüyorlar dışarıdan.

Bu bayram çocuk olarak geçirmediğim ilk bayramdı.

Eskişehir’de lise yıllarımda Mackbear’a giderdim. Terası olan mekanları çok severim, oranın da terası vardı. Üst kat, insanlardan uzak ama kopuk değil, su boyuna bakıyor.

Şimdi üniversitedeyim ve başka bir şehirdeyim. Gittiğim mekanda teras varsa o mekandaki vadem uzun oluyor ve sadakat programıma geçiş yapıyoruz.

Evet, Mackbear’dan yazıyorum.

Tarih tekerrür eder.

Hayattaki sınavların pusula rolü üstlendiğini, bize yön göstermek için birer ölçek olduğunu görerek kalemimize sarılacağız bu kez. Uğruna çok ter akıttık, gecelerimizi sabahlarımıza bağladık… Şimdiyse bir başlangıca son virajımızı alıyoruz.

Sınavları büyük-küçük diye nitelendirmeden ilk günkü ciddiyetle burada olan arkadaşlarım; nice sınavlar vardır akışında girmiş bulunduğumuz, nice sınavlar olacaktır önümüzde korkusuzca karşılayacağımız. İçimizdeki dürüst yaklaşım, hoşgörü, sevgi ve saygı bize bu sınavları kazandıracak yegâne güçtür. Gönlünüzce bir sınav diliyorum sizlere, başarılarınız ne ilk ne de son olsun.

Geleceğinize emin adımlarla yürüdüğünüz, yolculuğunuzun emek kokan yılmaz adımlarında umutlarınızın taze kaldığı, güneşli yarınlarınız olsun.

Hayata geç kalmak diye bir şey var mıdır? Hayat dediğimiz şey; her gün, günle beraber intinaş etmez mi dünya döndükçe. Sayıları ayraç yapıp yaşantımızı organize ediyoruz, an’ albümü oluşturuyoruz hafızamıza atmak için. Zamanı yakalamak uğruna peşinden koşarken yorulduklarımızı raflarından kaldırıyorum: Zamansız değil miydi oysa gülüşlerimiz? Zamansız olmasaydı, her yokladığımda orada olmazdı; zamansız olmasaydık, yüzümüze vuran her yaz esintisinde aklımıza o gün gelmezdi. Gözlerim en iyi fotoğrafları çekerken, dilim söylenecek en güzel cümlelere müsaitken dünyamın en nahif tonundan, ellerim kağıdın üzerinde seni yazarak resmederken; albümlere sığdırabilmek, sınırlarını çizmek zamanın, ne mümkün! Yaşadığımızı hissettiren şeyler eşlikçisi hayatın. Onlar şarkısını çalarlarken kronometre elinde beklemek, işe yarayacak zamanı parçalara ayırmana. İşe yaramayacak her an yeni, yeniden var olmana karşı direnmene. Her gün sıfır noktasından başlarcasına, yeni ve her intinaş edişinde sen, farklı bir sen, yeniden. İhtimaller kovalayacak birbirini ardı sıra. Rutin görünümlü yeryüzünün çağlayanı sürükleyecek seni de akarken. Kelimelerin ötesindeki anlamlara ulaştığında başlayacak büyük devinim.

02:51

Sabah Deniz Dülgeroğlu’nun “Merdiven Altı Terapi” podcastini dinlemiştim: intinaş etmek, dilimize kazandırdığımız yeni söz grubu.

Bazen her şey kendinde dışarıya çıkacak gücü bulmakla başlıyor.

“Bir kere daha yandım ama canım gördüğüme sevindim”

Sen kalbimi durdurdun

Dünya dönmesin dursun.