Gideceğim Her Yere 1 Saat öncesinden Gitme Alışkanlığıma Bir Son Vermeliyim.

Sakla kinini en derinlerine

Gününü bekler kaybedilecek savaşlarının

Ben ümitsiz aşklar için yaratılmışım

Ayrılıklar için, sonsuz kederler için

Ne zaman ta derinden sevsem bir kadını

Ezilmeli yeni açmış gülleri kalbimin

En güçlü zehir olmalı aşk dediğin

Alkol gibi damarlarıma yürümeli

Sarmalı her yanımı gece olunca

İçimde bir çıbancasına büyümeli

İnsan sevince her gün bir kez ölmeli

Her gün bir başka yerine saplanmalı o kurşun

Yollara düşmeli, perişan deli divane

Erimeli potasında o garip var oluşun

Artık uzak bir anıdır huzur ve sükun

O büyük yangın başlamışsa yürekte

Bir gün gelir de bu çaresizliğin

Aranır bütün tesellisi ölmekte

O yerde sevilmek de yalan sevmek de

Nereye baksan dizboyu karanlık

Boşuna bir ışık arama göklerde

Her şeyinle aşkın içindesin artık

Böyle gitgide derinlere çeker o bataklık

Orada ölümsüz olur nice kara sevdalı

Sevmek, hiç sevilmeden; korkunç güzel

Aşk dediğin karşılıksız olmalı.

Ümit Yaşar Oğuzcan

Hayatı satranç tahtası gibi kullananların yanında benim bütün kartları açık oynamam.

Bir olaya tepkimi anında koymam. Doğada fizik yok mu; fizikte hangi etkinin tepkisi gecikmeli gelir.

Stratejik davranamamam. Buna diyecek bir şeyim yok; matematik de doğada olan bir şey ve bu bende yok. “Politik ol” diyen arkadaşlarım ya da tiyatroyla ilgilenen arkadaşlarım, bu konuya çalışmam gerekecek.

Açık iletişim ve netlik taraftarıyım.

Bizim Büyük Çaresizliğimiz’i okurken gelen bir telefon, kardeşimden.

-Sana bir şey attım internetini aç.

Hayata geç kalmak diye bir şey var mıdır? Hayat dediğimiz şey; her gün, günle beraber intinaş etmez mi dünya döndükçe. Sayıları ayraç yapıp yaşantımızı organize ediyoruz, an’ albümü oluşturuyoruz hafızamıza atmak için. Zamanı yakalamak uğruna peşinden koşarken yorulduklarımızı raflarından kaldırıyorum: Zamansız değil miydi oysa gülüşlerimiz? Zamansız olmasaydı, her yokladığımda orada olmazdı; zamansız olmasaydık, yüzümüze vuran her yaz esintisinde aklımıza o gün gelmezdi. Gözlerim en iyi fotoğrafları çekerken, dilim söylenecek en güzel cümlelere müsaitken dünyamın en nahif tonundan, ellerim kağıdın üzerinde seni yazarak resmederken; albümlere sığdırabilmek, sınırlarını çizmek zamanın, ne mümkün! Yaşadığımızı hissettiren şeyler eşlikçisi hayatın. Onlar şarkısını çalarlarken kronometre elinde beklemek, işe yarayacak zamanı parçalara ayırmana. İşe yaramayacak her an yeni, yeniden var olmana karşı direnmene. Her gün sıfır noktasından başlarcasına, yeni ve her intinaş edişinde sen, farklı bir sen, yeniden. İhtimaller kovalayacak birbirini ardı sıra. Rutin görünümlü yeryüzünün çağlayanı sürükleyecek seni de akarken. Kelimelerin ötesindeki anlamlara ulaştığında başlayacak büyük devinim.

02:51

Sabah Deniz Dülgeroğlu’nun “Merdiven Altı Terapi” podcastini dinlemiştim: intinaş etmek, dilimize kazandırdığımız yeni söz grubu.

Eskişehir’de lise yıllarımda Mackbear’a giderdim. Terası olan mekanları çok severim, oranın da terası vardı. Üst kat, insanlardan uzak ama kopuk değil, su boyuna bakıyor.

Şimdi üniversitedeyim ve başka bir şehirdeyim. Gittiğim mekanda teras varsa o mekandaki vadem uzun oluyor ve sadakat programıma geçiş yapıyoruz.

Evet, Mackbear’dan yazıyorum.

Tarih tekerrür eder.

Yadyodaki derslerde kendimi Granny oyununun içerisindeymişim gibi hissediyorum.

Paris

“Tüm muhteşem hikayeler iki şekilde başlar: Ya bir insan bir yolculuğa çıkar ya da şehre bir yabancı gelir.”

Tolstoy’a atfediliyor…

Bir şehri bizim için değerli kılan sahi yaşanmışlıklarımız mıdır?

Yaşananları heybemize koyup şehrin ruhunu dinlemek mümkün müdür?

Tekrarlayan döngülerim oldu hayatta. Yüz kere algıda seçiyorsun, yüz kere de çağırıyorsun. Bakış açını değiştir, düşünceni gözden geçir. Şans? İstisnaları vardır elbet; %100 dersen tez-makale.

Şehrin insanları şehre perde çekiyor. Şehrin insanları diye ayrıca bir kategori daha açmak hafızayı gereksiz şişiriyor. Sınır çizmişiz yaşam alanı adını verdiğimiz; bu alanın dışında yaşam yokmuşçasına beşeri de bağlamışız bu tanıdık hava sahasına. Bakıvermişsin yaradılışımızdan gelen aidiyet bizi oranın yapmış.

Merhaba ben insan, yalın insan. Ne bir yere aidim, ne de olmaya niyetim var. Aidiyet dedin. Ben de yetinme dedim. Duygularımız çatışıyor bu defa! Kendimle çatışıyorum bir defa, bırakıyorum öylece kucakladıklarımı ve unutuyorum coğrafyamı. Derdime düşüyorum.

Soruyorum: Şimdi, bana nasıl sınırlar çizeceksin? Daha ben ruhumu dizginleyememişken bedenimi bir avuç toprakla nasıl ölçüştüreceksin?

Hepimizde aynı kalabalıklık, aynı kalabalık yalnızlık. Aynı yaşanmışlıklar, aynı coğrafya. Ortak geçmiş. 10 kilometre ötedeki ben, 20 kilometre gerideki ben. Alt komşumuz -yaş 50-, 15 yıl sonraki ben. Bir köprü aradaki. Üstünde belki iki keçi. Biri ben. Biri benden.

İçimdeki ses, milyonlarca. Taşıdığım şu kafa; tutmaya alışkın, susmaya da. Nereye gitsem farklı yüzler benden içeri bana, aynı yaşanmışlıklar hiç şaşırtmayan yana.

Döngüler tekrarlanır, hikayeler anlatılır. Kendinden arındır şehirleri. Şehirler insanların peşinden gitmez.