Babam yanımda olsaydı burada fotoğrafımı çekerdi.
İnsan en çok da varmak istediği yerden koşarak uzaklaşır. Duvarlara çarpmak istediği sözcükleri kanatır boğazını en çok. Adımları hızlanırken hayatın, düğümleri dolanır ayaklarına yutkunmamış boğazların.
Hayatı satranç tahtası gibi kullananların yanında benim bütün kartları açık oynamam.
Bir olaya tepkimi anında koymam. Doğada fizik yok mu; fizikte hangi etkinin tepkisi gecikmeli gelir.
Stratejik davranamamam. Buna diyecek bir şeyim yok; matematik de doğada olan bir şey ve bu bende yok. “Politik ol” diyen arkadaşlarım ya da tiyatroyla ilgilenen arkadaşlarım, bu konuya çalışmam gerekecek.
Açık iletişim ve netlik taraftarıyım.
Çocuk olarak geçirmediğim ilk bayram.
Ailemin gözünde çocuk olduğumun bir kanıtı daha.
Bayram harçlığı aramızdan ayrıldı bu bayram. Değişime birinci elden şahitlik yapıyorum. Bayram harçlığıyla beraber ayrılan çocuksu sevinçlerimiz ya da hüzünlerimiz değil ama. Onlar hâlâ içimde.
Bayramın 2. günü, uzak akrabalarım ve onların arkadaşlarıyla İskenderun’daydık. Abim bir ara markete gitti, geldiğinde çocuklara ıvır zıvır bir şeyler getirdi. Çocuklara tatlı bir şeyler getirdi ve o çocuklar arasında ben yoktum yani. Tatlıya da çok düşkünüm, çocuklara tatlı verilirken kedinin ciğere baktığı gibi bakmış olabilirim. Ben bakarken bir şeyler verilmeye devam etti ve ben de bakmaya… Yetişkinler tatlı yemiyordu nasılsa. Ben de kendime çocuktum ya, millet ne bilsin koca kız görüyorlar dışarıdan.
Bu bayram çocuk olarak geçirmediğim ilk bayramdı.