...

Gelmemeye giden adam

‘‘Artık uyu...’‘

Yoruldum... Şimdi bir söz yazamayacak kadar, Şuan sıcak olan bir kahvenin yanında kitap okuma hevesi olmayacak kadar, Gökyüzünde ki  aya ve yıldızlara bakıp ümit beklemeyecek ve ben karşımdaki kişiyi hep daha çok sevip...

Sonrasında sevilmemekten, yaralanmaktan, acı çekmekten yoruldum... 

                                                                                 Bengeceninkaranlığı               Gece ne kadar karanlık olsa da, Bazı yıldızlar sönük olsa da... 

Onların acısı  yok mu sanıyorsunuz?

You don’t need anyone to help in your life.

Focus your lessons, Not talk too much  about your dreams.

Because peoples are always same...

They can’t change but you can change your life for not everyone. Only for you...

İmagine your future... 

What did you see?

''Sanatın ayna tuttuğu, yaşam değil seyircidir aslında.''

''Güzel şeylerden güzel anlamlar çıkaranlar kültürlü insanlardır.''

''Sanatı açığa çıkarıp, sanatçıyı gizlemektir sanatın amacı...''

''Sadık olanlar aşkın yalnızca sıradan yönlerini bilirler ancak aşkın trajedilerinin bilenler ise sadakatsizlerdir.''

There was a king.

Living Carefree...

He wanted world, He wanted everything.

He ruled with a fist.

He watched as They begged behind his castle guard..

Diamonds and Pearls..

Emeralds and Gold..

He bathed in the riches only he could know.

Gecenin karanlığında yıldızlarının sönmemesi  dileğiyle...

Çünkü Gece Yıldızlar olmadan bir hiçtir...Ve Yıldızlar tutunurlardır Geceye parlaklığıyla gökyüzünde...

Tek ümidim... Hiçbir ümidimin kalmadığıdır:))

Biri yorgunluğumu alabilir mi? Gerçekten yorgunluğumu alacak birine ihtiyacım var. Kahve iyi gelir demeyin. Bende kafein etki etmiyor...

Ben bağımlı değilim..

Bir satır söz, gözlerimizden akan bir gözyaşı...

 Şömineden çıkan bir alev bile... 

Önem kazanabilir bazen...

                                                                                   Bengeceninkaranlığı

Saat 00:07

Mai ve siyah kitabını okumayı bırakıp kafamdan ne geçtiğini bilmediğim düşüncelerle birlikte buraya yazmaktayım. Mükemmel(!) Ahmet Cemil karakteri var onun babası bir kazadan dolayı ölüyor... Bunun acısıyla ve hüznüyle bir de mektebe gidiyor. Yazar olmak istiyor, şiirlere ilgi duyuyor ve arkadaşı Hüseyin Nazmi ile okumaya başlıyorlar. Akıcı bir kitap... Hala okuyorum.

İlla acılardan mı bahsedeceğiz biraz da günlük hayatımızdan yazalım:)