- Ayağında Bir Ayakkabı Bile Yokken, çocuklara Ders Verilir Mi Hiç! Tüküreyim Böyle Işin Içine!

Kalplerin Savaşı...

Her gecenin bir hikayesi vardır...

Fakat bu hikaye kitaplarda okunmayacak kadar karanlıktır...

                                                                                Bengeceninkaranlığı

Bir satır söz, gözlerimizden akan bir gözyaşı...

 Şömineden çıkan bir alev bile... 

Önem kazanabilir bazen...

                                                                                   Bengeceninkaranlığı

I am tired but I have to study.

“studying is a privilege,”

for all the girls who found themselves in books

Biliyorum, Siz de çok sevdiniz. Ve biliyorum, Sizi de çok sevmediler.                            Karantina

Evet... bugün yine günlerden herhangi bir gün ve ben şuan oturmuş bitmiş kahvemle beraber ders çalışıyorum. Neden mi çalışıyorum? Aslında bu soruyu her zaman birisi sorsa cevap veremem. Çünkü verecek cevabı içimde bulamam.. Peki ya bu neden oluyor? Neden birisi size o soruyu sorduğunda verdiğiniz cevapta bile içinizde bir umutsuzluk ya da o şeyi gerçekten istiyor musunuz diye sorgularsınız? 

1) Kendine güveniniz yoktur. 

2) Çevre baskısı...  Eğer çevrenizdekilerin düşündüklerini çok takan biriyseniz. Onların dedikleri sizi umutsuzluğa sürüklüyorsa ve sizin kendinize olan inancınızı yitirmenizi sağlıyorsa o yanınızdaki kişi sizin için hayallerinize giden yolda doğru araç değil demektir. O kişiden ya da kişilerden uzaklaşıp kendinizi bir odaya kapatın ve müzik açıp olmak istediğiniz yeri ve geleceğinizi hayal edin. 

3) Kendini hep eksik hissetme duygusu... Yaptığımız yanlışlardan ders çıkaracağımıza eksiklerimizin fazla olduğundan korkup bunu yapamayacağımızı düşünmeye başlarsak istediğimiz hedefe hiçbir zaman ulaşamayız. Ve bize inanmayanları haklı çıkarmış oluruz sadece...Bunun olmasını kim ister? Kim hayatında her zaman başarısızlıklarını anlatan insanlarla beraber olmak ister ki onu kınayan bakışları görmek, dalga içeren cümleleri duymak... Kimse istemez. 

Şuan bunları yazarken bile kendimden pay çıkararak yazdığımı bilmenizi isterim. Çünkü şuan yazdıklarım bir gün karşıma çıktığında diyeceğim ki sen başardın ama kendin için başardın... Kendin istedin ve yaptın başkası için değil. Bugünlere geldiysem ise bu benim başarım ve başkasının asla olmayacak!

Kimsenin kendinizin verdiği emeğe el uzatmasına izin vermeyin! Bu sadece seni ona çalışan bir köleden başka bir şey yapmaz... 

Bu hayata bir kez geliyoruz ve şuan sahip olduklarınızın değerini bilin... Çünkü bir daha asla sahip olamayacaksınız. Kimse sizi ölünce umursamayacak. Hepimiz birer toprak altında kalıp unutulacağız. Ölünce hatırlanmak mı istiyorsun? O zaman, Şu sikik insanların dediğini takmayı bırak ve harekete geç!

İyi mi hatırlanmak istiyorsun? O zaman, kendi hayatından arkandakilere bir şeyler bırak ki bir daha seni unutamasınlar! 

                                                                 KARANLIK NOTALAR...

Yasak bir kitap gibiyim bodrum katında..

Saygı duyduğum bi şey yok şu hayatta...

Sana koşuyorum ölmesem diyorum.

Dönüyor başım seni seviyorum..

Kimse bana ışık tutamaz...

Kimse beni bulamaz...

Kimse bana bir el uzatmayacak...

Çünkü, ben zaten karanlık olmuştum. 

Beni bulan olursa da soruyorum ona... 

Benim karanlığımı aydınlatacak kadar yeter mi ışığın?

                                                                                      Bengeceninkaranlığı

Saat 00:07

Mai ve siyah kitabını okumayı bırakıp kafamdan ne geçtiğini bilmediğim düşüncelerle birlikte buraya yazmaktayım. Mükemmel(!) Ahmet Cemil karakteri var onun babası bir kazadan dolayı ölüyor... Bunun acısıyla ve hüznüyle bir de mektebe gidiyor. Yazar olmak istiyor, şiirlere ilgi duyuyor ve arkadaşı Hüseyin Nazmi ile okumaya başlıyorlar. Akıcı bir kitap... Hala okuyorum.

İlla acılardan mı bahsedeceğiz biraz da günlük hayatımızdan yazalım:)