Maggie Vandewalle

seni çok seviyorum ama

ait olmadığımı hissettiren yerler için savaşmamalıyım

gözümü kısıyorum uzağa bakıyorum sana sarılmış olmanın sahnesi geliyor. çok büyük bir yükün, geçmiş olsunluk bir sorumluluğun, dünyevi bir meselenin, büyük çaplı bir kalp ağrısının sonunda nereye baksan beni görmek istediğin o an geliyor. bunu hissettiğim için öyle berrak ki içim öyle telaşsızım ki, bir damla yaş akıtmıyorum kucağımdaki ele, önümdeki masaya, dudak payımdaki fincana; bana gözlerin dolu dolu baktığın o akşama gidiyorum, içimin ufku ciğerime dolan oksijenle genişliyor. daha uzağın artık varış noktasının, daha yakına geldiği yerde oluveriyorum. gittiğin, vardığın, varamadığın yollar nasıl? durduğun duraklar nasıl, ben o kelime değildim ya, öyle demiştin. ben o cümle de değilmişim, ele alınan mektupta okunan hiçbir sözde akla gelen de olmamışım. ben şimdi ucundayım, bitimindeyim, başlangıcın sonundayım. seni bir kere tanımış oldum ve bunun beni seni hiç tanımamış olmaktan daha kötü ettiği o yerdeyim.

seeking, yearning, reaching hands

“Bizim senle hukukumuz var. Avukatımız var. Suçumuz var. 

Bizim senle bir ömrü paylaşmaya andımız, bu andı çiğneyip içyüzümüzü ifşa eden ihanetlerimiz, birbirimizi kolayca harcamanın lüksü, bu lükse sığan baş önde boş boş oturuşlarımız var. Konuşamayışlarımız, hiçbir şeyi açıklayamayışlarımız, kaçıp gitmeyi erdem sayışlarımız var.

Umutmuş, bir şans daha vermeklermiş, özürlermiş, lütfen unutlarmış: Zaaf Zaaf! Bunlar evrim zaafı! Ben kin tutmayı aşktan daha yüce bilirim. Aşk acısı silinir, kin mezara kadar! Sadece hümanist olacak kadar düşük değil IQ seviyem! 

Bu gece alkolle sabahla; ona de ki: Ben kanıma kırmızı rengi veren kişiyi kaybettim.  Bu gece hüzünle sabahla; ona de ki: Ben bedendeki mıknatısın büyüsünü bozdum. 

Bu gece iğrenç bir korku filmiyle sabahla; ona de ki: Kabuslarımın orta yerindeki tek güzel mabedin kapısına sıçtım. 

Bu gece imla kurallarına uyulmuş edebi bir intihar mektubu ile sabahla; ona de ki: Farkındayım, ölsem, cesedimi gerçekten teşhis edebilecek tek insan odur; ceset de olsam, hainim hâlâ. 

Ne mutlu sana! ”

benim senden çok daha büyük derdim tasam varmış ben bunu yeni anlıyorum. seni hafife almıyorum ben kaç gece ağlayarak elim kalbimde uyandım ama şimdi kalbim yere düşmesin diye yavaşça, telaşsız yürümek de varmış. ne tarafa baksam tutarsızlık, sınandığım bir hayatın gediğindeyim. konuşamıyorum. bağırarak ağlayasım geliyor. canımın içi sen bir kenara ama benim gerçekten senin acına teşekkür edecek, senden çok daha büyük ve tarifsiz bir yaram da varmış.

İnsanı delik deşik eden sessizlikler var, geceyi bölen çığlıklardan daha beter. Ve sen o sessizlikte ne demek istediğimi anladın. Çünkü sen de çocukken bir kuş olmak istemiştin. Yakınmadan, ortalığı ayağa kaldırmadan acı çekmeyi öğrenmek hayli zamanını almıştı. Beni anladığında o kadar şefkatle baktın ki, sanki gözlerinle saçlarımı okşadın, gözlerinle ellerimi tuttun ve aynı gözlerle kahvaltına devam edebilirsin dedin.