Geceninsukuneti - Selin

Allah biliyor ya, boğazımı kessen yine de ölene kadar senin gözlerinin içine bakarım.bana da yazıklar olsun.

rüyalara inan. rüyalara inan; çünkü bilinçdışına yerleştirdiğin kaleye bir tek bu yolla ulaşırsın. bastırdığın, yıktığın, söktüğün, söktüğünü sandığın, sıyrıldığın, biriktirdiğin, sakladığın ve sakındığın, böylesi zıtlıkla iç içe geçirdiğin, üst üste yığdığın her şeyi o kalede bulursun.*

“Bende bir resmin var, gözlerimin tam içine bakıyor.

noktalanmayanlardan

THE MUMMY RETURNS (2001) Dir. Stephen Sommers Rachel Weisz as Evelyn O’Connell (Carnahan)

ben hiç kimseyi ölmek istemedim

nasıl başlayacağımı bilmiyorum  ve nasıl başlayacağımı bilmeyeceğimden emindim.

iki elimi suratıma koydum birkaç saniye önce ve neyden bahsetmek istediğimi bilmediğimi fark ettim. içimde çok yüksek bir yerden aşağıya düşerken mesela o lunapark aletlerindeki, göbeğimi gıdıklayan o his var. içimde bir delik var ama buna delik demem için şeklini bilmem gerekiyor. bir şekil göremiyorum ve bir şekil oluşturamıyorum da. sadece ona karşı odağı sürdürdüğümde başımın döndüğünü, gıdıklanma hissettiğimi, bir süre sonra huzursuzlandığımı ve artık bakmak istemediğimi duyumsuyorum. böylece ondan uzaklaşıyorum. günlük döngüler.

bu sabah böyle uyandım. günlerdir düşündüğüm vedanın başlangıcı bu olacakmış. hatırlayamadığım bir rüyanın beni yoran hissiyle yataktan kalktım. derse gittim, günlük döngü. kendime bu hissi yaşamak için izin vermedim çünkü sınırlarım olmalı. halletmem gereken şeyler vardı. şimdi laptobun başındayım. odada tekim. hiçbir edebi kaygı gütmeden yazıyorum. arada telefonuma mesaj geliyor; hayatımda olan ya da olmaya çalışan kişiler.. dikkatim dağılıyor. toparlamak için su içiyorum. banyodaki lamba çok ses çıkarıyor onu kapatıyorum.

ne zaman senden bahsetmeye başlayacağım? bir müzik açıyorum: glasvegas, fuck you it’s over. şarkının malum anlamını dışarıda tutuyorum.

daha önce bu konulardan kaç kere bahsettim.. ağlamaya başlayacağım. bilmiyorum sen daha mı iyi bilirsin senin hakkında neler yazdım? hatırlıyor musun.  en başa mı gidelim?

dahil olmamın sebebinin şu anki konumu ve durumu çok da ilgilendirmeyeceği bir siteye kaydolduğum yılın ikinci yarısında, yine hangi sebeple olduğunu bilmediğim bir linke tıklamamla seninle tanıştım. cümleleri nasıl kuruyorum kim bilir. bir şeylerden konuşuyorduk. herhangi bir konuyu öyle yüzeysel tırtıklıyorduk ya da senden bahsediyorduk. sen kendinden bahsedilmesini de seversin. uzun bir günün akşamıydı. çok yorgun olduğumu hatırlıyorum. sana hayıflandığımı ve seni tanımıyor olmanın tüm dünyanın sorumluluğundan kaçmak var ya, kendini mesela bir koltuğa öylece atmanın rahatlığıyla eş değer olduğunu düşünüyorum. sadece düşünmüyor, aynı zamanda öyle hissediyorum. sen o gece konuştuğumuz şeyleri upuzun bir yazıya döküyorsun. gülümsüyorum şu an. ben onu hayatımın belli zamanlarında açıp okumayı öyle çok seviyorum ki. senin kendini en sevdiğin, en kendinden emin olduğun zamanlardı. herkesi iyi edecek gücün, tüm kelimeleri yan yana öylesine bile dizsen insanın içinden bir şeye ‘’kalk’’ diye bağıracak cesaretin vardı. yaranmak için hiçbir şeye ihtiyaç duymadığın şu dünyanın sana borcu şimdi bu olsun.

ağlıyorum. gülümsüyorum, göz yaşlarımı siliyorum. kendimi tanıyor olmanın kıyısından bile geçememişim oysa çoktan kendimi uçsuz bucaksız o eminlik denizinde kulaç atıyor gibi hissediyordum. çok cesurdum. seninle görüştüğümüzde ve senin bugün bile ‘’neden limonata içtin ki sen o gün?’’ diye şaşırdığın buluşmamızda, hayatımda o an öngöremediğim, hiç öngöremeyeceğim, ve şimdi ‘’gerçekleşmiş’’ olmasına rağmen beni hayrete düşüren etkinin farkındaydım. sadece nasıl gerçekleşeceğini bilmiyordum. meğer böyleymiş artık biliyorum. biliyor olmanın ızdırabı ikiye katladığını söylemiş miydim? en az yüz kez biliyorum. yalan. biliyor olmak şimdi benim içime yetmiş yediye katladı. sen, nasıl?

senin hayatının ihtimallerinin bir şekilde benim hayatımın süregelen yorgunluğu ve yoğunluğuyla kesiştiği zamanlar bambaşka insanların hikayelerinde belli rolleri oynuyor oluyordum. sana güç ve vakit ayırıyorken hayıflandığım her saniye için kendimden özür dilerim. sana vakit ayırmanın büyüsünü hiç unutamıyorum. herkesin başına geldiğinde öylece savuşturabileceği ama senin eline, koluna takılan tüm sorunlarını devlet meselesiymiş gibi dinledim. devlet meselesinden çıkardım dünya meselesine çevirdim. senin yükünü hafifletmek için sırtlandığım tüm dünyevi dertlerin insan olduğumu hatırlatıyordu bana. insan olduğumu hatırlatıyordun bana. şimdi unuttum. sen nasıl.

neredeyse tüm hayatının, bana anlattığın ve anlatabilecek olduğun çoğu şeyin yalan olduğunu itiraf ettiğin gün ne hissettiğimi hatırlamıyorum. işte bu öylesineydi, işte bu hiçbir şeydi. hayatında dahil olduğum ya da bir şekilde içlendiğim, ne kadar kötüymüş bunu yaşaman bu yüzden kızıyorum dünyaya dediğim ve beni iç sıkıntısıyla uyutan yalanların senin dışında, seni benim kalbim için hiçbir seviyeye taşımayan ve böylece asla indiremeyecek öylesine şeylermiş. seni bu yüzden affetmiyorum çünkü zaten sana hiç kızmadım ve darılmadım da. ağlıyorum. gözlerimi siliyorum. tüm yaşamını yalanlasan da yine aynı hırsla ve dinginlikle. sen tüm zıtlıkları bir ettin çünkü benim iki ucumu da birbirine yapıştırdın. şu an olduğum insan için teşekkür ederim.

bir şeylerle baş ettiğimiz zamanlar işte hayatın herkese sıra sıra tekmeler savurduğu, kuralsız bir ringteymişiz hiçbir şeyden haberimiz yokmuş tekniklerden bi habermişiz ama dayak yiyormuşuz zamanlarındayken biz, bir defter tutmaya başlamıştım. içine iyi ya da kötü, üzücü çirkin sıradan çok abartılmış ama anlatılabilmiş hisleri yazıyordum, cümleler oluyordu. hiçbiri bana ait değildi, bana ait olmamalarını seviyordum. çünkü insan ne çok ve hiçbir zaman kendine. sana o cümlelerden birini okuyayım mı diyordum, çok seviniyordun. birden umutlanıyordun gözün parıldırıyordu ben çok uzaktan gördüm bunu. senin gözünün parıltısı benim kalbimde şimşekleniyordu. seni öylesine sinirlendiriyordu bir şey ben kalbimi tutarak uyanıyordum. sana bir şey olursa korkusuyla gezdiğim günlerdi çok büyük bir savaş veriyorduk kendi hayatlarımıza ve birbirimizin hayatına karşı. aşık olmuştun ve aşık olmanın tadını sevmiyordun çünkü tarif edemiyorsun. ama nasıl olur nasıl anlatamazsın. öyle olurdu canımın içi işte, öyle anlatamazdın. hiçbir şeye benzemezdi. nereden mi biliyorum? e bir zahmet.

keşke bunları anlatabilmenin başka yolu olsaydı, az önce bunu düşündüm. bir dildeki en çok kaç kelimeyle ve bu kelimeleri yan yana dizerek seni anlatabilirim ki? mesela püskül. püskülü cümle içinde hiç kullanmamıştım. sen şimdi bu yazının püskülüymüşsün.

benim hayatımın gereğiydi üretmek ve yazıyor olmak bunu sana bağlamayacağım. malum harfler, sonu olmayan hisler, abartılan kendilik ve diğer tüm şeyler beni bütün etti. ben bununla doydum ama bu sofradan senin tadını hatırlayarak kalkacağımı nereden bilecektim ki? senin için yazdığım şeyler benim kendimle başa çıkabilme serüvenimde bana ön ayak oldu. senin kıymetin hep bu değil miydi zaten? doğru zaman diliminde, doğru yerde doğru cümleyle olmak. o cümleyi benden daha iyi biliyorsun.

şimdi 20 yaşında 100 yıllık bir hayat hikayesiyle karşında duruyorum ama hala kucağını açsan dizine yatar saçımı örmeni isterim, keşke açsan.

can’t go home, angels ribé, 1977