Rachel Weisz
✞ 666 ✞
ellerini öperken ellerini öperken ellerini öperken ellerini öperken ellerini öperken ellerini öperken ellerini öperken ellerini öperken ellerini öperken ellerini öperken ellerini öperken ellerini öperken ellerini öperken ellerini öperken ellerini öperken ellerini öperken ellerini öperken ellerini öperken ellerini öperken ellerini öperken ellerini öperken ellerini öperken ellerini öperken ellerini öperken ellerini öperken ellerini öperken ellerini öperken ellerini öperken ellerini öperken ellerini öperken ellerini öperken ellerini öperken ellerini öperken ellerini öperken ellerini öperken ellerini öperken ellerini öperken ellerini öperken ellerini öperken ellerini öperken ellerini öperken ellerini öperken ellerini öperken ellerini öperken ellerini öperken ellerini öperken ellerini öperken ellerini öperken
söylesene, sen benimle batmayı mı seviyorsun yoksa seninle batıktan çıkmaya çalışmamızı mı?
it’s borderline actually.
i crave being someone’s first choice so bad. why does no one ever choose me over others?
şimdi 20 yaşında 100 yıllık bir hayat hikayesiyle karşında duruyorum ama hala kucağını açsan dizine yatar saçımı örmeni isterim, keşke açsan.
mütemadiyen dolu bir kafayla, taştan değil ama ağır bir yürekle, gündelik sıkıntıların fizyolojik yansımalarıyla, sana hissettirmediğim ve aslında şikayetçi de olunmayacak bir ton tantana ile yine de seni arıyorum yıllardır. sen bilmezsin ama ben birçok şeyi yonttum, yine sana uydurdum bu aptal kafamla. tüm o aşk mektupları, yirminci yüzyıl icadı elektronik postalar, adını bilmediğim adımı sayıklayanlar tüm sevgiler sana olan sevgimi bütün etti, kırpıp attım fazlalıkları. tüm insan kalabalığını. bulduğumda inkarla, kaybettiğimde yüz yıllık kayıptan doğan ümitsiz birkaç sözle, yine de seni anıyorum. hayatımın hep aynı döneminde, hiç utanmadan yüzümü kızartmadan, yıllardır.
— natalie díaz, from “american arithmetic”, postcolonial love poem (via letsbelonelytogetherr)
Tek arzum seni tekrar öpebilmekten ibaret,
untitled by bearandvodka on Flickr.