ama yine de, çoğunlukla hayır. çoğunlukla boğuluyorsun. o da bunu anlamıştı. ve benim de anladığımı fark etmişti. ve babam. üçümüz de boğulduk ve birbirimizi nasıl kurtaracağımızı bilmiyorduk, ama hepimizin birlikte boğulduğumuza dair bir anlayış vardı.
bir şekilde birbirimizi anlıyorduk, annem, babam ve ben. hepimiz ne kadar berbat durumda olsak da birbirimizi anlıyorduk. annem, tüm hayatınız boyunca boğuluyormuş gibi hissetmenin nasıl bir şey olduğunu biliyordu, sadece bu anlar, bu çok nadir, kısa anlar hariç, aniden hatırladığınız... yüzebildiğiniz anlar.
bana hatıradır bu acı
içindeki öfke geçince ne kadar özlediğini fark etmek
yargılamazsanız biseu dicem
bana disney prensesi gibi davranmayacaksan bosuna mesgul etme
zırhı paslanmış bir kahraman gibiyim.
dizi izleyerek sabahlıcam👍🏻
hapşırmaktan burnum kıpkırmızı oldu artık
o an için hatırla, bağıra çağıra özle beni.
bir an için olur ya, arayıp bulamaz hislerini.
normal bir insan gibi "seni seviyorum" demez. onun yerine güler, kafasını iki yana sallar ve küçük bir gülümseme ile "aptalın tekisin" der.
ben buna asik olmayı cok istiyorum ama hemcinsim😔