bir yerden başlamalıydı hayata. bilmediği, görmediği ve kimseyi tanımadan bir yer olmalıydı, gideceği yer.
yani ben bu kadarını hak edecek ne yapmıs olabilirdim ki
ablanızın hızlı dönemleri (yaş 4 buçuk)
normal bir insan gibi "seni seviyorum" demez. onun yerine güler, kafasını iki yana sallar ve küçük bir gülümseme ile "aptalın tekisin" der.
iki gözüm kadar eminim, sen yoksun.
ne bileyim füsun. şimdi aramıza duvar örsen, yine kalkıp senin sevdiğin renge boyarım.
kimin nazarı değdiyse onun amınakoyiö
kendine söyleyemediklerini dudaklarının kenarı anlatır bana.
cok özlüyorum