Kafamı Yorgana Gömüp Hiç Bir şey Düşünmeden Deliksiz Bir Uyku çekmek Istiyorum.

Hiç bir şeye tahammülüm kalmadı.

Kendimi hiç bir yere ait hissetmiyorum...

Yine araflardayım...

Güneşi kaçırmamalıyım deyip kendimi kulaklığımla sokaklara attım.

İnsanlarla aramdaki ilişkide öyle çabalıyorum ki, bazen kendime hayret ediyorum. Üzüldüyse, kırıldıysa kendimi affettirmeye çalışıyorum. Bir yanlış varsa doğru yapmak adına birçok şey deniyorum. Ama sonra fark ediyorum ki itekleye itekleye yürüyormuş bu ilişkiler. Bunu anladığım an çabayı, mücadeleyi bırakıyorum ve bekliyorum. Benim için ne yapacaklarını bekliyorum. Genelde bir şey yapmıyorlar. Ben de tümüyle pes edip vazgeçiyorum. Neden böyle olduğunu bilmiyorum. Tek taraflı çaba her zaman en kötüsü olmuştur. Zaten itekleye itekleye bu ilişkilerde yürümez. En iyisi bırakmak.

Dokunmasalar, saatlerce bozuk bir plak gibi sorgusuz sualsiz boş boş oturabilirim. Gözlerimi kırpmadan...

Peki düşüncelerimi de susturabilecek bir güç var mı?

Çünkü beynimin içini kemiren sorulardan kurtulmam gerekiyor artık.

Geceye bu şarkıyla veda edip, mutlu bir sabaha uyanmayı diliyorum.

Ne zaman görünür olacağım?

Sen denizdin bense aslında sana birleşmiş gibi gözüken gökyüzü. Gökyüzü ile deniz kavuşamaz demi iyot kokulu adam. Biz birbirimize ne kadar yakın olsak da aslında hiç ulaşamayacak kadar uzaktık.Sen deniz ben gökyüzü. Aynı  tonları paylaşsak bile birbirimize yabancıydık. Hiç olmadığı kadar.

Ve bir gün deniz gökyüzünü yuttu. Gökyüzü bir daha görünmemek üzere kayboldu.

Her hikaye mutlu sonla bitecek diye bir şey yok. Gökyüzü her ne kadar mutlu sonlara inansa da.

Ne dersin iyot kokulu adam bir gün deniz ile gökyüzü kavuşur mu? Hiç ayrılmadan mutlu bir son yazabilirler mi?

Ama gökyüzünün umudu tükendi. Belki bir gün başka bir deniz ve gökyüzünün hikayesi mutlu sonla biter. Ama bizim ki belli iyot kokulu adam mutsuz son.

DENİZ GÖKYÜZÜNÜ YUTTU ve GÖKYÜZÜ KAYBOLDU...