Κοσμάς Μεγαλομμάτης, Ουροβόρος: Παγκόσμια Μυθολογία-1989

Silver inlaid brass candlestick holder, Iran, 13th-14th century

from The British Museum

The Stele of Roma the Doorkeeper, Dedicated of the Goddess Astarte

The Egyptians almost never depicted illness. This instance is one of the exceptions. One of the man’s legs is withered and the foot only supports itself on the toes. It is the opinion of quite a number of doctors that these deformities are due to polio. This may be the world’s oldest representation of that disease.

New Kingdom, 18th Dynasty, ca. 1401-1363 BC. Now in the Ny Carlsberg Glyptotek. Copenhagen. ÆIN 134

Her insan kendi nasibine gayrettir bu yaşamda. ve her şey yalnızca kadere yazıldığı gibi yaşanır insanın fıtratında..

Μεχραγκάν, η Μεγάλη Φθινοπωρινή Εορτή των Παρσιστών του Ιράν και της Ινδίας

Μεχραγκάν, η Μεγάλη Φθινοπωρινή Εορτή των Παρσιστών του Ιράν και της Ινδίας: όταν η Μαζδεϊστική Παράδοση περνάει από τον Μουσουλμάνο Φερντοουσί

Mehragan, the Parsis' Great Autumn Feast in Iran & India: when Mazdeism's Tradition comes through a Muslim, the Great Epic Poet Ferdowsi

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΑΝΕΝΕΡΓΟ ΜΠΛΟΓΚ “ΟΙ ΡΩΜΙΟΙ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ”

Το κείμενο του κ. Νίκου Μπαϋρακτάρη είχε αρχικά δημοσιευθεί την 1 Οκτωβρίου 2019.

Ευχαριστώντας με για την μετάφραση τμημάτων του επισυναπτόμενου βίντεο από τα φαρσί (περσικά), ο κ. Μπαϋρακτάρης αναπαράγει σημεία διαλέξεών μου για τους υπερβατικούς συμβολισμούς με τους οποίους ο Φερντοουσί παρουσιάζει στο έπος του την αρχή, την διάρκεια και το τέλος της Παγκόσμιας Ιστορίας, βλέποντας στους ήρωές του την διαχρονικότητα της Θείας Παρέμβασης και στους βασιλείς του τις αενάως αναπαραγόμενες και διαφοροποιούμενες κατ' άτομο συνθέσεις των Μεγάλων Ιδεών.

------------------------

https://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/10/01/μεχραγκάν-η-μεγάλη-φθινοπωρινή-εορτή/ ======================

Οι Ρωμιοί της Ανατολής – Greeks of the Orient

Ρωμιοσύνη, Ρωμανία, Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία

Αυτές τις μέρες, οι Παρσιστές του Ιράν και της Ινδίας γιορτάζουν μία από τις μεγαλύτερες εορτές τους, τα Μεχραγκάν. Όπως το ίδιο το όνομα δηλώνει, αυτή η εορτή είναι αφιερωμένη στον Μίθρα, ένα θεό του οποίου την υπόσταση προσπάθησε ο Ζωροάστρης χωρίς επιτυχία να εξαφανίσει και του οποίου (Μίθρα) τους πολυθεϊστικούς Μάγους οι Αχαιμενιδείς σάχηδες επίμονα προσπάθησαν να εξαφανίσουν.

Αυτό μάλιστα συνέβαλε στην δημιουργία μιας επιπλέον αρχαίας ελληνικής λέξης ως μετάφρασης από την αντίστοιχη αρχαία ιρανική: “Μαγοφονία”! Αυτό ειπώθηκε για την εξόντωση, από τον Δαρείο Α’ τον Μέγα, του Μάγου Γαυματά ο οποίος είχε αποπειραθεί να ανατρέψει την δυναστεία.

Ο Ηρόδοτος μάλιστα διασώζει ότι αυτή η περίσταση έγινε αμέσως ένας εορτασμός. Αυτό είναι ενδεικτικό των τρομερών συγκρούσεων ιερατείων που συνέβαιναν ακόμη και στην κορυφή της αχαιμενιδικής αυτοκρατορίας.

Ο Ζωροαστρισμός και ο Μιθραϊσμός ήταν δυο θρησκείες η μία στους αντίποδες της άλλης και ο τρόπος σύγκρουσης ιερατείων δεν είναι μόνον μάχες, πόλεμοι, στάσεις και δολοφονίες αλλά επίσης και αλλαγή του θρησκευτικού περιεχομένου μιας εορτής ή τροποποίηση των χαρακτηριστικών της. Σχετικά με τις ιρανικές θρησκείες από την Αρχαιότητα μέχρι σήμερα, μπορείτε να βρείτε μια σύντομη παρουσίαση εδώ:

Ιράν: η Χώρα που γέννησε Περισσότερες Θρησκείες από Οποιαδήποτε Άλλη, Πρώτη Χώρα που Θρησκείες της διαδόθηκαν από τον Ατλαντικό μέχρι τον Ειρηνικό

https://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/07/22/ιράν-η-χώρα-που-γέννησε-περισσότερες-θ/

(και πλέον: https://www.academia.edu/51404599/Ιράν_η_Χώρα_που_γέννησε_Περισσότερες_Θρησκείες_από_Οποιαδήποτε_Άλλη_Πρώτη_Χώρα_που_Θρησκείες_της_διαδόθηκαν_από_τον_Ατλαντικό_μέχρι_τον_Ειρηνικό)

Ιράν: η Χώρα που γέννησε τις Περισσότερες Θρησκείες, Πρώτη Χώρα που Θρησκείες της διαδόθηκαν από Ατλαντικό μέχρι Ειρηνικό – ΙΙ

https://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/08/21/ιράν-η-χώρα-που-γέννησε-τις-περισσότερ/

(και πλέον: https://www.academia.edu/51484958/Ιράν_η_Χώρα_που_γέννησε_τις_Περισσότερες_Θρησκείες_Πρώτη_Χώρα_που_Θρησκείες_της_διαδόθηκαν_από_Ατλαντικό_μέχρι_Ειρηνικό_ΙΙ)

Ο Μίθρας είναι ένας ιρανοϊνδικός θεός που διαδόθηκε ιδιαίτερα ανάμεσα στους Αραμαίους, τους Έλληνες, τους Ρωμαίους και όλους τους αρχαίους λαούς της Ευρώπης. Σε όλες τις μορφές και φάσεις ιρανικών γλωσσών ο Μίθρας έχει δύο ονόματα: Μιτρά και Μεχρ. Το δεύτερο είναι τμήμα του ονόματος της εορτής που εορτάζουν σήμερα οι Παρσιστές, χωρίς ωστόσο καμμιά επίκληση του Μίθρα. Ο Παρσισμός, ως τελευταίο στάδιο των αρχαίων ιρανικών θρησκειών, έχει διαμορφωθεί κάτω από την επίδραση δύο πολιτιστικών φαινομένων:

α. του Μαζδεϊσμού που είναι η σασανιδικών χρόνων (224-651 μ.Χ.) αναπροσαρμογή του Ζωροαστρισμού, και

β. της σύστασης του ιρανικού μυθικού επικού κύκλου κατά τα ισλαμικά χρόνια, όταν είτε Παρσιστές είτε Μουσουλμάνοι Ιρανοί προσπάθησαν να ανασυντάξουν την προϊσλαμική ιρανική πολιτισμική κληρονομιά και να την ανασυνθέσουν σε μια ενότητα παραδόσεων, κοσμολογίας, μυθικής αφήγησης του ιρανικού και του πανανθρώπινου παρελθόντος, σωτηριολογίας και εσχατολογίας.

Έτσι, προκλήθηκε ένα πολύ παράξενο και κυριολεκτικά μοναδικό φαινόμενο: η επίσημη θρησκεία του σασανιδικού Ιράν, ο μαζδεϊσμός, τερματίσθηκε. Όσοι Ιρανοί παρέμειναν προσηλωμένοι σ’ αυτήν την θρησκεία, την διατήρησαν στις κοινότητές τους, πλην όμως όχι ως επίσημη αυτοκρατορική θρησκεία, εφόσον άλλωστε ανήκαν στο ισλαμικό χαλιφάτο. Έτσι, διαμορφώθηκε ο Παρσισμός, ένα μετα-μαζδεϊστικό στάδιο ιρανικής θρησκείας της οποίας οι πιστοί σήμερα ανέρχονται σε μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων στο Ιράν και στην Ινδία.

Από την άλλη, όσοι Ιρανοί προσχώρησαν στο Ιράν, συνέθεσαν ένα ιρανοϊσλαμικό κύκλο επών και μυθικής αφήγησης της Ιστορίας μέσα στον οποίο το προϊσλαμικό παρελθόν του Ιράν παρουσιάσθηκε ως ισλαμικού χαρακτήρα και αποδεκτό για το Ισλάμ. Όμως αυτός ο κύκλος επών έγινε εξίσου δεκτός από τους Ιρανούς που δεν έγιναν Μουσουλμάνοι και, διατηρώντας ό,τι είχαν μπορέσει από την παλιότερη, αυτοκρατορική θρησκεία τους, διαμόρφωσαν τον Παρσισμό.

Έτσι, σήμερα στο Ιράν, όταν συναντήσουμε κάποιον που ονομάζεται Φερεϋντούν (το οποίο είναι ντε φάκτο ένα προϊσλαμικό ιρανικό προσωπικό όνομα), δεν μπορούμε σε καμμιά περίπτωση να ξέρουμε, αν αυτός είναι Μουσουλμάνος ή Παρσιστής. Και εννοείται ότι είναι μακρύς ο κατάλογος των ονομάτων αυτών που, όντας προϊσλαμικά ιρανικά, έχουν γίνει ολότελα αποδεκτά από τους μουσουλμάνους Ιρανούς και επιλέγονται ως δικά τους προσωπικά ονόματα.

Η νίκη του Φερεϋντούν επί του Ζαχάκ, κεντρικό θέμα της παρσιστικής εορτής των Μεχραγκάν, εδώ απεικονίζεται σε σμικρογραφία χειρογράφου του έπους Σαχναμέ του Φερντοουσί, μουσουλμάνου εθνικού ποιητή των Ιρανών και των Τουρανών.

Καθώς μάλιστα οι Ιρανοί και οι Τουρανοί αποτελούν ένα αδιαχώριστο σύνολο εθνών, όλη αυτή η ιρανική πολιτισμική κληρονομιά και επική παράδοση έχει επίσης διαδοθεί ανάμεσα σε όλα τα τουρανικά και μογγολικά φύλα.

Ονόματα όπως Ρουστάμ, Φερεϋντούν, Κέυ Κουμπάντ, Κέυ Καούς, Κεϋχοσρόης, Εσκαντέρ, Σιγιαβούς, Αφρασιάμπ, κλπ είναι προσωπικά ονόματα κατοίκων της Τουρκίας, της Συρίας, του Ιράκ, του Αζερμπαϊτζάν, του Αφγανιστάν, του Πακιστάν, της Ινδίας, της Κίνας, της Ρωσσίας, και όλων των χωρών της Κεντρικής Ασίας – στον μεγαλύτερο βαθμό τους προσωπικά ονόματα Μουσουλμάνων και σε μικρότερο βαθμό προσωπικά ονόματα Παρσιστών.

Ο βασικός χαρακτήρας των Μεχραγκάν (جشن مهرگان , جشن ملی ایرانیان/ εορτασμός Μεχραγκάν – εθνικός εορτασμός των Ιρανών / τζεσν Μεχραγκάν – τζεσν μελί-γιε Ιρανιάν) είναι ο εορτασμός της φθινοπωρινής ισημερίας.

Έτσι, αυτόματα, η εορτή αυτή είναι η δεύτερη σημαντικώτερη των Παρσιστών μετά το Νοουρούζ, το οποίο εορτάζεται κατά την εαρινή ισημερία και αποτελεί την ιρανική Πρωτοχρονιά είτε για τους Μουσουλμάνους είτε για τους Παρσιστές.

Λόγω της ύπαρξης αρκετών ιστορικών ιρανικών ημερολογίων και της αναπροσαρμογής κάποιων από αυτά, συχνά οι ημερομηνίες του εορτασμού διαφέρουν.

Οι επικρατέστερες ημερομηνίες είναι οι πρώτες ημέρες του Οκτωβρίου.

Δεν σώζονται αναφορές σε Μεχραγκάν στα αχαιμενιδικά χρόνια, και προφανώς η εορτή ως μιθραϊστική και αντίθετη στα κηρύγματα του Ζωροάστρη θα είχε απαγορευθεί.

Αλλά για τους Μιθραϊστές ήταν μια πολύ σημαντική εορτή.

Η πρώτη αναφορά σε Μεχραγκάν ανάγεται στα σασανιδικά χρόνια, δηλαδή λίγο καιρό πριν τον εξισλαμισμό του Ιράν.

Η επικράτηση του Μιθραϊσμού στα αρσακιδικά χρόνια (250 π.Χ. – 224 μ.Χ.) είχε υποχρεώσει τους Σασανιδείς που ανήλθαν στην εξουσία το 224 μ.Χ. να κάνουν κάποιους συμβιβασμούς.

Όμως, η ηρωοποιητική προβολή του Ιράν ως εκλεκτού λαού του Άχουρα Μαζντά κατά τα σασανιδικά χρόνια από τον Καρτίρ έδωσε τον ουσιαστικό χαρακτήρα του Μαζδεϊσμού, της τότε αυτοκρατορικής θρησκείας που επιχείρησε να κάνει τους Ιρανούς ένα έθνος ηρώων και τους Σάχηδες αυτοκράτορες όλης της γης.

Ο Ζαχάκ σκοτώνει τον ταύρο.

Έτσι, η παλιά εορτή των Μιθραϊστών διατηρήθηκε στα σασανιδικά χρόνια πλην όμως πήρε ένα χαρακτήρα πανηγυρισμού της νίκης του μυθικού ήρωα Φερεϋντούν επί του Ζαχάκ, του αρνητικού και κακοβουλου ηγεμόνα. Το βασικώτερο χαρακτηριστικό του Ζαχάκ ήταν το κυνήγι ταύρου και η ταυροκτονία. Όμως, εντελώς συμπτωματικά, το βασικώτερο χαρακτηριστικό του Μίθρα ήταν η ταυροκτονία.

Η σύγκρουση του Φερεϋντούν με τον Ζαχάκ

Έτσι, καταλαβαίνουμε ότι οι Μαζδεϊστές διατήρησαν την μιθραϊστική εορτή, δίνοντας όμως εντελώς αρνητικό χαρακτήρα στο μέγιστο επίτευγμα του Μίθρα. Πουθενά αλλού δεν περιγράφεται η σύγκρουση Φερεϋντούν και Ζαχάκ καλύτερα από το Σαχναμέ του Φερντοουσί, του εθνικού ποιητή του Ιράν, ο οποίος αν και μουσουλμάνος είναι αυτός που χρωμάτισε περισσότερο τον εορτασμό των συγχρόνων Παρσιστών.

Έτσι, κι αυτοί εορτάζουν μια εορτή της οποίας το όνομα παραπέμπει στον Μίθρα και το περιεχόμενο αφορά απόρριψη του έργου του Μίθρα.

Η μάχη του Φερεϋντούν με τον Ζαχάκ

Στην συνέχεια, μπορείτε να δείτε ένα βίντεο που παρουσιάζει όψεις του εορτασμού των Μεχραγκάν από τους σύγχρονους Παρσιστές. Στο εισαγωγικό σημείωμα θα βρείτε επεξηγήσεις (σε ελληνικά, αγγλικά και ρωσσικά) για το κάθε τι που δείχνει το βίντεο λεπτό προς λεπτό.

Ευχαριστώ ιδιαίτερα τον διακεκριμμένο ιρανολόγο και ανατολιστή, καθ. Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτη για την μετάφραση σε νέα ελληνικά των βασικών σημείων του βίντεο, το οποίο είναι ηχογραφημένο σε φαρσί (νέα περσικά). Στην συνέχεια, θα βρείτε πληροφοριακά κείμενα σχετικά με τα Μεχραγκάν.

Ο Φερεϋντούν υποδέχεται τον Τουρσάντ

Δείτε το βίντεο:

Мехраган, Великий осенний праздник парсов в Иране и Индии (مهرگان)

https://www.ok.ru/video/1522499062381

Περισσότερα:

01:43 – 01:57 Великий иранский эпический герой Ферейдун

02:00 – 03:00 Праздничные аспекты современных торжеств Мехреган

03:00 – 03:30 Осеннее Равноденствие – Меграган (эквивалентно празднику Навруз, который совпадает с Весенним Равноденствием, поэтому является Новым годом для мусульманских иранцев и парсов)

03:30 – 03:45 Поэзия Насира Хусрава, иранского шиитского поэта-исмаилита, философа и математика

https://en.wikipedia.org/wiki/Nasir_Khusraw

https://ru.wikipedia.org/wiki/Насир_Хосров

03:46 – 04:10 Персеполис (известный иранцам как Тахт-э Джамшид: трон Джамшида, главного героя иранского эпоса, описанного в «Шахнаме» Фердоуси и многих других иранских эпосах)

04:10 – 04:47 Праздничные аспекты современных торжеств Мехреган

04:48 Статуя Фердоуси («Райский»), национальный иранский поэт (10 в)

04:50 – 05:50 Выживание праздников Мехреган после завоевания Ирана мусульманами, турками и монголами

6:00 – 06:50 Барельеф Митры в Так-Бостане – Иран; представления Митры в индийском, иранском и среднеазиатском искусстве

06:50 – 07:00 У современных парсов образы Ахура Мазды и Зороастра обычно идентичны.

07:05 – 07:15 Ссылки на Ахура Мазду в клинописных древнеахеменидских иранских текстах

07:20 – 07:40 Отрывки из Хорде Авесты (Маленькая Авеста)

https://en.wikipedia.org/wiki/Khordeh_Avesta

07:40 Праздничные аспекты современных торжеств Мехреган

08:15 Доисламские иранские концепции и верования сохраняются в религиозном, шиитском и суннитском, исламском танце семах

08:42 Персеполис / Тахт-Джамшид

09:00 Дариус I Барельеф в Бехистуне / Бисотуне возле Экбатаны (Хамедан)

09:11 Немруд Даг, юго-восточная Турция: греко-иранское пиковое святилище, самое святое место королевства Коммагены

9:30 Различные памятники иранской цивилизации

09:55 Ссылка на иранского мифического героя Ферейдуна и его победу над Заххаком, который считается отправной точкой праздника Мехреган

https://en.wikipedia.org/wiki/Fereydun

https://ru.wikipedia.org/wiki/Траэтаона

https://en.wikipedia.org/wiki/Zahhak

https://ru.wikipedia.org/wiki/Заххак

10:30 Праздничные аспекты современных торжеств Мехреган

10:52 Аль Бируни (ведущий мусульманский историк, математик и астроном: XI-XI века) – ссылки на Мехреган

https://en.wikipedia.org/wiki/Al-Biruni

https://ru.wikipedia.org/wiki/Аль-Бируни

11:15 Снимки с торжеств Мехреган; ряд иранских памятников и древностей; и изображения сцен из иранских эпосов, в частности, битвы между Ферейдуном и Заххаком

12:50 Слово «Мехреган» было распространено среди арабов уже в доисламские времена, что означает «празднование» или «праздничная годовщина».

13:10 Параллели с древнегреческими религиозными праздниками

13:20 Значительные Мехреган отмечены в истории

14:00 Праздничные аспекты современных торжеств Мехреган

Больше:

https://en.wikipedia.org/wiki/Mehregan

https://ru.wikipedia.org/wiki/Мехреган

Απεικόνιση του Φερεϋντούν στην νεώτερη ιρανική τέχνη

Δείτε το βίντεο:

Mehragan (Мехреган), the Great Autumn Celebration of the Parsis in Iran and India (مهرگان)

https://vk.com/video434648441_456240311

Περισσότερα:

01:43 – 01:57 Representations of Fereydun

02:00 – 03:00 Festive aspects of modern celebrations of Mehragan

03:00 – 03:30 Autumn Equinox – Mehragan (equivalent to the feast of Nowruz, which coincides with the Spring Equinox, being therefore the New Year’s Day for Muslim Iranians and Parsis)

03:30 – 03:45 Poetry by Nasir Khusraw, Iranian Shiite Ismaili poet, philosopher and mathematician

https://en.wikipedia.org/wiki/Nasir_Khusraw

https://ru.wikipedia.org/wiki/Насир_Хосров

03:46 – 04:10 Persepolis (known to Iranians as Takht-e Jamshid: the throne of Jamshid, the foremost hero of the Iranian epic described in Ferdowsi’s Shahnameh and many other Iranian epics)

04:10 – 04:47 Festive aspects of modern celebrations of Mehragan

04:48 Statue of Ferdowsi (‘the Paradisiacal’), the national Iranian poet (10th c)

04:50 – 05:50 Survival of Mehragan celebrations after Iran’s conquest by Muslims, Turks and Mongols

6:00 – 06:50 Bas-relief of Mithra in Taq-e Bostan – Iran; representations of Mithra in Indian, Iranian and Central Asiatic art

06:50 – 07:00 Among modern Parsis, the representations of Ahura Mazda and Zoroaster are usually identical.

07:05 – 07:15 References to Ahura Mazda’s in cuneiform Old-Achaemenid Iranian texts

07:20 – 07:40 Excerpts from Khordeh Avesta (Little Avesta)

https://en.wikipedia.org/wiki/Khordeh_Avesta

07:40 Festive aspects of modern celebrations of Mehragan

08:15 Pre-Islamic Iranian concepts and beliefs are preserved in the religious, Shiite and Sunni, Islamic dance Semah

08:42 Persepolis / Takht-e Jamshid

09:00 Darius I ‘s relief in Behistun / Bisotun near Ekbatana (Hamedan)

09:11 Nemrud Dagh, south-eastern Turkey: the Greek-Iranian peak sanctuary, the holiest place of the kingdom of Commagene

9:30 Various monuments of the Iranian civilization

09:55 Reference to the Iranian mythical hero Fereydun and his victory over Zahhak which is thought to have been the starting point of the Mehragan feast

https://en.wikipedia.org/wiki/Fereydun

https://ru.wikipedia.org/wiki/Траэтаона

https://en.wikipedia.org/wiki/Zahhak

https://ru.wikipedia.org/wiki/Заххак

10:30 Festive aspects of modern celebrations of Mehragan

10:52 Al Biruni (leading Muslim historian, mathematician and astronomer: 10th-11th century) – references to Mehragan

https://en.wikipedia.org/wiki/Al-Biruni

11:15 Snapshots from Mehragan celebrations; a number of Iranian monuments and antiquities; and representations of scenes from the Iranian epics, notably the battle between Fereydun and Zahhak

12:50 The word ‘Mehragan’ was diffused among Arabs already in Pre-Islamic times, meaning ‘celebration’ or ‘festive anniversary’

13:10 Parallels with ancient Greek religious festivals

13:20 Significant Mehragan celebrations recorded in History

14:00 Festive aspects of modern celebrations of Mehragan

More:

https://en.wikipedia.org/wiki/Mehregan

https://ru.wikipedia.org/wiki/Мехреган

Ζαχάκ: ο κακόβουλος ηγεμόνας

Δείτε το βίντεο:

Μεχραγκάν, η Μεγάλη Φθινοπωρινή Εορτή των Παρσιστών (Mehregan / مهرگان)

https://www.youtube.com/watch?v=1EI5E6jOfp8

Περισσότερα:

Αυτές τις μέρες, οι Παρσιστές του Ιράν και της Ινδίας γιορτάζουν μία από τις μεγαλύτερες εορτές τους, τα Μεχραγκάν.

(جشن مهرگان , جشن ملی ایرانیان)

(εορτασμός Μεχραγκάν – εθνικός εορτασμός των Ιρανών / τζεσν Μεχραγκάν – τζεσν μελί-γιε Ιρανιάν)

01:43 – 01:57 Αναπαραστάσεις του Φερεϊντούν

02:00 – 03:00 Όψεις σύγχρονου εορτασμού των Μεχραγκάν

03:00 – 03:30 Φθινοπωρινή ισημερία – Μεχραγκάν (αντίστοιχο της εαρινής ισημερίας που είναι η ιρανική, μουσουλμανική και πασριστική, Πρωτοχρονιά – Νόουρουζ)

03:30 – 03:45 Στίχοι του Νάσερ Χουσράου, Ιρανού Σιίτη Εβδομοϊμαστή ποιητή, φιλοσόφου και μαθηματικού του 11ου αι

https://en.wikipedia.org/wiki/Nasir_Khusraw

https://ru.wikipedia.org/wiki/Насир_Хосров

03:46 – 04:10 Περσέπολη (γνωστή στους Ιρανούς ως Ταχτ-ε Τζαμσίντ: Θρόνος του Τζαμσίντ, κορυφαίου ήρωα του ιρανικού έπους που έχει περιγραφεί στο Σαχναμέ του Φερντοουσί και σε πλήθος άλλων ιρανικών επών)

04:10 – 04:47 Όψεις σύγχρονου εορτασμού των Μεχραγκάν

04:48 Άγαλμα του Φερντοουσί (: Παραδεισένιου) εθνικού ποιητή του Ιράν (10ος αι)

04:50 – 05:50 Επιβίωση του εορτασμού των Μεχραγκάν μετά τις κατακτήσεις του Ιράν από τους Μουσουλμάνους, τους Τούρκους και τους Μογγόλους

6:00 – 06:50 Ανάγλυφο του Μίθρα στο Ταγ-ε Μποστάν – Ιράν και απεικονίσεις του Μίθρα στην ινδική, ιρανική και κεντρασιατική τέχνη

06:50 – 07:00 Στους νεώτερους Παρσιστές οι απεικονίσεις του Άχουρα Μαζντά και του Ζωροάστρη συγχέονται και ταυτίζονται.

07:05 – 07:15 Αναφορές του Άχουρα Μαζντά σε σφηνοειδή αρχαία αχαιμενιδικά ιρανικά κείμενα

07:20 – 07:40 Απαγγελία από την Χορντέ Αβέστα (μικρή Αβέστα)

https://en.wikipedia.org/wiki/Khordeh_Avesta

07:40 Όψεις σύγχρονου εορτασμού των Μεχραγκάν

08:15 Διατήρηση ιρανικών προϊσλαμικών παραδόσεων στον ισλαμικό σιιτικό και σουνιτικό θρησκευτικό χορό Σαμά

08:42 Περσέπολη / Ταχτ-ε Τζαμσίντ

09:00 Ανάγλυφο του Δαρείου Α’ στο Μπεχιστούν / Μπισοτούν κοντά στα Εκβάτανα

09:11 Νέμρουντ Νταγ, νοτιοανατολική Τουρκία: ελληνοϊρανικό ιεροθέσιο κορυφής της Κομμαγηνής

9:30 Διάφορα μνημεία ιρανικού πολιτισμού

09:55 Αναφορά στον ιρανικό μυθικό ήρωα Φερεϊντούν και την νίκη του επί του Ζαχάκ που υστερογενώς εκλήφθηκε ως αρχή του εορτασμού των Μεχραγκάν

10:30 Όψεις σύγχρονου εορτασμού των Μεχραγκάν

10:52 Αλ Μπιρούνι (κορυφαίος μουσουλμάνος ιστορικός, μαθηματικός κι αστρονόμος: 10ος- 11ος αι.) – αναφορές σε Μεχραγκάν

https://en.wikipedia.org/wiki/Al-Biruni

11:15 Σκηνές από εορτασμούς των Μεχραγκάν, ποικίλα ιρανικά μνημεία και αρχαιότητες, και αναπαραστάσεις σκηνών από την ιρανική εποποιΐα, ιδιαίτερα της μάχης μεταξύ Φερεϊντούν και Ζαχάκ

12:50 Διάδοση της λέξης ‘Μεχραγκάν’ στα αραβικά με την γενική έννοια ‘εορτασμός’, ‘εορταστική επέτειος’

13:10 Παράλληλα με αρχαιοελληνικές εορτές

13:20 Σημαντικοί εορτασμοί Μεχραγκάν στην Ιστορία

14:00 Όψεις σύγχρονου εορτασμού των Μεχραγκάν

Επιπλέον:

https://en.wikipedia.org/wiki/Mehregan

https://ru.wikipedia.org/wiki/Мехреган

=========================

Διαβάστε:

The Festival of Mehregan

Mehregan is one of the most ancient Iranian festivals known, dating back at least as far as the proto- Iranians. According to Dr. Taqizadeh, (1938, p. 38: “The feast of Mithra or baga was no doubt one of the most popular, if not the greatest of all the festivals for the ancient Iranians, where it was celebrated with the greatest attention.

This was originally an old-Iranian and pre-Zoroastrian feast consecrated to the sun-god and its’ place in the Old-Persian calendar was surely in the month belonging to this deity.

This month was called Bagayadi or Bagayadish and almost certainly corresponded to the seventh Babylonian month Tishritu, the patron of which, was also Shamash, the Babylonian sun god.

This month was, as has already been stated, probably the first month of the Old-Persian year, and its more or less fixed place was in the early part of the autumn.

The feast was in all probability pre-Zoroastrian and it was perhaps the survival of an earlier Iranian New Year festival dating from some prehistoric phase of the Proto-Iranian (Aryan) calendar, when the year began at the autumnal equinox. It was connected with the worship of one of the oldest Iranian deities (Baga-Mithra), of whom traces are found as far back as in the fourteenth century BCE.

In the Zoroastrian religious calendar, Mehregan is celebrated on the sixteenth day of the seventh month. According to Fasli reckoning, this occurs on October 1st. Modi (1922), p. 463, states that Mehregan should properly fall on the fall equinox (which is the first day of the seventh month), but it is usually performed on the name day of Mithra (16th day). Meherjirana (1869, tr 1982 by Kotwal and Boyd) p. 161 says that this feast is important for the following reasons:

“This jashn is called Mehregan and is a time for love and gratitude for life. [In ancient times] Zohak was very cruel to the people. So a blacksmith named Kaveh, with the help of others, sought out Faridoun who then caught Zohak and prisoned him in mount Damavand. Faridoun then became king and the peoples’ lives were saved. For these reasons, King Faridoun and all the people had a great jashan on that day. It is so stated in the Persian Vajarkard Dini.”

According to Zoroastrian angelology, Mithra is the greatest of the Yazats (angels), and is an angel of light, associated with the sun (but distinct from it), and of the legal contract (Mithra is also a common noun in the Avesta meaning contract). He has a thousand ears, ten-thousand eyes.

The feast of Mehregan is a community celebration (Jashan), and prayers of thanksgiving and blessings of the community (Afarinagan) figure prominently in the observances.

In the Rig Veda, Mitra figures prominently mentioned over 200 times.

The Sun is said to be the eye of Mitra, or of the compound Asura “Mitravaruna” (analogous to Mithra-Ahura in Avesta), who wield dominion by means of maya (occult power).

They are guardians of the whole world, upholders of order, barriers against falsehood. (The Vedic language also has a common noun Mitra meaning ‘friend’.)

In the angelology of Jewish mysticism, as the result of Zoroastrian influence, Mithra appears as Metatron, the highest of the angels.

He also appeared as Mithras, god of the Mithraic religion popular among the Roman military.

He can also be found in Manichaeism and in Buddhist Soghdian texts. Mehregan, Tiragan, and Norooz, were the only Zoroastrian feasts be mentioned in the Talmud, which is an indication of their popularity.

http://www.cais-soas.com/CAIS/Celebrations/mehregan.htm

-------------------------------

Mehregān

Mehregān (Mehrgān/Mehregān; Ar. Mehrajān; Meherangān among the Parsis), an Iranian festival apparently dedicated to the god Miθra/Mehr, occurring also in onomastics and toponymy.

By extension this name is used with the generical meaning of autumn and identifies a musical mode. In the Mazdean annual schema of feasts, the festival occurs on the day Mehr of the month Mehr, that is, the 16th day of the 7th month. In some almanacs the occurrence of Mehragān is marked at the 10th of Mehr, after the modern reform (1925 CE) of the Iranian calendar (Ruḥ-al-Amini, p. 83).

The name of the festival is to be found in the Jerusalem Talmud and in that of Babylon (Taqizāda, pp. 192, 214; tr. pp. 158-59, 311; Bokser, pp. 261-62; Neusner, pp. 185-86).

According to Masʿudi (Moruj, sec. 1287), in the Christian milieu of Syria and Iraq, the word Mehrajān indicated the first day of winter.

The Arabic form Mehrajān identifies also a festival widespread outside the Iranian plateau. In a variant of the Aḥsan al-taqāsim by Moqaddasi (p. 45, n. d), there is mention of its celebrations in ʿAden, where the author has been visiting around the end of the 9th century (Cristoforetti, pp. 162-63).

On the basis of some Arabic verses of the Sicilian poet ʿAli b. ʿAbd-al-Raḥmān Ballanubi, Mehrajān celebrations were observed in Cairo in the 11th-12th centuries (Corrao, p. 56).

After its prohibition, at an unknown date, this “Coptic” festival was allowed again by the Fatimid caliph al-Ẓāher (r. 1021-36; Corrao, p. xxxvii). For Egypt one can envisage a symmetry between Mehrajān and the local festival Nayriz, which clearly derives from Nowruz and occurs at the 1st of the Coptic month of Tut (September 10-11). We know that in modern times a Mehrajān festival occurs in mid-February in Somalia (Cerulli, p. 162). According to Ebn ʿEḏāri (p. 84), in 399/1009 in Andalus Mehrajān occurred at the end of Šawwāl, which corresponds to the last ten days of June.

In Andalus during 10th century, the name ʿAnsara was much more in use than the Persian derived name Mehrajān for the same festival (Lévi-Provénçal, p. 172 n. 1). The coincidence with the St. John festival and its fires (24th of June) makes one think of a symmetrical Andalusi Nayriz festival on the 1st of January, but the general lack of information on the matter does not allow one to say anything conclusive (for Arabic sources about Christian festivals in Andalus, including Mehrajān, see Fernando de la Granja). The relation of symmetry and consequent analogy between Mehrgān and Nowruz is frequently asserted in the extant sources (see below). This is the basis on which one may make inferences about the ancient rites of Mehrgān.

The name of the festival Mehragān is formed of the proper noun Mehr (Old Pers. Miθra/Mithra, a diety) and the suffix –agān, which is used in many names of the Mazdean festivals (on this point and for a survey of other possible etymologies, see Calmard, p. 15). Walter Belardi (esp. pp. 61-149) has done a detailed study on the position of Mithra/Mehr in the Iranian calendar. His study is focused on the significant meaning of the name of this Indo-Iranian god, based on the common noun *mitrá, as “pact, contract, covenant,” and on Mithra/Mehr’s function as an arbiter (cf. Boyce, 1975-82, I, pp. 24-31). This function is well testified by his Greek attribute mesítēs (according to Plutarch, De Iside et Osiride, 46) and by the Iranian and para-Iranian sources, in which Mithra/Mehr acts as arbitrator on the cosmological, eschatological, and anthropological levels (Belardi, pp. 32-45).

The Mehragān festival is clearly correlated to the equinox (see Biruni, Āṯār, p. 222; tr., p. 208), which is the astronomical phenomenon most easily linked to the concept of equity and equilibrium. But it remains uncertain whether the festival was in honor of Mithra or if the dedication to Mithra was, in Ḥasan Taqizāda’s view, serendipitous. According to Taqizāda (pp. 350-51; tr., p. 145), the reason may as well be a compromise that occurred in the process of adoption of some ancient religious beliefs by Zoroastrians.

Hence, the celebration of Baga Mithra in the 7th month of the Achaemenian calendar Bagayadi- (Av. Bāgayāday-) may have been added to the “new-Avestan” calendar in a period (second half of the 5th century BCE) in which the seasonal celebrations for the autunm equinox coincided with the 16th of Mehr. The name of the festival (*bāgayāda?) had been replaced by the name that this festival features in the “new-Avestan” calendar, that is Mehragān (<*miθrakāna).

Taqizāda’s hypothesis implies that the name of the Achaemenian month was taken to mean “(the month of) the worship of Baga,” assimilated with Mithra, but this interpretation has been rejected for philological reasons (Boyce, 1981, pp. 66-68; idem, 1982, II, pp. 16-18, esp. p. 24; on the name Baga, see Gignoux, pp. 88-90).

In fact, the only possible analogy between the Achaemenian celebration and the posterior Mehragān could be found in the stated celebration for the triumph of justice over usurpation, respectively represented by the victory of Darius I the Great over Gaumāta and of the epic hero Ferēdūn over Bēvarasp (Żaḥḥāk).

According to Taqizāda (p. 350; tr., p. 145), the Iranian epic preserved the memory of the coincidence of Mehragān with the day on which the usurper Gaumāta was killed by Darius I in 522 BCE. Some of the rites used on Magophonia, that is, the commemoration of the murder of the magi, or “of the magus” Gaumāta under Darius I, may have influenced the observance of *Mithrakāna (see Boyce, 1975-82, II, pp. 86-89; Hartner, p. 749; Henning, pp. 133-44; Dandamaev, pp. 138-40; Widengren, pp. 163-66).

It is noteworthy that the report by Ebn al-Balḵi (pp. 90-91) about the massacre of the Mazdakites ordered by Ḵosrow I Anuširavān (r. 531-79 CE) on the occasion of the great banquet for Mehragān could confirm the analogy, but this passage would also imply that Mehragān was an official occasion in which the king assigned “duties and assignments” (kārhā wa šoḡlhā; cf. Ps.-Jāḥeẓ, Ketāb al-tāj, p. 144; tr., p. 164; cf., for Nowruz, ḴELʿAT).

The festival, which was once connected to the solar calendar of the Iranian tradition, evidently suffered all the consequences of the complex evolution of the various forms of that calendar used by the Iranian people. Originally, and probably until the early Sasanian period, Mehragān was a single day (Boyce, 1970, pp. 518-19; idem, 1982, II, p. 34), but it seems to have been duplicated during the Islamic age as a Small or General Mehragān and a Great or Special Mehragān, as is the case of Nowruz and other festivals (Biruni, Āṯār, pp. 223-24; tr., p. 209).

This kind of duplication, producing a distance of five days between these two festivals, is clearly related to the general issue of interventions in the Iranian calendar, on which scholarly opinions differ notably (Bickerman, p. 203; Boyce, 1970, pp. 514-29; Balinski, p. 99; Marshak, pp. 145-52; de Blois, pp. 40-41, 46-49; Scarcia, pp. 133-41). The Arabic sources (e.g., Biruni, Āṯār, pp. 222-23; tr., pp. 207-9; Ṯaʾālebi, pp. 33-35) testify to attempts, clearly a posteriori, to explain those duplications on the basis of two different moments in the epic tradition being referred to; concerning Mehragān, they attribute it to the rebellion of Kāva and the triumph of Fereydun over Bēvarasp.

The fact that the epic tradition plays a role also in connection with the Sada festival may be due to the occurrence of the calendrical Mehragān in the traditional seasonal place of the Sada festival during the 6th and 7th centuries CE (Cristoforetti, 2002, p. 295). According to Biruni, the Sasanian king Ohrmazd I (r. 272-73 CE) joined the Small and the Great Mehragān, thereby turning it into a six-day festival (according to Taqizāda, pp. 351 n. 496, tr. p. 323 n. 496, this enlargement is a phenomenon that had already occurred in a more ancient time).

The fact that festivals were extended is supported for the later Sasanian times by a Byzantine document dated 565 CE (Boyce, 1983, pp. 807-8). However, afterwards the kings and the people of Iran celebrated the festival over thirty days, “distributing them over the several classes of the population in the same way as we have heretofore explained regarding Nowruz” (Biruni, Āṯār, p. 224; tr., p. 209; cf. idem, Tafhim, pp. 254-55). Biruni’s note that Nowruz was celebrated for thirty days through the month of Farvardin, if taken at face value, would make it reasonable to assume that the festival of Mehragān also lasted for the same number of days, starting on the day of Mehragān and ending on the 15th of Ābān.

It is possible to see a relation between this ambiguous passage by Biruni and the fact that Ferdowsi (I, p. 89, v. 3) talks about a Mehrgān of the 1st of Mehr as in perfect symmetry to the Nowruz of the 1st of Farvardin (cf. Modi, 1922, p. 463). The following sentence attributed to Salmān Fārsi (Biruni, Āṯār, p. 222; tr., p. 208) clearly reflects such symmetry between the two festivals in a different way: “In Persian times we used to say that God has created an ornament for his slaves, of rubies on Nowruz, of emeralds on Mehrajān.

Therefore these two days excel all other days in the same way as these two jewels excel all other jewels” (cf. similar point in Ps-Jāḥeẓ, Maḥāsen, p. 361).

This close relation of perfect twinship is also reflected by the fact that in Arsacid times “Nō Rōz came to be celebrated at the autumn equinox, and Mihragān at the spring one, the two poles of the religious year thus changing places” (Boyce, 1983, p. 805; cf. idem, 1979, p. 106).

According to Mary Boyce, the original festival may have been renamed under the influence of a Babylonian autumn festival, which was “under the protection of Shamash, Mithra’s Mesopotamian counterpart” (Boyce, 1982, II, p. 35).

However, all of our information concerning the Mehragān festival is provided by sources of non-Iranian origin (Rajabi, p. 222).

In Greek authors we find only mentions of generic celebrations: “The dominant aspect is that of a royal festival of a new year or renewal, celebrated by festivities, present-giving, animal sacrifices” (Calmard, p. 16).

According to Ctesias, it was the only annual occasion on which it was proper for the king of Persia to get inebriated (cf. Boyce, 1975, I, p. 173, who connects the practice with the use of soma/haoma).

Nevertheless, another dominant feature of the festival seems to have been its royal and solar aspect; on the day of Mehragān, the day of the creation of the sun itself, the king would wear a crown engraved with the image of the sun (Biruni, Āṯār, p. 222; tr., p. 207).

As regards the Arsacids, a passage in Ṯaʿālebi (p. 47) referring to an official meeting between Ḵosrow son of Firuz (Osroes II? r. ca. 190-95 CE) and the chief of the Zoroastrian priests seems to be the most ancient testimony of customs regarding exchanging of gifts on Mehragān.

But both the name of the ruler and the congruity of the two characters recall the well-known topos of wisdom of Ḵosrow I Anuširavān and his most wise minister Bozorgmehr.

----------------------------------

Κατεβάστε την αναδημοσίευση σε Word doc.:

https://www.slideshare.net/MuhammadShamsaddinMe/ss-250611802

https://issuu.com/megalommatis/docs/mehragan_the_parsis_great_autumn_feast.docx

https://vk.com/doc429864789_620132611

https://www.docdroid.net/nnR62DK/mekhraghkan-i-meghali-fthinoporini-eorti-ton-parsistwn-toy-iran-kai-tis-indias-docx

Αφρο-Ευρασιατική Γεωπολιτική, οι Νέοι Δρόμοι του Μεταξιού, το Ινδο-Ειρηνικό Σύμπλεγμα, η Διάλυση της Δύσης και το Τέλος της Ψευτο-Ιστορίας του ‘Ελληνο-Ρωμαϊκού Πολιτισμού’

Afro-Eurasiatic Geopolitics, the New Silk Roads, the Indo-Pacific Region, the Collapse of the West, and the End of the Fake History of ‘Greco-Roman Civilization’

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΑΝΕΝΕΡΓΟ ΜΠΛΟΓΚ “ΟΙ ΡΩΜΙΟΙ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ”

Το κείμενο του κ. Νίκου Μπαϋρακτάρη είχε αρχικά δημοσιευθεί την 30 Αυγούστου 2019.

Στο κείμενό του αυτό, ο κ. Μπαϋρακτάρης παρουσιάζει ορισμένα από τα δεδομένα τα οποία παρουσίασα σε μια ομιλία μου στο Πεκίνο τον Ιανουάριο του 2019. Κατά την ομιλία μου περιέγραψα τρόπους αντι-αποικιοκρατικής συνεργασίας των εθνών της Αφρο-Ευρασίας και του Ινδο-Ειρηνικού Συμπλέγματος πάνω στην κοινή τους πολιτισμική κληρονομιά και πολιτιστική παράδοση. Αυτές βρίσκονται στους αντίποδες εκείνων των αποικιοκρατικών χωρών (Γαλλία, Αγγλία, Ολλανδία, ΗΠΑ, Αυστραλία) και αντιστρατεύονται τα ρατσιστικά δόγματα και τις ιστορικές διαστρεβλώσεις που οι εν λόγω χώρες χρησιμοποιούν ως εργαλεία διαφθοράς και εξάρτησης. Επίσης, ο κ. Μπαϋρακτάρης προσθέτει πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία για το Eastern Economic Forum 2019, το οποίο είναι ένα εξαιρετικό βήμα ανταλλαγής γνωμών, αναλύσεων και προοπτικών ανάμεσα σε αρχηγούς κρατών, στελέχη κυβερνήσεων, επιχειρηματίες, στρατιωτικούς, βουλευτές, ακαδημαϊκούς και δημοσιογράφους από τις χώρες της Ασίας και του Ινδο-Ειρηνικού συμπλέγματος.

-----------------

https://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/08/30/αφρο-ευρασιατική-γεωπολιτική-οι-νέοι/ ===================

Οι Ρωμιοί της Ανατολής – Greeks of the Orient

Ρωμιοσύνη, Ρωμανία, Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία

Τίποτα δεν υπογραμμίζει καλύτερα την αποδυνάμωση και αποσύνθεση του δυτικού κόσμου καλύτερα από την οικτρή εικόνα της τελευταίας συνάντησης των αρχηγών κρατών μελών της οργάνωσης G-7 στο Μπιαρίτς της Γαλλίας. Το 45ο G7 summit αναφέρθηκε στο ενδεχόμενο επιστροφής της Ρωσσίας στην οργάνωση και συνεπώς μετατροπής της και πάλι σε G -8, αλλά την καλύτερη απάντηση σ’ αυτή την ιδέα έδωσε το ρωσσικό think tank Valdai Club που πρόσκειται στον Ρώσσο πρόεδρο.

Σημειώνοντας ότι το G-7 δεν έχει πλέον την σημασία που είχε προ 20 ετών, το εν λόγω ίδρυμα σε σχετική δημοσίευσή του (δείτε παρακάτω) αναρωτήθηκε τι έχει πλέον σημασία, το G-7 ή το G-20!

Λεπτομέρειες υπάρχουν πολλές (https://en.wikipedia.org/wiki/45th_G7_summit), αλλά η πραγματικότητα φαίνεται σε λίγους μόνον αριθμούς:

Οι χώρες του G-7 (ΗΠΑ, Ιαπωνία, Γερμανία, Αγγλία, Γαλλία, Ιταλία και Καναδάς) με 766 εκ. πληθυσμό διαθέτουν μαζί το 30.1% του παγκοσμίου ΑΕΠ (σε αντιστοιχία αγοραστικής δύναμης / purchasing power parity).

Αλλά οι πέντε χώρες των BRICS (Κίνα, Ινδία, Ρωσσία, Βραζιλία, Νοτιοαφρικανική Ένωση) με 3165 εκ. εκπροσωπούν το 32.7% του παγκοσμίου ΑΕΠ, όντας έτσι πιο σημαντικές από το G-7, το οποίο είναι πολιτικά διαιρεμένο και οικονομικά κλυδωνιζόμενο.

Από την άλλη πλευρά, οι υπόλοιπες 7 χώρες του G-20 (το οποίο αποτελείται από την Ευρωπαϊκή Ένωση και 19 χώρες, οι οποίες απαρτίζονται από τους BRICS, το G-7 και άλλες 7 χώρες), ήτοι Ινδονησία, Μεξικό, Τουρκία, Νότια Κορέα, Αργεντινή, Σαουδική Αραβία, και Αυστραλία, με 633 εκ. πληθυσμό έχουν το 10.8% του παγκοσμίου ΑΕΠ.

Με άλλα λόγια το G- 20 εκπροσωπεί το 75% της παγκόσμιας οικονομίας, μη αφήνοντας εκτός καμμιά παγκοσμίως σημαντική χώρα.

Αλλά το πολύ εντυπωσιακό δεδομένο (συγκριτικά με τον κόσμο προ 20 ή 30 ετών) είναι ότι μαζί οι Ινδονησία, Μεξικό, Τουρκία, Νότια Κορέα, Αργεντινή, Σαουδική Αραβία, και Αυστραλία διαθέτουν ήδη περισσότερο από το 1/3 του ΑΕΠ των χωρών μελών του G-7. Αυτό από μόνο του δείχνει πόση ισχύς έχει χαθεί από τις παλιές μεγάλες οικονομίες της Δυτικής Ευρώπης, Βόρειας Αμερικής, και Ιαπωνίας (που κάποτε απεκαλούντο ‘ο πρώτος κόσμος’). Για το G- 20 θα βρείτε λεπτομέρειες εδώ:

https://en.wikipedia.org/wiki/G20

Αν στα παραπάνω συνυπολογιστούν η δυναμική της οικονομίας των εκτός του G-7 χωρών, το δημογραφικό πρόβλημα (το οποίο είτε είναι πολύ σοβαρό είτε προξενεί πολιτικές αναταραχές στην αντιμετώπισή του) και ο εκπαιδευτικός – επιστημονικός – μορφωτικός παράγοντας, τότε συμπεραίνουμε ότι η καταβαράθρωση της Δύσης θα είναι γρήγορη και απόλυτη. Αυτή η διάλυση θα είναι μάλιστα γενική και όχι μόνον οικονομική-πολιτική. Μαζί με την Δύση, θα βουλιάξει όλο το ιδεολόγημα που προέκυψε από την Αναγεννησιακή Ευρώπη και έφθασε στις μέρες μας.

Άλλωστε, η Γερμανία είναι η Γερμανία του αφηγήματος του ‘ελληνορωμαϊκού ή ιουδαιοχριστιανικού πολιτισμού’, όσο παραμένει πληθυσμιακά όπως την ξέρουμε μέχρι σήμερα. Το ίδιο κι η Γαλλία, η Ιταλία ή η Αγγλία. Αλλά μια Γερμανία κατακλυσμένη από Τούρκους, Ιρανούς, Αφγανούς, Τουρκμένους κι Ιρακινούς αναγκαστικά χρειάζεται άλλο αφήγημα – κάτι που να την φέρνει κοντά στον Ταμερλάνο, στην Χρυσή Ορδή και στον Χουλάγκου Χαν.

Όλα αυτά φαίνονται ήδη πολύ καθαρά από τους κινητήριους μοχλούς σκέψης, τις γενικώτερες θεωρήσεις της Παγκόσμιας Ιστορίας, τις μεγάλες αναζητήσεις, και τις βασικές κατευθυντήριες γραμμές των κυριωτέρων σχεδίων που υλοποιούν οι εκτός του G-7 μεγάλες δυνάμεις. Η ανάδειξη της Κίνας σε πρώτη υπερδύναμη βγάζει αυτόματα τον Περικλή, τον Θουκυδίδη και τον Ιούλιο Καίσαρα από το επίκεντρο της Ιστορίας και εκεί τοποθετεί τον Κινέζο αυτοκράτορα Σουζόν (Suzong), ο οποίος έγραψε στον χαλίφη της Βαγδάτης ζητώντας του βοήθεια και στρατό για να καταστείλει την επανάσταση Αν Λουσάν ή τον ιδρυτή της δυναστείας Μιν αυτοκράτορα Χουνβού (Hongwu), ο οποίος το 1368 έγραψε ένα ποίημα 100 λέξεων για να εξυμνήσει τον Μωάμεθ Προφήτη του Ισλάμ.

Δεν είναι θέμα καν επιλογής ανάμεσα σε μια αλήθεια κι ένα ψέμμα. Είναι κάτι πολύ πιο μακριά από αυτό. Είναι θέμα ότι ‘αυτό’ ήταν η δική ‘σου’ αλήθεια και ‘εκείνο’ ήταν η δική ‘του’ αλήθεια, και τελικά αποδεικνύεται ότι η δική ‘σου’ αλήθεια (ακόμη κι αν είναι αληθινή) δεν είναι η πιο σημαντική, ή η πιο καθοριστική.

Πάρτε για παράδειγμα την βασική γεωπολιτική της Κίνας! Η Ευρώπη, ιδωμένη από το Πεκίνο, γίνεται νοητή ως μία χερσόνησος της Ασίας, δηλαδή κάτι σαν μια άλλη Ινδία, ενώ η Ασία κι η Αφρική νοούνται ως μία ενότητα γης της οποίας τα πολλά τμήματα είναι αλληλεξαρτώμενα, αλληλοσυνδεόμενα και αλληλοσυνεργαζόμενα, καθώς αποτελούν μια ενότητα. Και ακριβώς αυτή την θεώρηση αλλά και μέθοδο έρευνας κι ερμηνείας της Ιστορίας υλοποιεί το μεγαλόπνοο σχέδιο της Κίνας που εν συντομία αποκαλείται Νέος Δρόμος του Μεταξιού {Belt and Road Initiative (BRI) ή One Belt One Road (OBOR); Один пояс и один путь; 一带一路}. Σχετικά:

https://en.wikipedia.org/wiki/Belt_and_Road_Initiative

https://zh.wikipedia.org/wiki/一带一路

https://ru.wikipedia.org/wiki/Один_пояс_и_один_путь

https://de.wikipedia.org/wiki/One_Belt,_One_Road

https://de.wikipedia.org/wiki/TRACECA

Η ιστορική επιστροφή στους – κατά ξηράν, έρημον και θάλασσαν – Δρόμους του Μεταξιού ντε φάκτο συνενώνει την αφρο-ευρασιατική γήινη έκταση, σβύννοντας ψεύτικες κι αναθεωρητικές γραμμές που είχαν επιβάλει οι διάφοροι αποικιοκράτες και οριενταλιστές. Ψευτο-γεωπολιτικές παρουσιάσεις που χωρίζουν την Αφρο-Ευρασία πετιούνται εκ των πραγμάτων στα σκουπίδια ως ιστορικά ανυπόστατες και ως οικονομικά – πολιτικά άχρηστες και βλαβερές. Η Ενδιάμεση Περιοχή του Δημήτρη Κιτσίκη δεν υπάρχει: ήταν μια στρεβλή κι άχρηστη επινόησή του.

Το ίδιο έχει να κάνει και με το ρατσιστικό αφήγημα των αποικιοκρατών του 18ου και του 19ου αιώνα. Άγγλοι και Γάλλοι αποικιοκράτες, ακριβώς για να επιβάλλουν την αποικιοκρατία τους, επιχείρησαν να αναθεωρήσουν την Ιστορία και να αρνηθούν το τι μέχρι τότε είχε συμβεί.

Η αναθεώρηση της Ιστορίας που οι Αγγλογάλλοι ελληνιστές, λατινιστές κι οριενταλιστές επέβαλαν είχε να κάνει με

α. μια παρά φύσιν και ψεύτικη διαίρεση του κόσμου σε Ανατολή και Δύση,

β. μια ανιστόρητη κι αυθαίρετη ταύτιση της Δύσης με πολιτισμό και πρόοδο και της Ανατολής με βαρβαρότητα κι ‘απολυταρχία’ (λες κι η ‘απολυταρχία’ είναι κάτι το οπωσδήποτε κακό!),

γ. μια παρανοϊκή κι εξωπραγματική αναγωγή του λεγόμενου ‘ελληνορωμαϊκού πολιτισμού’ σε επίκεντρο της Παγκόσμιας Ιστορίας, κάτι που αντιστρατευόταν τις ίδιες τις ιστορικές πηγές, και

δ. μια ολότελα αφελή ταύτιση των νεώτερων Ευρωπαίων με τους αρχαίους Ρωμαίους, Έλληνες και ακόμη τους Μυκηναίους και τους Μινωΐτες της 2ης προχριστιανικής χιλιετίας σε μια οικτρά ρατσιστική απόπειρα να παρουσιασθεί το παρελθόν των Ευρωπαίων αποικιοκρατών ως ‘ανώτερο’ και ‘αρχαιότερο’ εκείνου των εθνών των αγγλικών και γαλλικών αποικιών.

Όλα αυτά τα ψευδή, αυθαίρετα κι ανιστόρητα ‘αξιώματα’ επιβλήθηκαν με τυραννικές μεθόδους στην Ασία, την Αφρική κι ακόμη την Ευρώπη, αλλά εις μάτην.

Με την αναφορά στην αλήθεια των Ιστορικών Δρόμων του Μεταξιού, η Ιστορία επιστρέφει, οι αναθεωρητικές και ρατσιστικές απόψεις των νεώτερων Ευρωπαίων για ‘ελληνορωμαϊκό’ ή ‘ιουδαιοχριστιανικό’ πολιτισμό σβύννονται, και η ισότιμη συμμετοχή όλων των εθνών στο μελλοντικό γίγνεσθαι στηρίζεται στην πραγματική Ιστορία, την έρευνά της, την εκμάθησή της, την διάδοσή της, χωρίς τους εθνοκεντρικούς και ιδεολογικούς, παραποιητικούς φακούς.

Ποια ήταν λοιπόν η Ιστορική Αλήθεια των Δρόμων του Μεταξιού που επιστρέφει για να γίνει κτήμα όλων όσων θα συμμετέχουν στην εξέλιξη της Ανθρωπότητας;

Ένα πλήθος εθνών συμμετείχαν στις εμπορικές, μορφωτικές, θρησκευτικές και γενικώτερα πολιτισμικές ανταλλαγές μεταξύ Ρώμης, Συρίας Αλεξάνδρειας, Ανατολικής Αφρικής, Ινδίας, Ινδοκίνας-Ινδονησίας, Μεσοποταμίας, Ιράν, Κεντρικής Ασίας, Σιβηρίας και Κίνας.

Έλληνες, Ρωμαίοι και γενικώτερα οι ευρωπαϊκοί λαοί επηρεάστηκαν κατακλυσμικά από ανατολικές λατρείες, μυστικισμούς, θρησκείες, θεουργίες, τέχνες, τρόπους ζωής και πολιτισμούς, και μάλιστα είχαν συνείδηση αυτού του συμβάντος.

Η αυτοκρατορική Ρώμη ήταν μια ασιατική πρωτεύουσα, ένα αντίγραφο της Περσέπολης, της Βαβυλώνας, ή ακόμη της Νινευή. Κάθε αρχαιοελληνική ‘επίδραση’ στην Ρώμη είχε πλέον ολότελα σβυσθεί.

Αν και μεγάλο κράτος, η Ρώμη πολύ περισσότερο επηρεάστηκε παρά επηρέασε άλλα έθνη πάνω στους Δρόμους του Μεταξιού, των Μπαχαρικών και των Αρωμάτων (Λιβανωτών). Έθνη που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην ανάπτυξη αυτού του ιστορικού φαινομένου ήταν οι Ιρανοί, οι Αραμαίοι, οι Τουρανοί, οι Σογδιανοί, κι οι Υεμενίτες.

Οι Έλληνες αποδέχθηκαν τον Μιθραϊσμό, τις Ισιακές Λατρείες, Μυστήρια και Θεολογία, τον Μανιχεϊσμό, την Χριστιανωσύνη, και άλλα ανατολικά θρησκευτικά συστήματα.

Κανένας Αιγύπτιος, Βαβυλώνιος, Αραμαίος, Ιρανός ή Τουρανός δεν ενδιαφέρθηκε να μεταφράσει τα έπη του Ομήρου ή τους πλατωνικούς διαλόγους στα προχριστιανικά χρόνια.

Και κανένας Αιγύπτιος Βαβυλώνιος, Αραμαίος, Ιρανός ή Τουρανός δεν ελάτρευσε τον Ποσειδώνα ή την Αθηνά.

Αλλά η αποικιοκρατική και ρατσιστική, ευρωπαϊκή ακαδημαϊκή τάξη του 19ου και του 20ου αιώνα, αντί να αποκαλέσει την περίοδο από τον Αλέξανδρο έως τον Οκταβιανό ‘ανατολιστικά χρόνια’ (επειδή τότε σημειώθηκαν ανατολικές επιδράσεις πάνω σε Έλληνες, Ρωμαίους κι άλλους Ευρωπαίους), την ονόμασε ‘ελληνιστικά χρόνια’ (επειδή ορισμένοι ασιατικοί λαοί, όπως οι Φρύγες, οι Λυδοί, οι Κάρες, οι Λύκιοι κι οι Καππαδόκες εξελληνίστηκαν γλωσσικά).

Οι Ευρωπαίοι αποικιοκράτες έβλεπαν εαυτούς στην Ασία ως συνεχιστές εκείνων από τους Έλληνες στρατιώτες του Μεγάλου Αλεξάνδρου που έμειναν σε διάφορα σημεία της Ασίας, ανήγειραν πόλεις, διατήρησαν την τέχνη τους.

Αλλά αυτό ήταν μια αυθαίρετη ασυναρτησία που δεν δημιουργεί Ιστορία.

Αντίθετα από την ρατσιστική, εθνοκεντρική διαστροφή της Ιστορίας που ήταν το επακόλουθο του αποικιοκρατικού αφηγήματος, η νέα αφρο-ευρασιατική γεωπολιτική πραγματικότητα και οι Νέοι Δρόμοι του Μεταξιού δεν αφήνουν κανένα περιθώριο – ειμή μόνον τον εξευτελισμό – σε όσους επιμένουν να μιλάνε εθνοκεντρικά και να βλέπουν μια ‘ιστορική ανωτερότητα’ για τους προγόνους τους.

Όσοι άθλιοι κι αμόρφωτοι στην Ελλάδα μιλάνε υποτιμητικά για Μογγόλους μόνο γελοιοποιούν την Ελλάδα και δείχνουν ότι η χώρα είναι ένα άχρηστο σκουπίδι μιας περασμένης εποχής.

Άλλωστε οι πρόγονοι αυτών των σημερινών αμορρφώτων Ελλήνων πήγαιναν πριν από 600 χρόνια στην Κεντρική Ασία για να σπουδάσουν σε αστεροσκοπεία με Μογγόλους καθηγητές.

Όταν υλοποιείται ένα τόσο σημαντικό, κοσμοϊστορικό σχέδιο, όπως οι Νέοι Δρόμοι του Μεταξιού, ισχυρές χώρες προσπαθούν να βρουν καλύτερους τρόπους να ενταχθούν σ’ αυτό και προς τούτο η ιστορία κι η γεωγραφία μελετούνται υπό διαφορετικά πρίσματα, αναπτύσσονται νέες συνθέσεις, και επινοούνται συμπληρωματικές ερμηνείες και προσεγγίσεις.

Το Ινδο-Ειρηνικό Σύμπλεγμα είναι μια καθαρά ινδική θέση που επινοήθηκε για να ενισχύσει την θέση της Ινδίας μέσα στους Νέους Δρόμους του Μεταξιού.

Ιστορικά στηρίζεται στους τεκμηριωμένους θαλάσσιους εμπορικούς δρόμους, οι οποίοι κυρίως χρησίμευαν για την μετακίνηση μπαχαρικών, λιβανωτών και άλλων προϊόντων και είχαν φέρει κοντά την Ανατολική Αφρική, την Ινδία, την Ινδοκίνα και την Ινδονησία.

Στα σύγχρονα πλαίσια, μια τέτοια προσέγγιση συμφέρει την Ινδία, επειδή το Δελχί, βάζοντας έτσι στο αφρο-ευρασιατικό παιχνίδι σημαντικές οικονομίες όπως η Ινδονησία κι η Αυστραλία αλλά κι η Ανατολική Αφρική, λειτουργεί εξισορροπητικά απέναντι στην εμφανή κυριαρχία της Κίνας στο καθαρά ηπειρωτικό ευρασιατικό επίπεδο.

Αυτό είναι μια πολύ γνωστή τακτική στις διεθνείς σχέσεις: διευρύνεις το πεδίο ανταγωνισμού, όταν σε πιο ‘στενά’ όρια γίνεσαι ουραγός. Αλλά δείχνει ότι η Ινδία καταλαβαίνει ότι οι Νέοι Δρόμοι του Μεταξιού είναι μονόδρομος των παγκοσμίων εξελίξεων. Και όπως είναι εύκολο να καταλάβει ο οποιοσδήποτε, είτε μουσουλμάνοι είτε ινδουϊστές, οι Ινδοί περιμένουν ανυπόμονα την ημέρα που οι παλιές αποικιοκρατικές δυνάμεις Γαλλία κι Αγγλία θα έχουν απομείνει με τόση ισχύ διεθνώς όση και η Σρι Λάνκα ή η Μαλαισία.

Αντίθετα, το σύνολο του αμόρφωτου, άρρωστου και ουσιαστικά σάπιου ελληνικού πολιτικού, πανεπιστημιακού και δημοσιογραφικού κατεστημένου εξακολουθεί να νομίζει ότι η Ελλάδα μπορεί να επιβιώσει μέσα στον σημερινό κόσμο είτε με προσήλωση στις παλιές συμμαχίες (Γαλλία, Αγγλία, ΕΕ, ΗΠΑ, ΝΑΤΟ), είτε με ελπίδες στηριγμένες στην ξεκάρφωτη, έωλη κι ανυπόστατη συμμαχία με το Ισραήλ και την Αίγυπτο.

Η αλήθεια είναι ότι η Ιστορία θα κτυπήσει τραγικά το νεώτερο αναθεωρητικό ψευτοκράτος Ελλάδα, όταν οι δημιουργοί του (Γαλλία, Αγγλία) παύσουν να υφίστανται.

Τόσο θα καταλάβουν όλοι οι Ρωμιοί ότι η Ελλάδα, αποσχισμένη από την Οθωμανική Αυτοκρατορία, στερημένη από τη ρωμέικη ορθόδοξη ταυτότητά της, κι εκμαυλισμένη λόγω εκδυτικισμού, πίστευε για δική της μια ‘ελληνοκεντρική’ ψευτοϊστορία τόσο ψεύτικη όσο και το κρατίδιο του Όθωνα.

Με τον επερχόμενο θάνατο και διάλυση των δημιουργών του ψευτοκράτους, θα σβύσουν και τα ρατσιστικά αποικιοκρατικά αφηγήματα για την τάχα σημασία του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού, την δήθεν κοσμοϊστορική απήχησή του, και την υποτιθέμενη επίδρασή του σε άλλα έθνη.

Δηλαδή, κοντά είναι η μέρα που, αν κάποιοι κομπλεξικοί, υστερικοί και διεστραμμένοι σκατόψυχοι ισχυριστούν ότι υπήρχαν Έλληνες στην Αρχαία Κίνα, ότι η επαρχία Γιουν-νάν της Κίνας είναι ελληνική (επειδή οι Έλληνες λέγονται ‘Γιουνάν’ στα αραβικά!!!!!), κι ότι τα αγάλματα (από τερακότα) του κινεζικού στρατού στο Σιάν (https://en.wikipedia.org/wiki/Terracotta_Army) είναι φτειαγμένα από Έλληνες, θα τρώνε κι ένα σκεπάρνι στο κεφάλι για να ξεμπερδέψουμε μια και καλή από τους ψευτομασώνους της κακιάς ώρας.

Στην προώθηση κι εμπέδωση των μακρόπνοων σχεδίων της αφρο-ευρασιατικής επανασύνδεσης συμμετέχει με ιδιαίτερη έμφαση και η Ρωσσία, επειδή έχει καταλάβει ότι αυτή η εξέλιξη συμφέρει και στην Μόσχα.

Το Eastern Economic Forum-2019, το οποίο λαμβάνει χώρα σε λίγες μέρες στο Βλαδιβοστόκ, είναι μια κορυφαία εκδήλωση απ’ αυτή την άποψη.

Ως μείζον γεγονός φέρνει μαζί αρχηγούς κρατών, υπουργούς, βουλευτές, διευθυντές κρατικών οργανισμών, εκπροσώπους της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και του επιχειρηματικού κόσμου, πανεπιστημιακούς, ειδικευμένους επιστήμονες, και δημοσιογράφους οι οποίοι εξετάζουν δυνατότητες και παρουσιάζουν προτάσεις για την υλοποίηση του φιλόδοξου προγράμματος των Νέων Δρόμων του Μεταξιού.

Είναι μια κοσμογονία που στην Ελλάδα δυστυχώς θα μείνει ολότελα άγνωστη και δεν θα καλυφθεί από τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ και τα social media των κρετίνων αρχαιολατρών κι ελληνο-αυνανιστών.

Παράλληλα και εντός των πλαισίων της οργάνωσης του Eastern Economic Forum-2019, κορυφαία think tanks οργανώνουν ιδιαίτερα σεμινάρια και συζητήσεις που φωτίζουν όψεις της αφρο-ευρασιατικής αναγέννησης.

Στην συνέχεια θα βρείτε μια σειρά από παρουσιάσεις εκ μέρους του ρωσσικού think tank Valdai Club το οποίο συμμετέχει επίσης στο γεγονός.

Στο τέλος, σύνδεσμοι σας παραπέμπουν στο σάιτ του Eastern Economic Forum. Επίσης επισυνάπτω μια έκδοση του Valdai Club για το Μέλλον του Πολέμου (The Future of War) για να δείτε πόσο διαφορετική μορφή θα έχουν οι αυριανοί πόλεμοι: κανένας στρατός δεν θα μπορεί να τους αντιμετωπίσει και μόνον οι επί τούτω οργανωμένες ιδιωτικές στρατιωτικές εταιρείες θα είναι ικανές να τους διεξαγάγουν επιτυχώς.

---------------------

Valdai Club at the Eastern Economic Forum-2019

This year, the Valdai Club will take part in the Eastern Economic Forum for a fourth time. On September 4, at 10:00 the Club will hold a session titled “The Asian Mirror: The Pivot to the East Through the Eyes of our Asian Partners” and on the same day, at 14:30, it is due to present a book titled “Toward the Great Ocean: A Chronicle of Russia’s Turn to the East”.

http://valdaiclub.com/events/own/valdai-club-at-the-eastern-economic-forum-2019/?utm_source=newsletter&utm_campaign=137&utm_medium=email

------------------

Valdai Club at the EEF-2019: The Asian Mirror: The Pivot to the East Through the Eyes of Our Asian Partners. Special Session

This year, the Valdai Discussion Club will take part in the Eastern Economic Forum for the fourth time. On September 4, at 10:00 the Club will hold a session titled “The Asian Mirror: The Pivot East Through the Eyes of Our Asian Partners”.

Logically and thematically, the session is a continuation of a series of events dedicated to the key focus of the Club’s work in 2019 – Russian politics in the East.

Our interest in the topic is due to the strengthening of Russia’s position in the East, the ambition of the country’s leaders to enhance the Eastern aspect of foreign policy, and the geopolitical events in the region, which have had an effect on the entire world.

The Valdai session’s main goal won’t be to discuss plans for the development of the Far East and its integration in the Asia-Pacific Region, but rather the things that have already been achieved. Russia’s turn to the East is gaining momentum.

The time has come to summarise its interim results and to hear the position of our Asian partners on how successful Russian policy has been, from their point of view.

The session will feature prominent experts and public opinion leaders from Russia and several Asian countries.

Together, they will answer: how do they regard the results of Russia’s turn to the East? What has it managed to do? What role does Asia want Russia to play?

Speakers:

To Anh Dung, Deputy Minister of Foreign Affairs of Vietnam

Fan Weiguo, Chief of Eurasian Bureau of Xinhua News Agency

Lee Jae-Young, President, the Korea Institute for International Economic Policy (KIEP)

Michael Tay, Founder and Director of the Foundation for the Arts and Social Enterprise, Ambassador of Singapore to Russia (2002-2008); Founder of the Russia-Singapore Business Forum

Andrey Bystritskiy, Chairman of the Board of the Foundation for the Development and Support of the International Valdai Discussion Club

Apurva Sanghi, Lead Economist, World Bank in Russia

Moderator:

Timofei Bordachev, Programme Director of the Valdai Discussion Club; Academic supervisor of the Centre for Comprehensive European and International Studies, HSE

Working languages: Russian, English.

Venue: Vladivostok, Far Eastern Federal University, Building B, Conference Hall 6.

http://valdaiclub.com/events/announcements/valdai-club-at-the-eef-2019-the-asian-mirror-the-pivot-to-the-east/?utm_source=newsletter&utm_campaign=137&utm_medium=email

-------------------

Valdai Club at the EEF-2019: Presentation of a Book ‘Toward the Great Ocean: A Chronicle of Russia’s Turn to the East’

On September 4, at 14:30, in the framework of Eastern Economic Forum-2019, the Valdai Discussion Club is going to present a book titled “Toward the Great Ocean: A Chronicle of Russia’s Turn to the East”.

For years, the Valdai Discussion Club has been Russia’s leading analytical centre for discussing and developing the agenda for Russia’s turn to the East. Since 2013, when Russia’s leaders proclaimed that the development of the Far East is “a national task for the 21st century”, this project has become the most important engine of the country’s foreign and domestic policy.

Since 2012, the Club has published six analytic papers under the general title “Toward the Great Ocean”, which refers to the credo used by Russian pioneers from the 16th century until the early 20th century. The papers aim to both summarise the achievements and challenges of Russia’s turn to the East, and make suggestions for its development.

“Toward the Great Ocean: A Chronicle of Russia’s Turn to the East” is a collection of all the six analytic papers (2012–2018), as well as detailed comments by project manager Sergei Karaganov on each of its parts, as well as essays on the topic, delivered by prominent Asian scholars.

During the presentation of the book, attendees will also learn about the research work carried out by the Valdai Club and its plans for future publications.

Speakers:

Timofei Bordachev, Programme Director of the Valdai Discussion Club; Academic supervisor of the Centre for Comprehensive European and International Studies, HSE

Andrey Bystritskiy, Chairman of the Board of the Foundation for the Development and Support of the International Valdai Discussion Club

Sergei Karaganov, Dean of the Faculty of World Economy and International Affairs at the National Research University Higher School of Economics; Honorary Chairman of the Presidium of the Council on Foreign and Defence Policy

Thomas Graham, Senior Director, Kissinger Associates

Moderator:

Victoria Panova, Vice-President for International Affairs, Far Eastern Federal University

Working languages: Russian, English.

Venue: Vladivostok, Far Eastern Federal University, Roscongress & Governors ’Club, Building A, Level 4.

http://valdaiclub.com/events/announcements/valdai-club-at-eef-2019-presentation-of-a-book-toward-the-great-ocean/?utm_source=newsletter&utm_campaign=137&utm_medium=email

------------------------

The Indo-Pacific Concept First Hand: Indian Foreign Minister Speaks at Valdai Club

On Tuesday, August 27, Indian Minister of External Affairs Subrahmanyam Jaishankar met with the Valdai Discussion Club’s experts. During the open part of the meeting, he spoke about the concept of the Indo-Pacific, as New Delhi sees it, about the key trends in modern international relations and the prospects for bilateral cooperation.

The day before, Mr. Jaishankar had arrived in Russia on his first visit as Minister of External Affairs in preparation for the Eastern Economic Forum, whose main foreign guest will be Indian Prime Minister Narendra Modi. It is worth noting that the professional career of Subrahmanyam Jaishankar took him to Moscow almost forty years ago: for two years he worked at the Embassy of India as the third, and then the second secretary. At the beginning of the meeting at the Valdai Club, the Minister optimistically said that much has changed in the world over the years, but the Russian-Indian relations remain one of the stable factors in international life.

According to the minister, the most important trend in international relations is a movement towards multi-polarity. This is due to the weakening of US dominance, established after the end of the Cold War, and the emergence of new centres of power. “We believe that economic, political and technological power is more distributed around the world than ever before in history after 1945,” he said.

“Now there are more sources of influence in the world order, and the idea that one country can play a decisive role is out-dated.” This process is accompanied by the weakening of established rules and the growth of uncertainty. According to Mr. Jaishankar, the world goes from a system of alliances to a system of convergences, when countries join forces to solve common problems without entering into formal alliances.

As one example of such convergence, he named the concept of the Indo-Pacific region, which has become the hallmark of Indian foreign policy in recent years.

According to the minister, the connection between the regions of the Indian and Pacific Oceans have existed for centuries: five hundred years ago, India’s cultural, political and economic presence was felt in Southeast Asia and on the coast of China, and the policy of the British, who made India the centre of their colonial empire in Asia, can be described as Indo-Pacific project.

Everything changed after the Second World War, when the United States, which became the hegemon in the region, shifted its focus to the Pacific Ocean and made Northeast Asia the centre of gravity. Mr. Jaishankar believes that the concept of the Indo-Pacific region has allowed for the restoration of the artificially-broken connection between the regions of the Indian and Pacific Oceans.

The minister welcomed the fact, that the problems of the Indo-Pacific are beginning to be discussed more and more widely in Russia. According to him, it would be good if Russia formulates its own vision toward the Indo-Pacific region. “India is a strong power in the Indian Ocean with a serious interest in the Pacific Ocean, Russia is a strong Pacific power with an interest in the Indian Ocean,” he said.

‘How can we harmonize these interests – that’s the matter. We have such experience in the Eurasian space. It is important today to see where our interests in maritime cooperation can be translated into real interaction.”

Mr. Jaishankar emphasized that the concept of the Indo-Pacific is not directed against any countries, particularly China. According to him, the opinion that this concept is being promoted by Washington to contain Beijing’s influence is out-dated and reflects the Cold War paradigm. “India views the Indo-Pacific region in a more comprehensive manner,” he said.

Valdai Club

The Indo-Pacific Concept First Hand: Indian Foreign Minister Speaks at Valdai Club

On Tuesday, August 27, Indian Minister of External Affairs Subrahmanyam Jaishankar met with the Valdai Discussion Club’s experts. During th

Presentation of the Valdai Discussion Club’s Analytical Report “The Future of War”

On August 27, at 11.00, the Valdai Discussion Club hosted a presentation of Club’s new analytical report titled “The Future of War”.

http://valdaiclub.com/events/own/presentation-of-report-the-future-of-war/?utm_source=newsletter&utm_campaign=137&utm_medium=email

The Big Seven: The West Can No Longer Solve All Problems Alone

What is the “West”? Does the West still exist as such – in light of Britain’s exit from the EU and the US drift towards unilateral approaches? This question concerns many people now – mainly in Old Europe, writes Arnaud Dubien, head of the Observo Franco-Russian Analytical Centre.

Today, the G7 is going through difficult times – and even, perhaps, suffering a real existential crisis. This is due to at least two factors.

First, there is the presence in this club of an element that contrasts itself with the rest of the member countries – this, of course, is the United States. Since the US is the largest Western power, it has made the work of the organisation problematic: many experts say that on many issues it’s incorrect to think of the group as the G7, but rather “six plus one”.

Second, the weight and legitimacy of the Seven has been called into question, not only in connection with the absence or possible return of Russia to the group, but also because it is impossible to seriously discuss the fate of the world without China, India and other major world powers.

It would be more appropriate here to return to the idea of ​​another French president – Giscard d’Estaing, who launched this project in the 1970s and saw what would become the “seven” as an informal conversation among Western democracies.

Now it better resembles something between the old “seven” and the current G20 with a joint agenda, which does not contribute to a better understanding of the group’s current tasks.

Even though, in order to avoid disagreements, the leaders of the G7 didn’t attempt to publish a joint communique, the benefits of the Biarritz summit were more than expected. Emmanuel Macron showed considerable energy and a lot of questions were brought up for discussion – these not only concerned the fate of the West, but also trade wars and Brazil’s fires.

As for Macron’s discussions about the future of the West and the role the G7, one can see here that the development of those thoughts surrounded his meeting with Vladimir Putin: the French president understands that the West can no longer solve all problems alone and that its influence is diminishing, although this does not need to be overestimated.

On the other hand, what is the “West”? Is there still the West as such – in light of Britain’s exit from the EU and the US drift towards unilateral approaches? This question is of concern to many now – mainly in Old Europe. If initially the European Union was created out of fear of the USSR, now it has to dissociate itself from the United States. If Europe, as Macron says, wants to be sovereign, it will have to assert itself and go against the ideas that have dominated for sixty years. Therefore, this process is becoming harder.

Whether negotiations with Iranian Foreign Minister Javad Zarif following his somewhat unexpected appearance at the summit have succeeded in influencing the fate of the JCPOA is not known, and one can only hope for that. However, in general, this once again shows that even within the G7, the United States has adopted an isolated stance on this issue.

Although this initiative originally belonged to Macron, it seems to have been supported by all other countries in Europe and even Japan. In other words, this is an attempt to show that Europe, at least on this issue, can assert its identity, take a unified position and force the United States to talk, and maybe even make concessions.

As for the question of Russia’s return, Moscow has little interest in re-creating the G8, because it never felt comfortable there; on the contrary, it often found itself alone against everyone else.

However, the very fact that this issue is being discussed, that new watersheds have appeared and frictions have arisen, is positive for Russia: this means that the topic is big and important for discussion in a club where Moscow does not represent itself.

This confirms Macron’s thesis that without Russia, serious global problems cannot be solved. For Moscow, at this stage, this is the most positive development.

http://valdaiclub.com/a/highlights/the-west-can-no-longer-solve-all-problems/?utm_source=newsletter&utm_campaign=137&utm_medium=email

---------------------

G7 Summit in Biarritz: The End of Westernization

Biarritz was, if we must believe the French media, the centre of the world, on the occasion of the G7 summit this weekend (24th – 26th August). It was a summit that was dedicated, officially, to fighting inequality, but one where contentious topics were discussed: the GAFA tax, which had the unusual effect of uniting the French and the British against the Americans, the environment, the trade dispute between the United States and China, and the question of Iran, regarding which the US decision to withdraw from the JCPOA agreement has been widely criticised among European countries.

But this G7 summit, despite communications operations – like the arrival, presented as a “surprise,” by the Iranian Foreign Minister – could well turn out to be a failure. The member countries have taken action so that national policies and bilateral relations now outweigh multilateralism. In addition, it should be added that we are no longer where we found ourselves during the 1980s or 1990s. The G7, which claims to be the “club” of the richest and most powerful countries, has today been overtaken by the BRICS. In fact, it is the G20 that is increasingly emerging as the legitimate institution for dealing with the interweaving of economic, financial and strategic affairs.

The G7, official and unofficial agenda

Officially, therefore, the expected decisions concerned the reduction of inequality, an important topic in a world torn apart by inequalities. However, it is a subject on which we can expect a lot of beautiful words and very little concrete action. The issue of the environment has taken some urgency because of the devastating forest fires ravaging the Amazon.

This is obviously an important question, but also an issue where there is a lot of hypocrisy. This is because the Amazon isn’t just burning in Brazil (fires have also ravaged Bolivia, Paraguay and other countries), and also because the Amazon is not the only major forest to burn: forest fires that today rage in Africa are equally important, but no one speaks of it.

Similarly, this summer’s fires, which are certainly disastrous, are only slightly more numerous than those of 2016: 75,336 fires versus 69,310. It is true that the problem of deforestation, induced by the pressure of livestock and the cultivation of soybeans, is a major issue today in the Amazon. But it was, perhaps, an even more pressing problem twenty years ago.

Source:

https://rainforests.mongabay.com/amazon/deforestation_calculations.html#content

The issue of trade negotiations and the role of multilateralism were also discussed. The United States and other countries differ on this point in important ways. We can also note that some issues which were not explicitly on the agenda were addressed: the instrumentalisation of trade in dollars for political purposes by the United States is a major problem, as well as the growing risks of recession and global crisis.

The United States has clearly expressed dissatisfaction with multilateral negotiations. The countries of the European Union are, rightly or wrongly, more attached to it. The membership of the United States in the WTO has therefore been called into question; it is indeed a central issue. If the US government were to decide to walk out of the WTO, it would probably sound the death toll for the organisation.

The question of Iran was also raised at the summit. The European countries have denounced the US decision to walk away from the agreement with Iran on nuclear weapons and technology. They have also denounced the US sanctions policy, which is hurting the European countries much more than Iran. The arrival of the Iranian Foreign Minister testifies to Emmanuel Macron’s willingness to restart negotiations at this point.

The challenges of this summit

Emmanuel Macron, who happens to be the President of the G7 this year, was playing a high-stakes game with this meeting. A clear failure, as in 2018 in Canada, would have lastingly compromised his claims to present himself as a great negotiator. He is also aware that the influence of the G7 has greatly diminished over the last ten years. The G7 is the distant heir of the G5, which was formed to try to coordinate the monetary policies of the major Western powers following the dissolution in 1973 of the Bretton Woods agreements.

Originally, the G7 was the brainchild of French President Giscard d’Estaing (1974-1981). The G7 has been tasked with coordinating currency movements as exchange rates have become flexible. Called first informally the G5, then provisionally the G6 when it was formally established in 1975, and later the G7 with Canada’s integration in 1976, its influence soon spread to other aspects of the economy, beyond mere monetary policy problems.

The G7 nations still had, at the end of the twentieth century, a dominant role in the world economy. This is no longer the case today. The process of the emergence of new economies has clearly changed the whole ball game. The expulsion of Russia from the G8 in 2014, an expulsion that is now regretted by both the Japanese and Italian leaders as well as Donald Trump, has certainly hastened its decline. Moreover, if we calculate in purchasing power parity terms, the G7’s share of global GDP is today lower than that of the BRICS, a forum which brings together five emerging market countries.

It is obvious that Emmanuel Macron’s proposal to invite other countries, such as Australia, India, South Africa and Chile, is a recognition of this state of affairs. However, it must be noted here that China and Russia were not invited, despite the major role they play. The invitations that were made were therefore intended to mask the G7’s loss of influence and prestige in comparison with the G20.

G7 or G20?

It is clear today that any closed club of rich countries no longer has any legitimacy making decisions on behalf of the emerging market countries or even just proposing them. The United States, for its part, has understood that it would like to re-invite Russia to participate in the G7, according to a statement mirroring one made by the Japanese prime minister. But it is unlikely that Russia would really be moved by such a proposal. It knows full well that the G7 is an institution that is nearing the end of its life. The G7 is thus being overtaken by the BRICS not only in terms of its percentage of world PPP-adjusted GDP, but also in terms of the proportion of investment being made worldwide.

This reflects not only the rise of investments being made in China, India and Russia, both internally and worldwide, but also the significant slowdown in investments made in the G7 countries, whether they be German or US investments. Again, it can be seen that until 2000, the G7 countries accounted for about 60% of global investment. The turning point therefore dates from the 21st century. Emerging market countries have significantly increased their share of investment. They caught up with the G7 countries in 2009, and they overtook them.

In fact, a comparison of the G20 with the G7 shows that the first group has taken precedence over the second. It is the G20 that has become the global forum that really counts. And this is true when you compare the weight of the G7 with that of the G20.

The G20 currently accounts for 73.6% of global GDP. The group is comprised of the G7 nations, the European Union, the BRICS and six other countries. It is this set of countries (along with the EU) that is most economically relevant.

What are final results of this summit?

The record that we can draw today from this summit is very mixed. Clearly, we have not gone beyond rhetoric in addressing the question of inequality or the environmental emergency. It could not have been otherwise, given the significant differences among the G7 countries.

The trade dispute between China and the United States, meanwhile, is more beautiful. On Friday, August 23rd, China re-launched the escalation of the trade war, with further tariff increases on products imported from the United States. The US administration immediately responded by increasing duties on products imported from China.

All this has been observed, by the European G7 countries, which have not reacted. Germany, in particular, fears being dragged into this trade war, as its economy is on the verge of a recession. Regarding the GAFA tax, which both the French and British governments are pushing for, an agreement could possibly be reached, but at the probable price of making a mockery of the very idea of taxing Internet giants.

With respect to the Iranian issue, it is clear that the discussions will continue. Both the United States and Iran want to find a way out of the current crisis. It is perhaps on this issue that progress is possible.

However, this summit has rammed home an important lesson. So we are witnessing the end of the Westernisation of the world, a process that took place between the late eighteenth century and the end of the twentieth century. We must make note of this. It is why Russia does not particularly want to return to the G7, even though it has been pleased to hear Donald Trump’s statements about its possible return.

The centre of gravity of the global economy is indeed no longer the Atlantic Ocean. It has moved to Asia with the rise of China, the world’s second largest economy (and even first if we calculate in Purchasing Power Parity terms) and a direct interlocutor of the United States. And this is not to mention India, which is also gaining strength and is now in 5th place, ahead of France. This is why the meeting of the G7 in Biarritz was no longer able to decide for the world, whatever the major French media and its journalists think.

The G7 countries, since the summit held in Canada in 2018, have measured what it would be like to show off their differences. At the same time, never have the latter been so important, and above all, seemed irremediable and irreconcilable. So, we cannot exclude the notion that the group is witnessing open failure. However, it is more likely that diplomats will find some beautiful hollow formulas that proclaim that the “club” still works even though it is patently acknowledged that the group is paralyzed and, above all, that it no longer has the importance it had 20 years ago.

http://valdaiclub.com/a/highlights/g7-summit/?utm_source=newsletter&utm_campaign=137&utm_medium=email

Goodbye Pacific Rim, Hello Indo-Pacific?

THE EASTERN PERSPECTIVE

01.07.2019

By Anton Bespalov

In recent years, the term “Indo-Pacific” has been used more and more frequently. According to some analysts, it is replacing the well-established concept of the Asia-Pacific region, reflecting a new balance of power in Asia. Beijing is suspicious of the fact that the Indo-Pacific concept is being actively promoted by Washington, believing that its ultimate goal is to contain China.

We are investigating whether or not this is so – and whether Russia should be wary of the emergence of a new regional construct.

“Indo-Pacific” appeared for the first time as a geostrategic concept in a January 2007 article by analyst Gurprit Khurana for the magazine Strategic Analysis. The author, an Indian naval captain, postulates that for India, the safety of sea routes has become more and more important, since almost all of its foreign trade, including the import of energy resources, is by sea. Japan is in a similar situation – and therefore, in his opinion, the interests of the two countries will increasingly converge, which will lead to the creation of a special political and economic community uniting the two oceans.

The Indo-Pacific notion immediately gained recognition in India – if only because the concept of “Asia-Pacific” categorically did not suit Indians. In a publication dedicated to the tenth anniversary of the article “Safety of sea routes: prospects for Indian-Japanese cooperation,” Khurana quoted the former chief of staff of the Indian Navy, Aruna Prakash, who, speaking in 2009 at the Shangri-La Dialogue forum, said:

Every time I hear about the Asia-Pacific region, it seems to me, as an Indian, that my country is left out of the box. This region seems to include northeast Asia, Southeast Asia and the Pacific Islands, and ends at the Strait of Malacca. But the whole world begins west of the Strait of Malacca.

The new term appeared at an opportune time: India was becoming increasingly aware of itself as an independent actor in the global arena, which was reflected in the national consciousness. As for Japan, at the beginning of the 21st century, it was already headed for rapprochement with India. Also in 2007, Japanese Prime Minister Shinzo Abe spoke about the special role of the two countries in Asia in an address to the Indian parliament.

He called for the creation of an “arc of freedom and well-being” along the outer rim of the Eurasian continent. The Indo-Japanese partnership, according to Abe, should be built on “common values, such as freedom, democracy and respect for fundamental human rights, as well as strategic interests”.

The Japanese prime minister painted a grand picture – through their joint efforts, the two countries would create a new “open and transparent” community of freedom and democracy that will unite the entire Pacific region, including the United States and Australia, and ensure the free movement of people, goods, capital and knowledge.

“CONFLUENCE OF THE TWO SEAS” SPEECH BY H.E.MR. SHINZO ABE, PRIME MINISTER OF JAPAN AT THE PARLIAMENT OF THE REPUBLIC OF INDIA

By Japan and India coming together in this way, this “broader Asia” will evolve into an immense network spanning the entirety of the Pacific Ocean, incorporating the United States of America and Australia. Open and transparent, this network will allow people, goods, capital, and knowledge to flow freely.

The word “China” was not heard in Abe’s speech even once, but both parties understood each other perfectly. The “arc of freedom” neatly bypasses the PRC, and the Asian giant remains outside the brackets of the “wide open Asia” that the Japanese prime minister spoke of.

During his second term in office, Abe perfected this concept, making Indo-Pacific a central theme of Japan’s security policy, economic aid and investment, writes Robert Manning, author of the Valdai Paper “United States Indo-Pacific Strategy: Myths and Reality.”

In a 2016 speech, Abe defined this concept, explaining that “the goal of this strategy is to turn the Indo-Pacific region into a zone free from violence and coercion, where the rule of law reigns and where the market economy rules, ensuring regional prosperity”. The three main pillars, according to Tokyo, are: values and principles – democracy, the rule of law, free markets and the improvement of physical and institutional connectedness; safety and stability; and ensuring freedom of navigation.

Another country where the new concept was adopted with enthusiasm was Australia, which is logical, given that the country is actually washed by the waters of the Indian and Pacific Oceans, despite being on the periphery of the newly-imagined region.

For more than a decade, the economic development of the country has relied on trade with China, and in recent years Australian policymakers have been increasingly talking about the influence of Beijing on the nation’s domestic policy. Becoming overly dependent on “undemocratic” and “unfree” China is the main nightmare of the elites of one of the most “Western” countries in the southern hemisphere..

In 2013, the country’s White Paper on Defence noted: “The continuing rise of China as a global power, the growing economic and strategic weight of East Asia, and India’s imminent transformation into a global power are all key trends affecting the development of the Indian Ocean region as being of heightened strategic importance. Taken together, these trends contribute to the formation of the Indo-Pacific region as a single strategic arc.”

As for the United States, the first mention of the Indo-Pacific by their officials was in 2010. “We understand how important the Indo-Pacific basin is for global trade,” Secretary of State Hillary Clinton said, emphasising the importance of the interaction between the US Navy and India in the Pacific. At long last, “Indo-Pacific” entered the American foreign policy lexicon with Donald Trump.

It was during his presidency that the format of the quadrilateral security dialogue (QUAD), proposed by Shinzo Abe back in 2007, was revived. In November 2017, Trump took part in two important East Asian forums over the course of several days: the APEC summit in Da Nang, Vietnam and the ASEAN summit in Manila, Philippines.

As Valdai Club expert Viktor Sumsky wrote, in public statements, Trump made no mention of the Pacific Rim, a key feature of APEC rhetoric, speaking instead about the Indo-Pacific region. A working meeting among the diplomats of four countries on the sidelines of the East Asian Summit caused a wave of publications about the formation of a new security configuration in the region – directed against China.

It must be said that Beijing perceived the very first consultations in the quadrilateral format as being directed against China, and reacted with lightning speed. On the eve of the meeting, the representatives of Australia, India, the US and Japan in Manila on the sidelines of the ASEAN Regional Forum in May 2007, China sent a note to each of the four countries. Beijing’s attitude toward the Indo-Pacific concept was and remains negative, and is characterised by Valdai club expert Zhao Huasheng as one of “coldness and suspicion.”

But can it really be considered anti-Chinese? To what extent are the QUAD members attempting to contain China or confront it? Looking ahead, let’s say: no one wants confrontation, but there are nuances.

The idea of the ​​Indo-Pacific has an anti-Chinese sound only as interpreted by Washington, says Valdai Club expert Alexei Kupriyanov, a researcher at IMEMO RAN. “In the US interpretation, the Indo-Pacific is structured around the QUAD as a prototype of a defensive alliance that operates in the most acceptable form to other participating states – without commitments and exclusively through informal consultations,” he says. “The United States wants to demonstrate its interest in this project without extra spending and commitment, by trying to establish an anti-China alliance with the participation of India and Australia.”

In turn, India seeks to maximize the use of Americans as a counterweight to China, the expert said. Delhi does not want to get too close to Washington and commit itself – and at the same time wants to increase its economic and political ties with Japan. “India is trying to maintain a balance between the US and China,” says Kupriyanov. “Although India’s political and military leaders are emphatically anti-China, its economic interests require cooperation with China. Although India bluntly rejects the idea of becoming China’s junior partner, it does not intend to take part in any anti-Chinese actions outside the Indian Ocean. ”

Japan is in a similar situation. According to Kupriyanov, it has to simultaneously cooperate and compete with China. “In addition, Japan is interested in access to the promising markets of the African countries and preserving its positions in Southeast and South Asia.

In August 2018, Indonesia announced its own vision of Indo-Pacific, and this was an interesting turn in the development of the concept. “ The importance of this step is hard to overestimate,” writes Kupriyanov. “For a decade, the ASEAN states denied the Indo-Pacific region the right to exist, fearing that the new geopolitical construct would destroy the familiar, well-known Asia-Pacific region, in which ASEAN had already staked out a key role.

The decision of Indonesia, which claims to be the unofficial leader of the Association, to abandon this practice and henceforth build its policy within an Indo-Pacific framework means that one of the most serious opponents of the Indo-Pacific construct has moved to the camp of its supporters, and others will follow. ”

This step was quite logical, since it is Indonesia that serves as a link between the Indian and Pacific oceans. It is noteworthy that its vision of the Indo-Pacific region has no anti-Chinese overtones. As can be seen, the US desire to create an alliance against Beijing contradicts the objective interests of other countries of the region being created. They not only do not want confrontation with China, but also realize that trade and economic ties with the Asian giant are the key to their successful development.

However, Washington is aware of the reluctance of Asian countries to enter direct confrontation with China. Therefore, the system of restraining China’s regional ambitions will be “elegant and subtle”, rather than taking the form of a defensive alliance, wrote Valdai club expert Anton Tsvetov in March 2018. Despite the continuing statements about shared values, the nature of the union, the backbone of which will remain the QUAD, will be pragmatic.

This is quite natural, given that a number of states that are concerned about the strengthening of China do not fall into the category of “free” and “democratic” at all. We are talking primarily about Vietnam, which is actively developing relations with the United States and with India, despite the differences in political systems. This transition to pragmatism is reflected in the fact that the Indo-Pacific region is less and less often categorized in terms of “maritime democracies”, notes Tsvetov: “instead of this phrase, the expression ‘like-minded states’ is used.”

It is interesting to look at how countries from this still largely imaginary region look at Chinese infrastructure projects as part of the Belt and Road Initiative (BRI). In Asia, this initiative is perceived ambiguously: both as a chance for development, and as a means of promoting Beijing’s influence.

In February 2018, the QUAD member countries first addressed the creation of alternatives to the Chinese initiative, and the development of “quality infrastructure” was among the themes during the Japanese presidency of the G20.

The term “quality”, as you might guess, means infrastructure created not under the leadership of China or with Chinese money. So far, the results have been rather modest, but this does not mean that in the future the two projects will not be able to compete, for the benefit of the countries which receive infrastructure assistance.

“Currently, the BRI and the ‘free and open’ Indo-Pacific region are competing initiatives,” says Samir Saran, President of the Indian Observer Analytical Centre Research Foundation. However, the real choice will be made by developing states, who are currently leveraging both initiatives to obtain better deals.

It’s not inconceivable that in the long term, some multilateral arrangement will accommodate both initiatives. The ‘viability’ of these competing propositions will depend on which resonates more with the development and security needs of developing states in Eurasia and the Indo-Pacific. In the short term, both will co-exist and compete.”

Japan, despite being one of the key countries interested in creating an alternative to the Belt and Road, is “inclined to cooperate with China on the BRI to advance its own commercial interests,” adds Saran. As for India, it does not plan to participate in the BRI, believing that this project undermines its sovereignty and makes it difficult to defend interests in other areas. “On the other hand, China can become the largest investor in the economy of India. Delhi will have to pursue a steadfast course in foreign policy and develop economic cooperation with China,” the expert emphasises.

The Indo-Pacific project is only considered by Washington as a zero-sum game, says Alexei Kupriyanov: “For the US, freezing or liquidating all Chinese infrastructure and trade initiatives is beneficial, as it undermines China’s economic and political opportunities, destroys its safe rear, and forces resources and funds to be removed from the main, from the American point of view, theatre – the Pacific Ocean.”

For the rest of Asia, Indo-Pacific offers an alternative to the land projects of the Belt and Road. “It is quicker and easier to transport some goods by land and others by sea. If there is a problem with one, the other could compensate. The Indo-Japanese-Indonesian version of the Indo-Pacific and the Belt and Road project could be integrated if both sides are interested and have the political will: both initiatives increase Eurasia’s transport potential.”

That is why Russia should closely monitor the implementation of the Indo-Pacific concept, seeing in it not as a threat, but a chance for itself. “Russia should support the Indo-Japanese-Indonesian view of the Indo-Pacific as a maritime Eurasia to counterweigh the US concept of it as a space for an anti-China alliance. It is necessary to uphold the inclusive character of the Indo-Pacific (probably including renaming the concept the Indo-Asia-Pacific) and to facilitate China’s involvement in it,” Kupriyanov says.

“The Indo-Pacific project gives Moscow leverage with China in Eurasia,” believes Samir Saran, reflecting India’s traditional concern about the close ties between Moscow and Beijing. “Currently, Russia is subservient to China’s economy and, by consequence, its political vision. Moscow should recognize that while China may seek a multipolar world, its vision for Eurasia is unipolar. Russia will only benefit if both the Indo-Pacific and Eurasia are truly multipolar in their power structures.”

In this regard, questions arise regarding the quality of Russia’s relations with India and the ASEAN countries, as key participants in the region being created. This topic was discussed during two important events held by the Valdai Club in 2019: the Russia-India and Russia-Vietnam conferences. The participants have stated that there is a “demand for Russia” both in India and in Southeast Asia, but Russia’s ability to increase its economic and political presence in the region is limited. Moreover, the existing bias towards military technology cooperation (especially in relations with India) may result in the loss of strategic positions in the long run.

Therefore, it is time for Russia to form its own vision of Indo-Pacific and, importantly, bring it to the countries of the region. “A provision to the effect that Russia’s regions in the Far East (Primorye Territory and Kamchatka) are an inalienable part of the Indo-Pacific should play a key role in this respect,” Kupriyanov says.

“These regions should be viewed as gates to the north that can provide access to the wealth of northern Eurasia and the joining of great Eurasian overland routes with the sea routes along its southern coast. They should also be seen as gates to the Arctic, a storehouse of resources. The Far East should be positioned as one of the centers of attraction in the Indo-Pacific, its resource, scientific and, in perspective, also its production base.”

Thus, connecting to the Indo-Pacific project could provide for Russia an addition to its large-scale turn to the East. By providing an alternative to the main sea trade route of Eurasia, Indo-Pacific also fit into the logic of building a Greater Eurasia, as Moscow advocates. Washington’s attempts to “encircle” China run up against the resistance of regional powers that do not want confrontation with Beijing, as well as excessive US influence in Asia. The geostrategic landscape is changing rapidly, and the main thing for Russia is to keep up with these changes, taking advantage of opportunities as they arise.

http://valdaiclub.com/a/highlights/goodbye-pacific-rim-hello-indo-pacific/

Σχετικά με το Eastern Economic Forum-2019, 4-6 Σεπτεμβρίου 2019:

https://forumvostok.ru/en/about-the-forum/

https://forumvostok.ru/en/programme/

https://forumvostok.ru/en/programme/cultural/

https://forumvostok.ru/en/programme/organizing-committee-reception/

https://forumvostok.ru/en/programme/combat-night/

https://forumvostok.ru/en/programme/sport-programme/

https://forumvostok.ru/en/programme/social-platform/

https://forumvostok.ru/en/programme/partner-events/

-------------

Κατεβάστε την αναδημοσίευση σε Word doc.:

https://www.slideshare.net/MuhammadShamsaddinMe/ss-250591302

https://issuu.com/megalommatis/docs/afro-eurasiatic_geopolitics_30_8_2019.docx

https://vk.com/doc429864789_619665631

that time the persian sassanid emperor took all the people from the roman city he took over and moved them to a new city just outside the capital city of his own empire and called it Your City But Better Cause It was Built By Me

A depiction of iconoclasm, from a 9th-century psalter. The iconoclasts believed that praying to works of religious art was tantamount to idolatry. Several Byzantine rulers encouraged the destruction of religious icons, which helped to widen the gap between Byzantine Christians and the Popes.

{WHF} {Ko-Fi} {Medium}

Bābur, Pādishāh of Hindustan

unknown court painter 1630

Victoria & Albert Museum

Born in 1483, Bābur was the founder of the Mughal Empire, which he ruled as Great King between 1526 and his relatively early death in 1530, after rising from the governorship of remote Fergana (present-day Uzbekistan, then part of the Timurid Empire) and conquering the lands of the Arghun (including Kabul) and the Delhi Sultanate, as well as capturing Samarkand and forcing Mewar (present-day northern India) into vassalage. He was a fifth-generation agnatic descendant of Timur and a 14th-generation cognatic descendant of Genghis Khan.

Ταυροθυσίες και Μιθραϊκά Μυστήρια στην Κορυφή του Ολύμπου – Η Απόλυτη Επιβολή του Περσικού Πνεύματος ανάμεσα στους Έλληνες & το Τέλος της Αρχαίας Ελλάδας

Taurobolia and Mithraic Mysteries atop Mount Olympus - The Absolute Imposition of the Iranian Genius among the Greeks & the End of Ancient Greece

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΑΝΕΝΕΡΓΟ ΜΠΛΟΓΚ “ΟΙ ΡΩΜΙΟΙ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ”

Το κείμενο του κ. Νίκου Μπαϋρακτάρη είχε αρχικά δημοσιευθεί την 6η Μαΐου 2019. Ο κ. Μπαϋρακτάρης παρουσιάζει στοιχεία από μία ενότητα σεμιναρίου, το οποίο οργάνωσα τον Δεκέμβριο του 2018 στην Μόσχα με θέμα την επερχόμενη παγκόσμια επιβολή της Κίνας ως δυνατή μόνον αν η Κίνα και η σημερινή πολιτισμική ακτινοβολία της βασισθούν στην (αποσιωπημένη στην Δύση) ιστορική συνέχεια της διάδοσης αρχαίων ανατολικών πολιτισμών και επιβολής του αρχαίου ανατολικού αυτοκρατορικού πνεύματος στην Ελλάδα, την Ρώμη και την Δυτική Ευρώπη κατά την Ύστερη Αρχαιότητα, και αν το Πεκίνο δεόντως, συστηματικώς και ποικιλοτρόπως προπαγανδίσει διάπλατα την αποκρυμμένη ιστορική αυτή διαδικασία, σε συνέργεια με το αναζωπυρωμένο κίνημα του Αφροκεντρισμού και με στόχο την ολοσχερή εξαφάνιση του αισχρού και ρατσιστικού αφηγήματος του δήθεν 'κλασικού ελληνορωμαϊκού πολιτισμού'.

-------------------------------

http://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/05/06/ταυροθυσίες-και-μιθραϊκά-μυστήρια-στ/ ===================

Οι Ρωμιοί της Ανατολής – Greeks of the Orient

Ρωμιοσύνη, Ρωμανία, Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία

Ένας καλός φίλος από την Κοζάνη πρόσεξε πρόσφατο κείμενό μου σχετικά με την κατακλυσμική διάδοση του Μιθραϊσμού, του Ισιδισμού και πολλών άλλων ανατολικών, αραμαϊκών, καππαδοκικών, φοινικικών, αιγυπτιακών και περσικών θρησκειών, κοσμογονιών, μυστικισμών, λατρειών, κοσμολογιών και θεουργιών στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και γενικώτερα σε όλη την Ευρώπη και με ρώτησε σχετικά με την διάδοση κι επιβολή του Μιθραϊσμού στην Αρχαία Ελλάδα.

Αυτό είναι ένα απαγορευμένο θέμα που το ρατσιστικό, φασιστικό, σιωνιστικό και ψευτο-μασωνικό καθεστώς Αθηνών έχει επιμελώς εξοβελίσει από τα πανεπιστήμια, τα σχολεία, τους ανερμάτιστους και ψευδοπροπαγανδιστικούς εκδοτικούς οίκους, τα κατευθυνόμενα ΜΜΕ της τύφλωσης και της παραπληροφόρησης και γενικώτερα ολόκληρη την θεόστραβη και συρόμενη προς όλεθρο ελληνική κοινωνία.

Όμως υπάρχουν άπειρες μαρτυρίες σχετικά σε αρχαία ελληνικά και λατινικά κείμενα – αναφορικά με την επιβολή του Περσικού Πνεύματος στην Αρχαία Ελλάδα. Μάλιστα επειδή οι αρχαίοι Έλληνες ήταν γεωγραφικά εγγύτερα στην Ανατολή, την Συρο-Παλαιστίνη, την Φοινίκη, την Μεσοποταμία, την Αίγυπτο και το Ιράν, επηρεάσθηκαν πρώτοι κι επηρεάσθηκαν περισσότερο.

Το περιστατικό που θα παρουσιάσω εδώ είναι ένα ανάμεσα σε πάρα πολλά. Και υπάρχουν και ακόμη περισσότερα που αποδεικνύουν την επιβολή του Αιγυπτιακού Πνεύματος στην Ελλάδα. Αλλά σε αυτά θα αναφερθώ σε προσεχή κείμενά μου. Το αφετηριακό κείμενο είναι αυτό:

Οι Ατελείωτες Επελάσεις του Μίθρα προς την Δύση κι ο Πολιτισμικός Εξιρανισμός Ελλήνων, Ρωμαίων κι Ευρωπαίων

https://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/04/29/οι-ατελείωτες-επελάσεις-του-μίθρα-προ/

(πλέον: https://www.academia.edu/58627059/Οι_Ατελείωτες_Επελάσεις_του_Μίθρα_προς_την_Δύση_κι_ο_Πολιτισμικός_Εξιρανισμός_Ελλήνων_Ρωμαίων_κι_Ευρωπαίων)

Ο ίδιος ο Πλούταρχος, ιερέας του Μαντείου των Δελφών, αναφέρει το περιστατικό – κι αυτό συμβαίνει επειδή οι αρχαίοι Έλληνες – που είναι φυλετικά και πολιτισμικά άσχετοι από το ψευτο-μασωνικό παρασκεύασμα των Νεοελλήνων – δεν ήταν ούτε ρατσιστές, ούτε φασίστες, ούτε κομμουνιστές, ούτε εθνικομπολσεβίκοι.

Αντίθετα, και μάλιστα ιδιαίτερα, ο Πλούταρχος είχε ηθική υπόσταση και θεωρούσε αρετή το να ομολογεί την αλήθεια – χωρίς την παραμικρή συμφεροντολογία. Τα σατανικά ψέμματα των σημερινών αμόρφωτων ψευτο-καθηγητών και λοιπών προπαγανδιστών, σαν τους Ρένο Αποστολίδη, Πλεύρη, Κιτσίκη και Μπεξή, μόνον σκοτάδι και θάνατο φέρνουν.

Στον Βίο του Πομπήιου (106-48 π.Χ.), ο Πλούταρχος αναφέρεται σε πολλά γεγονότα της ζωής του Ρωμαίου στρατιωτικού και πολιτικού ηγέτη που βρήκε άδοξο θάνατο στην Αίγυπτο. Ένα από αυτά τα γεγονότα ήταν η καταστολή της πειρατείας στην Μεσόγειο. Οι πειρατές ήταν Έλληνες, Ρωμαίοι κι άλλοι λεγεωνάριοι που είχαν εγκαταλείψει τις τάξεις του ρωμαϊκού στρατού και στόλου και είχαν συμπήξει συμμαχία με το ελληνικώτατο Βασίλειο του Πόντου με το οποίο η Ρώμη (ακόμη Δημοκρατία κι όχι Αυτοκρατορία) είχε συνάψει πολλούς πολέμους.

Οι πειρατές είχαν ενισχυθεί από τον πιστό στον Μίθρα (κι όχι στον Δία) βασιλιά του Πόντου Μιθριδάτη ΣΤ’ διότι του χρησίμευαν για να προξενήσουν στους Ρωμαίους ένα πόλεμο φθοράς. Το πόσο σημαντικό γεγονός ήταν ο πόλεμος κατά των πειρατών στην περίοδο στην περίοδο 78-63 π.Χ. και γενικώτερα στην διάρκεια των μιθριδατικών πολέμων μπορείτε εύκολα να αντιληφθείτε αν προσέξετε πόση έκταση δίνει το λήμμα της αγγλικής Wikipedia σχετικά με τον Πομπήιο στο θέμα του πολέμου κατά της πειρατείας (ο σύνδεσμος στο τέλος).

Τι λέει λοιπόν ο Πλούταρχος ότι έκαναν αυτοί οι Έλληνες, Ρωμαίοι και Μικρασιάτες πειρατές;

Σημειώνει ότι ανάμεσα σε πολλά άλλα που έκαναν σαν καταστροφές ή σαν εκφράσεις περίεργης συμπεριφοράς, οι πειρατές έκαναν θυσίες κι επιτελούσαν μιθραϊκά μυστήρια στην κορυφή του Ολύμπου.

Φυσικά, ο Πλούταρχος ως Ρωμαίος αξιωματούχος δεν θα μπορούσε παρά να δει αρνητικά το φαινόμενο της πειρατείας και της συμμαχίας των πειρατών με τους εχθρούς της Ρώμης Πόντιους Έλληνες του Μιθριδάτη ΣΤ’. Αλλά η περιγραφή είναι συναρπαστική:

ξένας δὲ θυσίας ἔθυον αὐτοὶ τὰς ἐν Ὀλύμπῳ, καὶ τελετάς τινας ἀπορρήτους ἐτέλουν, ὧν ἡτοῦ Μίθρου καὶ μέχρι δεῦρο διασώζεται καταδειχθεῖσα πρῶτον ὑπ’ ἐκείνων.

Σε αγγλική μετάφραση για όσους έχουν δυσκολία με τα αρχαία ελληνικά:

They themselves offered strange sacrifices upon Mount Olympus, and performed certain secret rites or religious mysteries, among which those of Mithras have been preserved to our own time having received their previous institution from them.

Προσέξτε πόσες πληροφορίες παρέχονται σε ένα τόσο σύντομο κείμενο:

Α) Οι θυσίες ήταν παράξενες κι αλλότριες επειδή τα μιθραϊκά μυστήρια δεν είχαν ακόμη κατακλύσει την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία κι όλη την Ευρώπη στο πρώτο μισό του πρώτου προχριστιανικού αιώνα στο οποίο ο Πλούταρχος (45-120), γράφοντας 150 χρόνια αργότερα, αναφέρεται.

Β) Εννοείται ότι οι θυσίες μιθραϊστών στον Όλυμπο ήταν ταυροθυσίες, επειδή αυτό ήταν βασικό στοιχείο του Μιθραϊσμού, της Μιθραϊκής Κοσμογονίας και των Μιθραϊκών Μυστηρίων.

Γ) Αυτές οι ταυροθυσίες και οι μυστικές τελετουργίες που οι πειρατές επιτελούσαν στην κορυφή του Ολύμπου σημαίνει ότι ο τόπος ήταν για τους πειρατές αυτούς ιερός και αυτοί έδιναν απολύτως μιθραϊκή περσική κι όχι πλέον αρχαία ελληνική δωδεκαθεϊστική διάσταση στην ιερότητα του τόπου. Με άλλα λόγια, η αρχαία ελληνική θρησκεία είχε εκμηδενιστεί ανάμεσα στους ίδιους τους αρχαίους Έλληνες που είχαν προσηλυτιστεί στον Μιθραϊσμό 60-70 χρόνια μετά την ρωμαϊκή κατάληψη της Κορίνθου.

Δ) Οι μιθραϊκές θυσίες, λατρείες και μυστικές τελετουργίες, τονίζει ο Πλούταρχος, διασώζονταν μέχρι τις μέρες του, 150 χρόνια μετά την πρώτη λατρεία Ελλήνων Μιθραϊστών στον Όλυμπο, και είχαν διαδοθεί. Δηλαδή κανένα δεν είχαν ενοχλήσει ο πολιτισμικός εκπερσισμός των Ελλήνων και τα Μιθραϊκά Μυστήρια που οι πειρατές είχαν εισαγάγει στον Όλυμπο, τον ιερώτερο χώρο της Αρχαίας Ελλάδας, έτσι σβύννοντας μια για πάντα την παραδοσιακή αρχαιοελληνική θρησκεία.

Στην συνέχεια, θα βρείτε ένα μεγαλύτερο απόσπασμα από το ίδιο κείμενο, για να δείτε το όλο πλαίσιο μέσα στο οποίο αναφέρεται το συγκεκριμένο επεισόδιο (σε αρχαία ελληνικά και αγγλικά) και πολλούς συνδέσμους αναφορικά με τον Πλούταρχο, τον Βίο του Πομπήιου, τον Πομπήιο, και φυσικά τον Μίθρα, τον Μιθραϊσμό και την κατακλυσμική πολιτισμική επιβολή του Περσικού Πνεύματος πάνω σε Έλληνες, Ρωμαίους και λοιπούς Ευρωπαίους.

Αρχαία Ελλάδα δεν υπήρχε πολύ πριν επιβληθεί η Χριστιανωσύνη στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.

Στο θέμα του πολιτισμικού εκπερσισμού των Αρχαίων Ελλήνων και της διάδοσης του Μιθραϊσμού στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και την Ευρώπη γενικώτερα θα επανέλθω.

==================================

Λούκιος Μέστριος Πλούταρχος (Lucius Mestrius Plutarchus)

Βίοι Παράλληλοι/Πομπήιος

Αρχαίο Ελληνικό Κείμενο

[24] Ἡ γὰρ πειρατικὴ δύναμις ὡρμήθη μὲν ἐκ Κιλικίας τὸ πρῶτον, ἀρχὴν παράβολον λαβοῦσα καὶ λανθάνουσαν, φρόνημα δὲ καὶ τόλμαν ἔσχεν ἐν τῷ Μιθριδατικῷ πολέμῳ, χρήσασα ταῖς βασιλικαῖς ὑπηρεσίαις ἑαυτήν. εἶτα Ῥωμαίων ἐν τοῖς ἐμφυλίοις πολέμοις περὶ θύρας τῆς Ῥώμης συμπεσόντων, ἔρημος οὖσα φρουρᾶς ἡ θάλασσα κατὰ μικρὸν αὐτοὺς ἐφείλκετο καὶ προῆγεν, οὐκέτι τοῖς πλέουσι μόνον ἐπιτιθεμένους, ἀλλὰ καὶ νήσους καὶ πόλεις παραλίους ἐκκόπτοντας. ἤδη δὲ καὶ χρήμασι δυνατοὶ καὶ γένεσι λαμπροὶ καὶ τὸ φρονεῖν ἀξιούμενοι διαφέρειν ἄνδρες ἐνέβαινον εἰς τὰ λῃστρικὰ καὶ μετεῖχον, ὡς καὶ δόξαν τινὰ καὶ φιλοτιμίαν τοῦ ἔργου φέροντος.

ἦν δὲ καὶ ναύσταθμα πολλαχόθι πειρατικὰ καὶ φρυκτώρια τετειχισμένα, καὶ στόλοι προσέπιπτον οὐ πληρωμάτων μόνον εὐανδρίαις οὐδὲ τέχναις κυβερνητῶν οὐδὲ τάχεσι νεῶν καὶ κουφότησιν ἐξησκημένοι πρὸς τὸ οἰκεῖον ἔργον, ἀλλὰ τοῦ φοβεροῦ μᾶλλον αὐτῶν τὸ ἐπίφθονον ἐλύπει καὶ ὑπερήφανον, στυλίσι χρυσαῖς καὶ παραπετάσμασιν ἁλουργοῖς καὶ πλάταις ἐπαργύροις, ὥσπερ ἐντρυφώντων τῷ κακουργεῖν καὶ καλλωπιζομένων. αὐλοὶ δὲ καὶ ψαλμοὶ καὶ μέθαι παρὰ πᾶσαν ἀκτὴν καὶ σωμάτων ἡγεμονικῶν ἁρπαγαὶ καὶ πόλεων αἰχμαλώτων ἀπολυτρώσεις ὄνειδος ἦσαν τῆς Ῥωμαίων ἡγεμονίας.

ἐγένοντο δ’ οὖν αἱ μὲν λῃστρίδες νῆες ὑπὲρ χιλίας, αἱ δὲ ἁλοῦσαι πόλεις ὑπ’ αὐτῶν τετρακόσιαι. τῶν δὲ ἀσύλων καὶ ἀβάτων πρότερον ἱερῶν ἐξέκοψαν ἐπιόντες τὸ Κλάριον, τὸ Διδυμαῖον, τὸ Σαμοθρᾴκιον, τὸν ἐν Ἑρμιόνῃ τῆς Χθονίας νεὼν καὶ τὸν ἐν Ἐπιδαύρῳ τοῦ Ἀσκληπιοῦ καὶ τὸν Ἰσθμοῖ καὶ Ταινάρῳ καὶ Καλαυρίᾳ τοῦ Ποσειδῶνος, τοῦ δὲ Ἀπόλλωνος τὸν ἐν Ἀκτίῳ καὶ Λευκάδι, τῆς δὲ Ἥρας τὸν ἐν Σάμῳ, τὸν ἐν Ἄργει, τὸν ἐπὶ Λακινίῳ. ξένας δὲ θυσίας ἔθυον αὐτοὶ τὰς ἐν Ὀλύμπῳ, καὶ τελετάς τινας ἀπορρήτους ἐτέλουν, ὧν ἡ τοῦ Μίθρου καὶ μέχρι δεῦρο διασώζεται καταδειχθεῖσα πρῶτον ὑπ’ ἐκείνων.

Πλεῖστα δὲ Ῥωμαίοις ἐνυβρίσαντες, ἔτι καὶ τὰς ὁδοὺς αὐτῶν ἀναβαίνοντες ἀπὸ θαλάσσης ἐληΐζοντο καὶ τὰς ἐγγὺς ἐπαύλεις ἐξέκοπτον. ἥρπασαν δέ ποτε καὶ στρατηγοὺς δύο Σεξτίλιον καὶ Βελλῖνον ἐν ταῖς περιπορφύροις, καὶ τοὺς ὑπηρέτας ἅμα καὶ ῥαβδοφόρους ᾤχοντο σὺν αὐτοῖς ἐκείνοις ἔχοντες. ἥλω δὲ καὶ θυγάτηρ Ἀντωνίου, θριαμβικοῦ ἀνδρός, εἰς ἀγρὸν βαδίζουσα, καὶ πολλῶν χρημάτων ἀπελυτρώθη. ἐκεῖνο δὲ ἦν ὑβριστικώτατον. ὁπότε γάρ τις ἑαλωκὼς ἀναβοήσειε Ῥωμαῖος εἶναι καὶ τοὔνομα φράσειεν, ἐκπεπλῆχθαι προσποιούμενοι καὶ δεδιέναι τούς τε μηροὺς ἐπαίοντο καὶ προσέπιπτον αὐτῷ, συγγνώμην ἔχειν ἀντιβολοῦντες·

https://el.wikisource.org/wiki/Βίοι_Παράλληλοι/Πομπήιος

Αγγλική Μετάφραση

The power of the pirates first commenced in Cilicia, having in truth but a precarious and obscure beginning, but gained life and boldness afterwards in the wars of Mithridates, where they hired themselves out and took employment in the king’s service. Afterwards, whilst the Romans were embroiled in their civil wars, being engaged against one another even before the very gates of Rome, the seas lay waste and unguarded, and by degrees enticed and drew them on not only to seize upon and spoil the merchants and ships upon the seas, but also to lay waste the islands and seaport towns. So that now there embarked with these pirates men of wealth and noble birth and superior abilities, as if it had been a natural occupation to gain distinction in.

They had divers arsenals, or piratic harbours, as likewise watch-towers and beacons, all along the sea-coast; and fleets were here received that were well manned with the finest mariners, and well served with the expertest pilots, and composed of swift-sailing and light-built vessels adapted for their special purpose. Nor was it merely their being thus formidable that excited indignation; they were even more odious for their ostentation than they were feared for their force. Their ships had gilded masts at their stems; the sails woven of purple, and the oars plated with silver, as if their delight were to glory in their iniquity. There was nothing but music and dancing, banqueting and revels, all along the shore. Officers in command were taken prisoners, and cities put under contribution, to the reproach and dishonour of the Roman supremacy.

There were of these corsairs above one thousand sail, and they had taken no less than four hundred cities, committing sacrilege upon the temples of the gods, and enriching themselves with the spoils of many never violated before, such as were those of Claros, Didyma, and Samothrace; and the temple of the Earth in Hermione, and that of Aesculapius in Epidaurus, those of Neptune at the Isthmus, at Taenarus, and at Calauria; those of Apollo at Actium and Leucas, and those of Juno in Samos, at Argos, and at Lacinium. They themselves offered strange sacrifices upon Mount Olympus, and performed certain secret rites or religious mysteries, among which those of Mithras have been preserved to our own time having received their previous institution from them.

But besides these insolencies by sea, they were also injurious to the Romans by land; for they would often go inland up the roads, plundering and destroying their villages and country-houses. Once they seized upon two Roman praetors, Sextilius and Bellinus, in their purple-edged robes, and carried them off together with their officers and lictors. The daughter also of Antonius. a man that had had the honour of a triumph, taking a journey into the country, was seized, and redeemed upon payment of a large ransom. But it was most abusive of all that, when any of the captives declared himself to be a Roman, and told his name, they affected to be surprised, and feigning fear, smote their thighs and fell down at his feet humbly beseeching him to be gracious and forgive them.

Vita Pompei (Life of Pompey) c.24, 5, 632CD.

Plutarch’s Lives (1683) “by several hands”, edited by John Dryden

http://classics.mit.edu/Plutarch/pompey.html

Περισσότερα για τον Πλούταρχο, τους Βίους Παράλληλους, και τον Πομπήιο:

https://en.wikipedia.org/wiki/Pompey#Campaign_against_the_pirates

https://el.wikipedia.org/wiki/Πομπήιος

https:// https://en.wikipedia.org/wiki/Parallel_Lives

https://en.wikipedia.org/wiki/Plutarch

https://el.wikipedia.org/wiki/Βίοι_Παράλληλοι

https://el.wikipedia.org/wiki/Πλούταρχος

—————————————–

Περισσότερα για τον Μίθρα, τον Μιθραϊσμό, την διάδοση του Μιθραϊσμού στην Ευρώπη και σε όλη την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, τα Μιθραϊκά Μυστήρια, τις σχέσεις και την ομοιότητα Μιθραϊσμού και Χριστιανωσύνης, και τα Μιθραία και γενικώτερα τα Μιθραϊκά Μνημεία σε όλο τον κόσμο:

http://www.mithraeum.eu/

http://www.mithraeum.eu/link.php

http://www.mithraeum.eu/monumentae.php?tid=1 (πολλές σελίδες)

http://www.mithraeum.eu/monumentae.php (πολλές σελίδες)

http://www.tertullian.org/rpearse/mithras/display.php?page=Mithras_and_Jesus

http://www.tertullian.org/rpearse/mithras/display.php?page=main

http://www.iranicaonline.org/articles/mithraism

Mithras in India and Iran

http://www.cais-soas.com/CAIS/Religions/iranian/Mithraism/m_m/pt1.htm

The arrival of Mithras in Europe

http://www.cais-soas.com/CAIS/Religions/iranian/Mithraism/m_m/pt2.htm

The Followers of Mithras

http://www.cais-soas.com/CAIS/Religions/iranian/Mithraism/m_m/pt3.htm

The Figures round the Bull-Slayer

http://www.cais-soas.com/CAIS/Religions/iranian/Mithraism/m_m/pt4.htm

The Legend of Mithras

http://www.cais-soas.com/CAIS/Religions/iranian/Mithraism/m_m/pt5.htm

The God of Infinite Time

http://www.cais-soas.com/CAIS/Religions/iranian/Mithraism/m_m/pt6.htm

Initiation into the Mysteries

http://www.cais-soas.com/CAIS/Religions/iranian/Mithraism/m_m/pt7.htm

The Seven Grades of Initiation

http://www.cais-soas.com/CAIS/Religions/iranian/Mithraism/m_m/pt8.htm

Women and the Mithraic Cult

http://www.cais-soas.com/CAIS/Religions/iranian/Mithraism/m_m/pt9.htm

Offerings and Artists: Mithras in Art

http://www.cais-soas.com/CAIS/Religions/iranian/Mithraism/m_m/pt10.htm

The Fall of Mithras

http://www.cais-soas.com/CAIS/Religions/iranian/Mithraism/m_m/pt11.htm

Γενικά:

https://en.wikipedia.org/wiki/Mithra

https://en.wikipedia.org/wiki/Mithraism

https://el.wikipedia.org/wiki/Μίθρας

https://el.wikipedia.org/wiki/Μιθραϊσμός