Biz Buraya Ruhlarımızla Birlikte Tutsak,,, Satırlarımızla Ses... Hikayelerimizle Ise Bir Acıydık.

Her zaman özgür olmak istemiştim... Peki şuan neden kanatlarım yanıyor umutlarım ise bir tozlu rafa kaldırılıyor? Bu olanları izlerken ben ne yapıyorum? Ne hissediyorum? Neden bu olanlara sessiz kalıp oturup olanları izlemekle yetinirsin ki bunu dışardan gören biri bunu düşünürdü büyük ihtimal...

Yağan yağmur neden birinin gözyaşlarını anımsatır?

Sonbaharda dökülen yapraklar neden hep yenilenmeye devam eder ve ilkbaharda tekrar çiçek açar?

Kışın kar neden tertemiz bir şekilde her tarafı kaplar? ( Sanki... hiç kirlenmemiş gibi...)

Bu kadar güzel manzara varken neden insanlar hep güzel bir şeyi kirletme peşinde?

Neden her güzel olan kirlenmek zorunda ve karanlığa mahkum olmak zorunda?

Birine hakkettiği değeri vermek insanın neden bu kadar zoruna gider?

Ona son kez sanki bir daha hiç göremeyecekmiş gibi tutunmak ve ona sevdiğini göstermek varken...

Bu sorulara cevap vermek çok zor.

Herkes bir maske takınıyor ve dışarıya çıkıyor.

Kendi gibi olunca yargılanacağından korkuyorlar.

Küçümseneceğinden, dışlanacağından, kabullenilmeyeceğinden...

Sevilmeyeceğinden...

En kötüsü ise bunların hayatta olan bazı bencil insanlardan kaynaklı olması.

Hayata bir kere geliyoruz ve işte yaptığımız tek şey bu.

Çevreden kaynaklı olarak istediğimiz yaşamı yaşamaya vakit bulamıyoruz.

Study Work At Night

Kimsenin beni bulmasına ihtiyacım yok...

Çünkü ben zaten kendi karanlığımda kaybolmuşum...

                                                                                     bengeceninkaranlığı

Gecenin aydınlık olması ne kadar uzaksa...

Ayında gecenin içinde hep parlak olması o kadar azdı...

                                                                                              Bengeceninkaranlığı

Başkaları için değil...

Kıydığın ve kendine ayıramadığın zamanlar için ağla..

 Arkana baktığında kimseyi yanında bulamayacaksın.

Çünkü hayatta kalan sadece sen olacaksın..

Yasak bir kitap gibiyim bodrum katında..

Saygı duyduğum bi şey yok şu hayatta...

Sana koşuyorum ölmesem diyorum.

Dönüyor başım seni seviyorum..

Bu ikiliyi seviyorum..

@academia-lucifer

Bir noktadan sonra vazgeçmek olanaksızdır. Erişilmesi gereken noktada orasıdır.

                                                                                        Franz Kafka