Muallim-1960 - Muallim

UZAKTAN

Kimsen ve neysen

Kalmışsa, küllenmişse, solgunsa

Eski bir uygarlıksa, masalsa...

Önce üflemelisin küllerini sadece

Bakmalısın sana kalana,

Zaman neyse, neredeyse

Bir tene dokunur gibi

Bürünmüş kızıl yangına

Okşarmış gibi yiteni

Ve geri gelmeyecek olanı.

Tek bir nota olmalısın

Yeri boşaldıkça eksik kalan.

Yeni bir salınış

Yeni bir resimde mesela

Olmayanı olduran

Yeni bir bilinmeyen yasa.

Sensen ve oysan

Her bitişin yaratılışında.

Ne kadar varsan orada,

Eğilmelisin sarkıtın anısına

Anla kararan

Bütün rüzgarlar aşkına.

Eritmelisin tüllerin isini

Hikayesini

Ve unutuşun serzenişini...

Neysen ve kiminleysen

Aramadığın yoksa

Yoksa elekten geçmeyen

Gölgelerin izlerine dokunsa

Dokunsa zincirlerin sesi.

Neredesin ve neden oradasın

Dese doruklara saldıran tutkun.

Bilirim yıldız kaymasıdır

İçindeki şavk,

İçindeki

Tarifsiz kuyu.

Kimsen ve neysen

Kalmıştır yeni sözcüklerle

Eskiyi anlatan kalelerin

Sabırsız

Dilsiz gedikler gibi surlarında.

Zaman sana bağlandığında

Bilirsin içinde akan vurulmuştur.

Aşk destanınsa eğer

Kehribar saplı bıçak gibi

Eski bir sevdadan kalan acı

Bu güne ulanmıştır.

Ayrılık yargılanmalıdır

Ölümle birlikte

ABDULLAH NEFES

BAHAR KIŞKIRTMASI | Sayfa: 47/48

Herkesin bir kıyıya ihtiyacı vardır .

Sorgulanmadığı

yargılanmadığı

Huzuru ve sessizliği bulduğu bir kıyıya...

~

Merhaba Yeni Umutlar

Yazılmamış hikayelerde arıyoruz kendimizi.

Bize ait olmayan zamanlarda.

Çok zor değildi aslında.

Bunca açmasaydık yüreğimizi.

Ve bunca kırılmasaydık her papatya yaprağında.

Nerden bulaştıysa

O kadar mevsim varken

Ayrılıklardan bir Eylül giyindik üstümüze

Yetmedi.

Susturduk olanca gücümüzle

İçimizdeki sesleri

Sonra uzadı geceler.

Büyüdü karanlıklar

Kendi ayak seslerimiz kaldı bize yarenlik eden

Birde kan çanağı bakışlar aynalarda

Yani kıyamazken hiç kimseye

İncitmeye kıyamazken

Bir serçenin gözyaşına doldurduk içimizdeki kederi

Dokunsan düşecek

Dokunsan yerle bir olacak bir piramitin en gizli bölmesine saklar gibi sakladık kendimizi.

Mutluluklarin düştüğü kentlerden hep sürgün yedik.

Hep panayır sonrası terkedilmiş sokaklar kaldı önümüzde

Kimselerin uğramadığı parklar dolusu yalnızlıklar kaldı

Birde sen

Başımın belası Bir de sen kaldın herşeyden geriye

Yılmaz Pirinççi

Günaydın 🌹🌹