Yazılmamış Hikayelerde Arıyoruz Kendimizi.

Yazılmamış hikayelerde arıyoruz kendimizi.

Bize ait olmayan zamanlarda.

Çok zor değildi aslında.

Bunca açmasaydık yüreğimizi.

Ve bunca kırılmasaydık her papatya yaprağında.

Nerden bulaştıysa

O kadar mevsim varken

Ayrılıklardan bir Eylül giyindik üstümüze

Yetmedi.

Susturduk olanca gücümüzle

İçimizdeki sesleri

Sonra uzadı geceler.

Büyüdü karanlıklar

Kendi ayak seslerimiz kaldı bize yarenlik eden

Birde kan çanağı bakışlar aynalarda

Yani kıyamazken hiç kimseye

İncitmeye kıyamazken

Bir serçenin gözyaşına doldurduk içimizdeki kederi

Dokunsan düşecek

Dokunsan yerle bir olacak bir piramitin en gizli bölmesine saklar gibi sakladık kendimizi.

Mutluluklarin düştüğü kentlerden hep sürgün yedik.

Hep panayır sonrası terkedilmiş sokaklar kaldı önümüzde

Kimselerin uğramadığı parklar dolusu yalnızlıklar kaldı

Birde sen

Başımın belası Bir de sen kaldın herşeyden geriye

Yılmaz Pirinççi