Herşeyi Sonlandırabilirsiniz. Üzüntünüzü, Ağlamanızı, Kahkahanızı, Sevginizi, Nefretinizi,

küçük, hiç korkmadın mı bu soruyu sorarlar diye, "bu kalbinin hali ne?"

" Oradasın, biliyorum. Bu satırları okuyorsun. Şimdi bu satıra geçtin, kaşların çatıldı.Kafan karıştı. Kimle konuştuğumu, bu satırları kime yazdığımı anlamaya çalışıyorsun.

Ben bu satırları sana yazıyorum. Ona, buna, şuna değil. Sana yazıyorum.Dünyanın her neresindesin bilmiyorum, hangi şehrin hangi sokağından okuyorsun bu yazdıklarımı bilmiyorum. Bir otobüste misin, trende misin, saat orada kaç? Bilmiyorum... Ekrana dökülen saçların ne renk inan bana tahmin edemiyorum.Ve inan bana, bunların hiçbirinin önemi yok. Saçlarının renginin, saçlarının olup olmamasının, nerede olduğunun, saatinin kaç olduğunun... Tek önemli olan sensin. Bu satırları okuyor olman. Tek önemli olan şimdi bu cümleye geçmiş olman. Neler yaşadın, neleri atlattın, neler yaşayacaksın, neleri atlatmak zorunda kalacaksın bilmiyorum. Tek bir bildiğim var, bu dünyada çıkmaz sokak yok. Sonuna geldiğini düşündüğün her yolda,o yolun sonunda bir duvar da görsen adım attığında yıkılacak o duvar. Belki mahvolmuş bir haldesin

belki pes ettin, belki çaresizsin, belki artık hiçbir şeyin iyi olacağına inanmıyorsun. Ama sen bu satıra geçtiysen, hala umut var demektir. Çünkü bu satırları okumaya devam ediyorsan bu satırlardan bir kurtuluş yolu, bir cevap arıyorsun demektir. Derin bir nefes al. Bir nefes daha. Ve bil ki, ''vardır elbet bir çıkılacak yol.'' Yeter ki o yola adımını at. O telefonu eline al, kendini tuttuğun o mesajı at. Aynanın karşısına geç, kendine bir bak. O kadar değerlisin ki kendinin kendine yazık etmesine izin verme, saçlarını tara Bir özür dile kendinden. Kendine yaptığın haksızlıklar için, kendini soktuğun o çıkmaz sokak için kendini suçladığın her an için özür dile kendinden. Bu dünyadaki en önemli insan sensin.Bu dünyadaki en değerli insan sensin. Başkalarına verdiğin değerin yarısını bile kendine vermediysen eğer  şimdi bir kez daha özür dile kendinden. Ve bir kez daha.

Unutma, herkes gittiğinde bile ruhun seninle kalacak... Senin en yakın arkadaşın, en daimi ailen sensin…

kafamı dağıtmak istiyorum, ruhsal değil

hevesle aldığın çiçeği, sinirle çöpe atmak gibi*

ben tüm bunlarla baş edecek gücü kendimde bulamıyorum. ne olur bitsin.

yosun tutmuş bir hayalin gereksiz yere parlaması bu.

Sevdiğin biri var mı?

Hayır yok ama insanları değil de hayvanları, ağaçları hatta kaldırım taşını daha çok seviyorum. Belki şuan beni anlamıyorsun ama ne zaman, insanlara değilde hayvanlarla sohbet etmeye başladığında, ağaçların gölgesinde uzandığında ve kaldırım taşına çöküp ağladığın zaman çok iyi anlarsın beni..

tanrım ben hiç kendim için dua etmedim.

Ben öldükten sonra mı geleceksin?

Bedenim dahil her parçamı yenik düşürdü ruhumdaki bu ağrı.