Sevgilim Sabahın Erkenini Seviyor, Ben Geceyi Ve Esmerliğini Onun, O Dorukları Sevior, Korkuyor Bundan

Seni seviyorum ama seni unutabilirim,

Sanki hayatıma hiç girmemişsin gibi,

Sıradanlaştırabilirim, herkesleşirsin gözümde,

Canımdan canımı ayırır seni çıkarırım içimden,

Ve diğer insanların arasına bırakırım,

Unutamam değil, unuturum diyorum,

Ama seviyorum, senin kendini sevdiğinden daha fazla,

Belki kendimden bile daha fazla seviyorum seni,

Ki kendimi severim bilirsin,

Seni önümüzdeki birkaç yüzyıl sevebilirim,

Eğer istersem ömrümce bekleyebilirim,

Eğer ayakların ya da kolların olmasaydı seni sevmeye devam ederdim,

Eğer dünyanın bir ucuna gitseydim yine seni sevmeye devam ederdim,

Sen kendini sevmediğin, nefret ettiğinde bile,

Ölseydin bir kazada, seni sevmeye devam ederdim,

Fakat unuturum, çok kişiyi unuttum bu güne kadar,

Kimilerinin yanından yabancı gibi geçtim gittim,

Kimleri yaşarken öldürüp gömdüm içimdeki isimsiz mezarlara,

Seni de unuturum, bana bıraktığın bütün bu acıları da,

Başkasını sevebilirim, bir başkasına aşık olabilirim,

Yerini hiç kimse dolduramaz diyemem,

Senin gibi kimseyi sevemem diyemem,

Çünkü unutmuş olacağım,

Elbet biri çıkar karşıma, beni sever senin gibi,

Mutlu da olurum onunla, mutsuz da olabilirim,

Bir şekilde var olmaya devam ederim,

Seninle ya da sensiz, yaşamaya devam edeceğim,

İşte sorun burada başlıyor,

Tam kırıldığım noktadayım,

İstemiyorum hiçbir şeyi..

— Khalil Gibran

“Biliyorsun, seni sevdim. Bir gün kör kalsaydın da severdim. Ellerin olmasa mesela… Ellerin olmasaydı, sen bile kendini sevmezdin oysa.”

Mt. Rainier

ozune donuyor insan, karsisindaki en buyuk meselesiyken bile. insan olmanin dayanilmaz bencilliği.

i’m going to make a very beautiful life for myself no matter what it takes