Vedalar Zamansızdır...

Bazen etrafına yalnızlıktan

bir duvar örmelisin.

Diğerlerini kendinden

uzaklaştırmak için değil,

kimin seni görmek için bu duvarı

yıktığını anlaman için!

● İnsan Dünyaya Gelir ..

Koşar,

Yorulur,

Soluklanır Ve Gider...

Hikaye Bu Kadar...!

"Evet, bazen gerçekten hiç kimsemiz

yok gibi gelir…

Sanki dünya susar,

içimizde fırtınalar koparken

kimse fark etmez.

Ama bil ki bu duyguyu yaşayan

sadece sen değilsin.

Yalnızlık bazen bir yük, bazen de bir öğretmendir.

Kendine döner insan o anlarda…

Kendi sesini duyar, kendi gücünü bulur.

Ve belki de en büyük 'kimse'yi orada keşfeder:

Kendini."

Sessiz köşelerde yumuşak ve derin,

Hikayelerin çiçek açtığı ve hayallerin uyuduğu yer

Bir lamba parlıyor, dışarıdaki dünya—

Çok uzaklarda, içinde huzur var.

Kovalanacak kalabalık yok, konuşmaya gerek yok,

Sadece kitaplar, çay ve gizlice gitme zamanı

Tamamen sana ait bir alana-

Kalplerin büyüdüğü sessiz bir dünya.

- Bana kendimi iyi hissettirecek bir şey söyle:

Duâmdasın...

sevmek ya da sevilmek yeterlidir.

gerisini sormayın. yaşamın karanlık kıvrımlarında bulunacak başka bir inci yoktur.

sevmek tamamlanmaktır...

Şiir güzel fon müziği de yorum da öyle...👏🏻👏🏻🌼

Hiç olmadık bir anda karşılaşırız belki seninle. Belki bir şiir'de rastlaşırız.

Ya da bir şair'in dinlemeye korktuğu şarkının sözlerin de buluruz birbirimizi.

Kim bilir, belki bir filmin en acıklı sahnesinde dökeriz yaşlarımızı, beraber izleyemediğimiz...

Belki aynı otobüste yolculuğa çıkarız, birbirimizden haberimiz olmadan.

Sen cam kenarında,

ben canının kenarında bitiririz yolu...

Bilmiyoruz, belki de aynı türkülere kulak verdik,

aynı kaldırımlara bastık,

aynı saatlerde ıslandık.

Ya aynı sokak lambasının altından geçtiysek?

Bilmiyoruz...

Belki de hep aynı acılara ağlamışızdır seninle.

Ama bilmiyoruz işte.

Kim bilir, belki aynı sokak kedisinin başını okşadık,

aynı köpekten korktuk,

aynı kuşun kanatlarına takıldı aklımız,

aynı gökyüzüne uçtu.

Belki hep aynı masal'ın sonunu sevdik,

Aynı saatler de uyuduk,

Aynı saatler de uyandık.

Belki birbirimizi farkı yerler de ama,

hep aynı anlarda bekledik.

Bir kitapta şöyle bir şey okumuştum...

"Kalbime ayakkabılarınla girdiğin

için hiç kızmadım...

Seni bu hayatta kim incittiyse

hepsi için ben özür dilerim"

diye yazıyordu...

Bak bazı kalpler,

kendi incinmişliğinde dahi

özür dileyebiliyor...

Birini gerçekten her şeye rağmen

sevmek bu sanırım...