Yanındayken,

Taşlar bile yontulduğu zaman,

Kalbe dönüşebilirler.

Ama iş kalbe dönüşmekte değil,

Kalbin sırrına erişmekte...

Kimsenin belkisi,

Bazeni,

Canı sıkıldığında hatırladığı,

Diğer kapılar yüzüne kapandığında dönmek istediği olmayın ...

Sen kimsenin rehabilitasyon merkezi değilsin ..

Seni yedekleme planı olarak gören değişmez ..

Sadece bir müddet durulup, sonrasında eskiye döner ..!

Kimsenin yara bandı olmayın ...✓

● İnsan Dünyaya Gelir ..

Koşar,

Yorulur,

Soluklanır Ve Gider...

Hikaye Bu Kadar...!

“Ben hiç bir acının geçtiğine inanmıyorum.

Sadece daha taze bir acı bulunca,

diğerini rafa kaldırıyoruz.

Hepsi bu..."

"Sesinizi yükseltmek yerine sözlerinizi yükseltin.

Çiçekleri büyüten şey yağmurdur, gök gürültüsü değil.."

Kuytu bir yeri olmalı insanın, boğucu kalabalığın arasından kaçıp saklanabileceği, tüm sırlarını saklayabileceği, vicdanıyla baş başa kalarak kendi ile konuşabileceği...Derin bir yeri olmalı insanın! Kimsenin göremeyeceği.Öyle bir yer olmalı ki; çektiği tüm acılarını, gözyaşlarını ve hatta mutluluklarını gömebileceği ve hiç kimsenin bilmeyeceği bir yerden bahsediyorum.Bir yanına maviden çalma yeşillerini, diğer yanına zifiri karanlık nefretlerini saklayabilmeli...En güvenilir bir dost gibi kuytu bir yeri olmalı insanın;Paylaşabileceği, kendine bile açamadığı sırlarını ona açabileceği...Yanan yüreğine sağanak yağmurlarla yağan, üşüyorum dediğinden, karamsar gecelerine güneşi doğdurabilen, kuytu bir yeri olmalı insanın.Öyle bir yer olmalı ki;Sen gelmeden ‘'Hoş geldin''diyebileceği...Bir çocuğun annesi, yâda şairin kâğıt ve kalemi gibiKuytu bir yeri olmalı insanın,Gözyaşlarını silebileceği...

Yaralar

Kabuk bağlar,

Sızılar diner,

Acılar dibe çöker.

Hayatta

Sevinilecek şeyler

Yeniden fark edilir.

Bir yerlerden bulunup

Yeni mutluluklar edinilir.

Bir süredir içimde gittikçe daha da belirginleşen bir duygu var; sanki trajik sınanmalar ve kırılan umutlar dönemindeyim..

"Evet, bazen gerçekten hiç kimsemiz

yok gibi gelir…

Sanki dünya susar,

içimizde fırtınalar koparken

kimse fark etmez.

Ama bil ki bu duyguyu yaşayan

sadece sen değilsin.

Yalnızlık bazen bir yük, bazen de bir öğretmendir.

Kendine döner insan o anlarda…

Kendi sesini duyar, kendi gücünü bulur.

Ve belki de en büyük 'kimse'yi orada keşfeder:

Kendini."

Bir kitapta şöyle bir şey okumuştum...

"Kalbime ayakkabılarınla girdiğin

için hiç kızmadım...

Seni bu hayatta kim incittiyse

hepsi için ben özür dilerim"

diye yazıyordu...

Bak bazı kalpler,

kendi incinmişliğinde dahi

özür dileyebiliyor...

Birini gerçekten her şeye rağmen

sevmek bu sanırım...