Sürekli Uyumak Istediğin Ve Yorgun Olduğun, Uyumadığın Zamanlarda Ise Nedenini Bile Bilmeden Ağladığın

11 yaşında yaptığım tabloya bakınn

Günler karışıyor, insan alışıyor...

yine gözümüz yükseklerde

bir yer bulalım, dünyadan uzak

üzgünüm ama bazılarımız anlaşılmamaya mahkûmuz. verdiğimiz değerin ancak yarısını almaya, fark edilmemeye, umursamadan kırılmaya, ilk seçenek olmamaya hatta sürekli seçenek olarak görülmeye...

artık konuşmadığım birini rüyamda gördüğüm bi sabah, günaydın

annem bana hiçbir zaman bu evin bizim evimiz olduğunu hissettirmedi burası her zaman yalnızca annemin eviydi

konuşacak çok şeyim var ama birilerine nasıl içimi dökebilirim bilmiyorum

''Ey büyük Atatürk! Açtığın yolda, gösterdiğin hedefe durmadan yürüyeceğime ant içerim.''

saygı, minnet ve özlemle...

durduk yere kendimi çok mutsuz hissediyorum sanki içimde bir boşluk varmış gibi doldurulması gereken bir boşluk ama ne olduğu hakkında hiçbir fikrim yok iyi hissediyorum sonra bir anda modum sıfıra iniyor ama aslında durduk yere değil

bence yazmalısın artık çünkü bana kalırsa ben yazmam