Τουρκμένοι της Σάχρα στο ΒΑ Ιράν: η Ζωή τους κι η Διαφορά

Μπαμπούρ (1483-1530): Στρατηλάτης, Φιλόσοφος, Ποιητής, Ιστορικός, Αυτοκράτορας, Απόγονος του Ταμερλάνου, Θεμελιωτής της Δυναστείας των Γκορκανιάν από την Κεντρική Ασία στην Ινδία

Babur (1483-1530): Military Genius, Philosopher, Poet, Historian, Emperor, Descendant of Tamerlane, Founder of the Gorkanian Dynasty from Central Asia to Hindustan, Bengal and the Dekkan

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΑΝΕΝΕΡΓΟ ΜΠΛΟΓΚ “ΟΙ ΡΩΜΙΟΙ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ”

Το κείμενο του κ. Νίκου Μπαϋρακτάρη είχε αρχικά δημοσιευθεί την 18η Σεπτεμβρίου 2019.

Ο κ. Μπαϋρακτάρης χρησιμοποιεί τμήμα ομιλίας μου, την οποία έδωσα στο Πεκίνο τον Ιανουάριο του 2019 με θέμα τους παράλληλους βίους μεγάλων στρατηλατών και αυτοκρατόρων των Ακκάδων, των Χιττιτών, των Ασσυρίων, των Ιρανών, των Ρωμαίων, των Τουρανών-Μογγόλων, και των Κινέζων.

-------------------

https://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/09/18/μπαμπούρ-1483-1530-στρατηλάτης-φιλόσοφος-πο/ =================

Οι Ρωμιοί της Ανατολής – Greeks of the Orient

Ρωμιοσύνη, Ρωμανία, Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία

Αρκετοί φίλοι με ρώτησαν τελευταία για το Τατζ Μαχάλ, για την Ισλαμική Αυτοκρατορία των Μεγάλων Μογγόλων (Γκορκανιάν / Μουγάλ-Mughal) της Ινδίας, και τις σχέσεις των Σουνιτών Γκορκανιάν με τους Σιίτες Σαφεβίδες του Ιράν και τους Σουνίτες Οθωμανούς. Με δεδομένη την ιρανο-οθωμανική αντιπαλότητα (στην οποία αναφέρθηκα στα κείμενά μου σχετικά με την Μάχη του Τσαλντιράν το 1514), ένας φίλος με ρώτησε πως και δεν συμφώνησαν Οθωμανοί και Γκορκανιάν να μοιράσουν το Ιράν ανάμεσα στην Σταμπούλ και την Άγκρα.

Η απάντηση είναι απλή: σε μια εποχή που δεν υπήρχαν εθνικισμοί και που η Πίστη αποτελούσε τον βασικό (αλλά όχι τον μόνο) δείκτη ταυτότητας, οι φυλετικές διαφορές βάραιναν σημαντικά. Αν ανάμεσα σε δυο κλάδους της ίδιας φυλής είχε χυθεί αίμα, αυτό θα ήταν πολύ δύσκολο να ξεχαστεί ακόμη και εκατό χρόνια αργότερα.

Οθωμανοί, Σαφεβίδες του Ιράν, και Γκορκανιάν της Νότιας Ασίας (όχι μόνον ‘Ινδίας’) ήταν όλοι τουρκομογγολικής καταγωγής.

Οθωμανοί και Γκορκανιάν ήταν Σουνίτες, ενώ οι Σαφεβίδες ήταν Σιίτες.

Αλλά ο Ταμερλάνος, πρόγονος των Γκορκανιάν, είχε χύσει οθωμανικό αίμα το 1402 στην Μάχη της Άγκυρας. Αυτό ξεπεράστηκε σε κάποιο βαθμό αλλά δεν ξεχάστηκε ποτέ.

Η Ιστορία της Μογγολικής Αυτοκρατορίας της Νότιας Ασίας είναι γεμάτη από πλούτο, τέχνες, γράμματα, εντυπωσιακά μνημεία και μυστικισμό. Νομίζω ότι ο καλύτερος τρόπος για να την προσεγγίσει κάποιος είναι να μάθει μερικά βασικά στοιχεία για τον εντελώς ξεχωριστό άνθρωπο που ήταν ο ιδρυτής αυτής της δυναστείας. Παρά την μεταγενέστερη επέκταση των Γκορκανιάν, κανένας απόγονος του Μπαμπούρ δεν τον ξεπέρασε στην στρατιωτική τέχνη.

Έφηβος οδηγούσε εμπειροπόλεμα στρατεύματα στις μάχες. Για σχεδόν τρεις δεκαετίες διέσχισε όλα τα κακοτράχαλα βουνά ανάμεσα στο ιρανικό οροπέδιο, τις στέππες της Σιβηρίας, την Τάκλα Μακάν και τις κοιλάδες του Ινδού και του Γάγγη. Πριν κατακτήσει το Χιντουστάν (: σημερινή βόρεια Ινδία), άλλαζε βασίλεια σχεδόν σαν τα πουκάμισα. Παράλληλα, συνέγραφε ιστορικά κείμενα και ποιήματα, έπινε, χαιρόταν την ζωή, και διερχόταν περιόδους ασκητισμού.

Παρά το ότι ο μεγάλος θρίαμβος ήλθε στο τέλος, ο Μπαμπούρ δεν ξέχασε ποτέ την γη που του συμπαραστάθηκε στα χρόνια των δοκιμασιών: την Καμπούλ του σημερινού Αφγανιστάν. Έτσι, αν και πέθανε στην Άγκρα της Ινδίας, θέλησε να ταφεί στην Καμπούλ. Ένας τεράστιος κήπος περιβάλλει το μαυσωλείο του Μπαμπούρ και μπορείτε να το δείτε σε δυο βίντεο, στις εισαγωγές των οποίων δίνω ένα γενικό σχεδιάγραμμα της ζωής και των ενδιαφερόντων, των κατορθωμάτων και των μαχών του Τίγρη (Μπαμπούρ σημαίνει Τίγρης στα τσαγατάι τουρκικά που ήταν η μητρική του γλώσσα κι αυτή των στρατιωτών του).

Κήποι και Μαυσωλείο του Μπαμπούρ στην Καμπούλ του Αφγανιστάν

Στο θέμα θα επανέλθω για να επεκταθώ στο Μπαμπούρ Ναμέ, το ‘Βιβλίο του Μπαμπούρ’ το οποίο συνέγραψε ο ίδιος ο στρατηλάτης και αυτοκράτορας. Το αντίστοιχο θα υπήρχε, αν συγχωνεύονταν σε ένα πρόσωπο ο Μέγας Αλέξανδρος και ο Αρριανός, ή ο Ιουστινιανός και ο Προκόπιος.

Μπορείτε να δείτε και αλλοιώς: το Μπαμπούρ Ναμέ είναι το ανατολικό, ασιατικό De Bello Civili και De Bello Gallico. Ή, πιο απλά, ο Μπαμπούρ είναι ο Μογγόλος Καίσαρ. Αλλά ο Καίσαρ είχε μόνιμο σημείο αναφοράς την Ρώμη. Ο Μπαμπούρ μετεκινείτο ως βασιλιάς από την Φεργάνα στην Σαμαρκάνδη, από κει στην Καμπούλ και τελικά στην Άγκρα. Δεν όριζε το στέμμα του το σπαθί του, αλλά το σπαθί του το στέμμα του.

Νόμισμα που έκοψε ο Μπαμπούρ το 1507-1508

Δείτε το βίντεο:

Кабул: Сады и Мавзолей Бабура, Могольского Императора (Горкани) Индии

https://www.ok.ru/video/1509854481005

Περισσότερα:

Баги Бабур (пушту باغ بابر, перс. باغ بابر; также встречаются названия сад Бабура и сады Бабура) — парковый комплекс в Афганистане, расположен неподалеку от города Кабула. Назван в честь своего владельца Бабура, основателя империи Великих Моголов. Бабур, помимо этого, увлекался разведением садов. Баги Бабур является одной из достопримечательностей страны. Отличается тщательной продуманностью посадок; в прошлом в нём выращивались многие уникальные растения. Среди них были различные сорта фруктов, бахчевых и многое другое, что ранее вовсе не встречалось на данной территории.

https://ru.wikipedia.org/wiki/Баги_Бабур

The Garden of Babur (locally called Bagh-e Babur, Persian: باغ بابر/ bāġ-e bābur) is a historic park in Kabul, Afghanistan, and also the last resting-place of the first Mughal emperor Babur. The garden are thought to have been developed around 1528 AD (935 AH) when Babur gave orders for the construction of an “avenue garden” in Kabul, described in some detail in his memoirs, the Baburnama.

The original construction date of the gardens (Persian: باغ – bāġ) is unknown. When Babur captured Kabul in 1504 from the Arguns he re-developed the site and used it as a guest house for special occasions, especially during the summer seasons. Since Babur had such a high rank, he would have been buried in a site that befitted him. The garden where it is believed Babur requested to be buried in is known as Bagh-e Babur. Mughul rulers saw this site as significant and aided in further development of the site and other tombs in Kabul. In an article written by the Aga Khan Historic Cities Programme, describes the marble screen built around tombs by Mughal Emperor Shah Jahan in 1638 with the following inscription:

“only this mosque of beauty, this temple of nobility, constructed for the prayer of saints and the epiphany of cherubs, was fit to stand in so venerable a sanctuary as this highway of archangels, this theatre of heaven, the light garden of the god forgiven angel king whose rest is in the garden of heaven, Zahiruddin Muhammad Babur the Conqueror.”

https://en.wikipedia.org/wiki/Gardens_of_Babur

Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα μνημεία της Καμπούλ είναι οι τεράστιοι κήποι και το μαυσωλείο του απογόνου του Ταμερλάνου βασιλιά της Φεργκάνα (σήμερα στο Ουζμπεκιστάν), ο οποίος αφού κατέκτησε την Σαμαρκάνδη, το σημερινό ανατολικό Ιράν και την Καμπούλ, κατέλαβε την Κοιλάδα του Ινδού και όλη την Ινδία (Χιντουστάν: σημερινή βόρεια Ινδία).

Εκεί κατέλυσε το ισλαμικό Σουλτανάτο του Δελχίου, θεμελίωσε την Αυτοκρατορία των Μεγάλων Μογγόλων (Μουγάλ – Mughal, όπως είναι γνωστοί στις δυτικές γλώσσες) την οποία οι ίδιοι αποκαλούσαν Γκορκανιάν.

Η λέξη αυτή (گورکانیان, Gūrkāniyān) είναι περσική και σημαίνει ‘Γαμπροί’. Έτσι ονόμαζαν τους Μεγάλους Μογγόλους της Νότιας Ασίας οι Ιρανοί στα φαρσί (περσικά) επειδή οι Μεγάλοι Μογγόλοι διατήρησαν την μογγολική παράδοση να ανεβαίνει στον θρόνο και γενικώτερα στην ιεραρχία της αυτοκρατορίας ένας ταπεινής καταγωγής αλλά γενναίος στρατιωτικός μετά από τον γάμο του με μια από τις κόρες ενός ευγενή ή ενός αυτοκράτορα.

Ο Μπαμπούρ ήταν μια στρατιωτική μεγαλοφυία, ένας πολυμαθής φιλόσοφος, ένας ποιητής και ιστορικός που άφησε ένα τεράστιο βιογραφικό ιστορικό έργο γραμμένο σε τσαγατάι τουρκικά με αρκετούς περσισμούς που λέγεται Μπαμπούρ Ναμέ (το Βιβλίο του Μπαμπούρ).

Η Ισλαμική (Σουνιτική) Αυτοκρατορία των Μεγάλων Μογγόλων ήταν συχνά ισχυρώτερη και πλουσιώτερη από την Σαφεβιδική (Σιιτική) Αυτοκρατορία του Ιράν και την Οθωμανική Αυτοκρατορία, συνένωσε εκτάσεις από την Κεντρική Ασία μέχρι την Ινδονησία, προξένησε μια μεγάλη μετανάστευση τουρκομογγολικών πληθυσμών στην Ινδία και στο Ντεκάν, κι αποτελεί την περίοδο της μεγαλύτερης ανάπτυξης Γραμμάτων, Τεχνών και Πολιτισμού στην Ινδία, το Ντεκάν, και γενικώτερα στην Νότια Ασία.

Ωστόσο, οι Γκορκανιάν είχαν έντονα επηρεαστεί από τον ιρανικό πολιτισμό.

Στην αυτοκρατορία τους, τα περσικά ήταν η γλώσσα της τέχνης και της λογοτεχνίας, τα αραβικά η γλώσσα των επιστημών, και τα ουρντού η γλώσσα του στρατού.

Τα ουρντού είναι στη βάση τους μια τουρκική γλώσσα (σήμερα στα τουρκικά της Τουρκίας ordu σημαίνει ‘στρατός’) μεικτή με ινδοευρωπαϊκό λεξιλόγιο.

Αν και πέθανε και τάφηκε στην βόρεια Ινδία ο Μπαμπούρ (στα τουρκικά το όνομά του σημαίνει ‘Τίγρης’), ζήτησε να ταφεί σε μια πόλη που του χρησίμευσε ως βάση για την κατάκτηση της βόρειας Ινδίας.

Γενικό σχεδιάγραμμα της πορείας του Μπαμπούρ από την Κεντρική Ασία προς την Ινδία

Δείτε το βίντεο:

Kabul: Gardens and Mausoleum of Babur, Mughal Emperor (Gorkani) of India

https://vk.com/video434648441_456240305

Δείτε το βίντεο:

Καμπούλ: Κήποι και Μαυσωλείο του Μπαμπούρ, Μεγάλου Μογγόλου (Γκορκανιάν) Αυτοκράτορα της Ινδίας

Δείτε το βίντεο:

Бабур (1483-1530): военный гений, поэт, историк и император, основатель Горканской династии (Великих Моголов) Индии

https://www.ok.ru/video/1510072388205

Περισσότερα:

Захир-ад-дин Мухаммад Бабу́р (узб. Zahiriddin Muhammad Bobur; араб. ﻇَﻬﻴﺮْ ﺍَﻟَﺪّﻳﻦ مُحَمَّدْ بَابُرْ, «Бабур» означает «лев, полководец, барс» и происходит от персидского слова ْبَبْر (babr) — «тигр», 14 февраля 1483 — 26 декабря 1530) — среднеазиатский и тимуридский правитель Индии и Афганистана, полководец, основатель династии и империи Бабуридов, в некоторых источниках — как империи Великих Моголов (1526). Известен также как узбекский поэт и писатель.

Полная тронная титулатура: ас-Султан аль-Азам ва-л-Хакан аль-Мукаррам Захир ад-дин Мухаммад Джалал ад-дин Бабур, Падшах-и-Гази.

Бабур — основатель династии, выходец из города Андижан. Родным языком Бабура был турки (староузбекский). Писал в своих мемуарах: “Жители Андижана — все тюрки; в городе и на базаре нет человека, который бы не знал по-тюркски. Говор народа сходен с литературным”. “Мемуары Бабура написаны на той разновидности тюркского языка, которая известна под названием турки, являющегося родным языком Бабура”, — писал английский востоковед Е. Дениссон Росс.

За свою 47-летнюю жизнь Захириддин Мухаммад Бабур оставил богатое литературное и научное наследие. Его перу принадлежит знаменитое «Бабур-наме», снискавшая мировое признание, оригинальные и прекрасные лирические произведения (газели, рубаи), трактаты по мусульманскому законоведению («Мубайин»), поэтике («Аруз рисоласи»), музыке, военному делу, а также специальный алфавит «Хатт-и Бабури».

Бабур переписывался с Алишером Навои. Стихи Бабура, написанные на тюркском, отличаются чеканностью образов и афористичностью. Главный труд Бабура — автобиография «Бабур-наме», первый образец этого жанра в исторической литературе, излагает события с 1493 по 1529 годы, живо воссоздаёт детали быта знати, нравы и обычаи эпохи. Французский востоковед Луи Базан в своём введении к французскому переводу (1980 г.) писал, что «автобиография (Бабура) представляет собой чрезвычайно редкий жанр в исламской литературе».

В последние годы жизни тема потери Родины стала одной из центральных тем лирики Бабура. Заслуга Бабура как историка, географа, этнографа, прозаика и поэта в настоящее время признана мировой востоковедческой наукой. Его наследие изучается почти во всех крупных востоковедческих центрах мира.

Можно сказать, что стихи Бабура — автобиография поэта, в которых поэтическим языком, трогательно излагаются глубокие чувства, мастерски рассказывается о переживаниях, порожденных в результате столкновения с жизненными обстоятельствами, о чём красноречиво говорит сам поэт:

Каких страданий не терпел и тяжких бед, Бабур?

Каких не знал измен, обид, каких клевет, Бабур?

Но кто прочтет «Бабур-наме», увидит, сколько мук

И сколько горя перенес царь и поэт Бабур.

https://ru.wikipedia.org/wiki/Бабур

Δείτε το βίντεο:

Babur (1483-1530): Military Genius, Poet, Historian and Emperor, the Founder of the Gorkanian Dynasty (Great Mughal) of India

https://vk.com/video434648441_456240306

Περισσότερα:

Babur (Persian: بابر, romanized: Bābur, lit. ‘tiger’] 14 February 1483 – 26 December 1530), born Zahīr ud-Dīn Muhammad, was the founder and first Emperor of the Mughal dynasty in South Asia. He was a direct descendant of Emperor Timur (Tamerlane) from what is now Uzbekistan.

The difficulty of pronouncing the name for his Central Asian Turco-Mongol army may have been responsible for the greater popularity of his nickname Babur, also variously spelled Baber, Babar, and Bābor The name is generally taken in reference to the Persian babr, meaning “tiger”. The word repeatedly appears in Ferdowsi’s Shahnameh and was borrowed into the Turkic languages of Central Asia.

https://en.wikipedia.org/wiki/Babur#Ruler_of_Central_Asia

Захир-ад-дин Мухаммад Бабу́р (узб. Zahiriddin Muhammad Bobur; араб. ﻇَﻬﻴﺮْ ﺍَﻟَﺪّﻳﻦ مُحَمَّدْ بَابُرْ, «Бабур» означает «лев, полководец, барс» и происходит от персидского слова ْبَبْر (babr) — «тигр», 14 февраля 1483 — 26 декабря 1530) — среднеазиатский и тимуридский правитель Индии и Афганистана, полководец, основатель династии и империи Бабуридов, в некоторых источниках — как империи Великих Моголов (1526). Известен также как узбекский поэт и писатель. Полная тронная титулатура: ас-Султан аль-Азам ва-л-Хакан аль-Мукаррам Захир ад-дин Мухаммад Джалал ад-дин Бабур, Падшах-и-Гази.

https://ru.wikipedia.org/wiki/Бабур

Δείτε το βίντεο:

Μπαμπούρ (1483-1530): Στρατηλάτης, Ποιητής, Ιστορικός, Πρώτος Αυτοκράτορας των Γκορκανιάν της Ινδίας

Περισσότερα:

Ένας από τους μεγαλύτερους στρατηλάτες όλων των εποχών, ένας από τους ελάχιστους ηγεμόνες που δεν έχασαν ποτέ μάχη, ένας στρατιωτικός με μεγάλη μάθηση, γνώση και σοφία, συγγραφέας ενός μεγαλειώδους ιστορικού έργου (Μπαμπούρ Ναμέ: ‘το Βιβλίο του Μπαμπούρ’), ποιητής και μυστικιστής, με ενδιαφέρον για την καλοζωΐα σε σύντομα όμως χρονικά διαστήματα αλλά και με ασκητικές τάσεις, ήταν ο θεμελιωτής της μεγάλης μογγολικής δυναστείας της Νότιας Ασίας που οι δυτικοί αποκαλούν Μουγάλ (Μεγάλους Μογγόλους).

Όταν ο Μπαμπούρ γεννήθηκε στο Αντιτζάν της Κοιλάδας Φεργάνα της Κεντρικής Ασίας (σήμερα στο Ουζμπεκιστάν), τίποτα δεν έδειχνε ότι θα γινόταν ό ίδιος ο ιδρυτής μιας τεράστιας αυτοκρατορίας.

Απόγονος του Ταμερλάνου, ήταν γιος του ηγεμόνα ενός μικρού από τα πολλά τιμουριδικά βασίλεια των χρόνων του.

Έμεινε ορφανός και συνεπώς ηγεμόνας ενός μικρού βασιλείου στα 11 του χρόνια. Ακολούθησαν τρεις τρομερές δεκαετίες στην διάρκεια των οποίων ο Μπαμπούρ άλλαξε τον χάρτη της Κεντρικής και της Νότιας Ασίας.

Ήταν μια σειρά πολέμων, κατακτήσεων και διαδοχικών βασιλείων από τα οποία ο ίδιος με τους στρατιώτες του μετεκινούνταν, συχνά εν μέσω φονικών μαχών, τρομερών κακουχιών και φυσικών αντιξοοτήτων.

Μόνον στα 43 του, το 1526, κατάφερε ο Μπαμπούρ επιτέλους να επιβληθεί στην βόρεια Ινδία και να θεμελιώσει την δυναστεία – θρύλο της Νότιας Ασίας.

Έτσι, ο Μπαμπούρ διαδοχικά χρημάτισε:

1494-1497: βασιλιάς της Φεργάνα

1497-1498: βασιλιάς της Σαμαρκάνδης

1498-1500: βασιλιάς της Φεργάνα

1500-1501: βασιλιάς της Σαμαρκάνδης

1504-1530: βασιλιάς της Καμπούλ

1511-1512: βασιλιάς της Σαμαρκάνδης

1526-1530: αυτοκράτορας του Χιντουστάν (πρωτεύουσα: Άγκρα)

Οι μάχες του Πανιπάτ (1526), της Χάνουα (1527), και του Τσαντερί (1528) στερέωσαν την κυριαρχία του στην βόρεια Ινδία (Χιντουστάν).

Μέχρι τότε, αν και σουνίτης μουσουλμάνος, δεν δίστασε να συνεργαστεί με τους Κιζιλμπάσηδες (όταν ο Οθωμανός Σουλτάνος Σελίμ Α’ προτίμησε να συνεργαστεί με τους Ουζμπέκους εχθρούς του), με τον Σάχη Ισμαήλ Α’ (βασ. 1501-1524), και στην συνέχεια (μετά το 1513) με τον Σελίμ Α’ (βασ. 1512-1520), ο οποίος νωρίς κατάλαβε ότι ο Μπαμπούρ θα μπορούσε να στήσει ό,τι χρειαζόταν η Οθωμανική Αυτοκρατορία: μια μεγάλη σουνιτική ισλαμική αυτοκρατορία από την άλλη, ανατολική, πλευρά των συνόρων της σιιτικής ισλαμικής ιρανικής αυτοκρατορίας των Σαφεβιδών.

Αυτό ήταν μεγάλος ρεαλισμός: το 1402 (ένα αιώνα νωρίτερα) ο Βαγιαζίτ Α’, πρόγονος του Σελίμ Α’, είχε συλληφθεί αιχμάλωτος από τον Ταμερλάνο (πρόγονο του Μπαμπούρ), ο οποίος είχε χύσει άφθονο οθωμανικό αίμα στην Μάχη της Άγκυρας.

Ωστόσο, οι Γκορκανιάν (όπως αποκαλούνταν οι Μεγάλοι Μογγόλοι οι ίδιοι στα περσικά) κράτησαν μια ισορροπία στις σχέσεις τους ανάμεσα σε Σαφεβίδες και Οθωμανούς.

Πριν από 500 χρόνια, ο Σουλτάνος Σελίμ Α’ (1470-1520), ο Σάχης Ισμαήλ Α’ (1487-1524), και ο Μπαμπούρ (1483-1530) ήταν οι τρεις ισχυρώτεροι αυτοκράτορες του κόσμου.

Και ήταν, ασχέτως θρησκευτικών διαφορών, και οι τρεις τουρκομογγολικής καταγωγής.

Με περισσότερη κλίση στην θεολογία και στην στρατιωτική πειθαρχία ο πρώτος, με έντονη τάση στην ποίηση και την συγγραφή οι άλλοι δύο που επίσης διέπρεπαν και στον έκλυτο βίο – ο Ισμαήλ Α’ συνεχώς κι ο Μπαμπούρ περιστασιακά.

Ο Μπαμπούρ θυμίζει τον Μεγάλο Αλέξανδρο: αλλού γεννήθηκε (Φεργάνα), αλλού πέθανε (Χιντουστάν), αλλού τάφηκε (Καμπούλ).

-------------------------------

Διαβάστε:

Bābor, Ẓahīr-al-dīn Moḥammad

(6 Moḥarram 886-6 Jomādā I 937/14 February 1483-26 December 1530) Timurid prince, military genius, and literary craftsman who escaped the bloody political arena of his Central Asian birthplace to found the Mughal Empire in India

His origin, milieu, training, and education were steeped in Persian culture and so Bābor was largely responsible for the fostering of this culture by his descendants, the Mughals of India, and for the expansion of Persian cultural influence in the Indian subcontinent, with brilliant literary, artistic, and historiographical results.

Bābor’s father, ʿOmar Šayḵ Mīrzā (d. 899/1494), ruled the kingdom of Farḡāna along the headwaters of the Syr Darya, but as one of four brothers, direct fifth-generation descendants from the great Tīmūr, he entertained larger ambitions. The lack of a succession law and the presence of many Timurid males perpetuated an atmosphere of constant intrigue, often erupting into open warfare, between the descendants who vied for mastery in Khorasan and Central Asia, but they finally lost their patrimony when they proved incapable of cooperating to defend it against a common enemy.

It was against that same enemy, namely, the Uzbeks under the brilliant Šaybānī Khan (d. 916/1510), that Bābor himself learned his trade as a military leader in a long series of losing encounters. Bābor’s mother, Qotlūk Negār Ḵanūm, was the daughter of Yūnos Khan of Tashkent and a direct descendant of Jengiz Khan. She and her mother, Aysān-Dawlat Bēgam, had great influence on Bābor during his early career. It was his grandmother, for instance, who taught Bābor many of his political and diplomatic skills (Bābor-nāma, tr., p. 43), thus initiating the long series of contributions by strong and intelligent women in the history of the Mughal Empire.

Ο Μπαμπούρ (δεξιά) με τον γιο και διάδοχό του Χουμαγιούν

Bābor presumed that his descent from Tīmūr legitimized his claim to rule anywhere that Tīmūr had conquered, but like his father, the first prize he sought was Samarqand. He was plunged into the maelstrom of Timurid politics by his father’s death in Ramażān, 899/June, 1494, when he was only eleven. Somehow he managed to survive the turbulent years that followed. Wars with his kinsmen, with the Mughals under Tanbal who ousted him from Andijan, the capital city of Farḡāna, and especially with Šaybānī Khan Uzbek mostly went against him, but from the beginning he showed an ability to reach decisions quickly, to act firmly and to remain calm and collected in battle. He also tended to take people at their word and to view most situations optimistically rather than critically.

In Moḥarram, 910/June-July, 1504, at the age of twenty-one, Bābor, alone among the Timurids of his generation, opted to leave the Central Asian arena, in which he had lost everything, to seek a power base elsewhere, perhaps with the intention of returning to his homeland at a later date.

Accompanied by his younger brothers, Jahāngīr and Nāṣer, he set out for Khorasan, but changed his plans and seized the kingdom of Kabul instead.

In this campaign he began to think more seriously of his role as ruler of a state, shocking his troops by ordering plunderers beaten to death (Bābor-nāma, tr., p. 197).

The mountain tribesmen in and around Farḡāna with whom Bābor had frequently found shelter had come to accept him as their legitimate king.

He had no such claims upon the loyalty of the Afghan tribes in Kabul, but he had learned much about human nature and the nomad mentality in his three prolonged periods of wandering among the shepherd tribes of Central Asia (during 903/1497-98, 907/1501-02, and 909/1503-04).

He crushed all military opposition, even reviving the old Mongol shock tactic of putting up towers of the heads of slain foes, but he also made strenuous efforts to be fair and just, admitting, for instance, that his early estimates of food production and hence the levy of tributary taxes were excessive (Bābor-nāma, tr., p. 228).

At this point Bābor still saw Kabul as only a temporary base for re-entry to his ancestral domain, and he made several attempts to return in the period 912-18/1506-12. In 911/1505 his uncle Sultan Ḥosayn Mīrzā of Herat, the only remaining Timurid ruler besides Bābor, requested his aid against the Uzbeks—even though he himself had refused to aid Bābor on several previous occasions.

His uncle died before Bābor arrived in Herat, but Bābor remained there till he became convinced that his cousins were incapable of offering effective resistance to Šaybānī Khan’s Uzbeks.

While in Herat he sampled the sophistication of a brilliant court culture, acquiring a taste for wine, and also developing an appreciation for the refinements of urban culture, especially as exemplified in the literary works of Mīr ʿAlī-Šīr Navāʾī.

During his stay in Herat Bābor occupied Navāʾī’s former residence, prayed at Navāʾī’s tomb, and recorded his admiration for the poet’s vast corpus of Torkī verses, though he found most of the Persian verses to be “flat and poor” (Bābor-nāma, tr., p. 272).

Navāʾī’s pioneering literary work in Torkī, much of it based, of course, on Persian models, must have reinforced Bābor’s own efforts to write in that medium.

In Rajab, 912/December, 1506, Bābor returned to Kabul in a terrible trek over snow-choked passes, during which several of his men lost hands or feet through frostbite. The event has been vividly described in his diary (Bābor-nāma, tr., pp. 307-11). As he had foreseen, the Uzbeks easily took Herat in the following summer’s campaign, and Bābor indulged in one of his rare slips from objectivity when he recorded the campaign in his diary with some unfair vilification of Šaybānī Khan, his long-standing nemesis (Bābor-nāma, tr., pp. 328-29).

Bābor next consolidated his base in Kabul, and added to it Qandahār. He dramatically put down a revolt by defeating, one by one in personal combat, five of the ringleaders—an event which his admiring young cousin Mīrzā Moḥammad Ḥaydar Doḡlat believed to be his greatest feat of arms (Tārīḵ-erašīdī, tr., p. 204).

Here again it seems that Bābor acted impetuously, but saved himself by his courage and strength; and such legend-making deeds solidified his charismatic hold on the men whom he had to lead in battle. Uncharacteristically, Bābor withdrew from Qandahār and Kabul at the rumor that Šaybānī Khan was coming.

It was apparently the only time in his life when he lost confidence in himself. In fact, the Uzbek leader was defeated and killed by Shah Esmāʿīl Ṣafawī in 916/1510, and this opened the way for Bābor’s last bid for a throne in Samarqand.

From Rajab, 917 to Ṣafar, 918/October, 1511 to May, 1512, he held the city for the third time, but as a client of Shah Esmāʿīl, a condition that required him to make an outward profession of the Shiʿite faith and to adopt the Turkman costume of the Safavid troops.

Bābor’s kinsmen and erstwhile subjects did not concur with his doctrinal realignment, however much it had been dictated by political circumstances. Moḥammad-Ḥaydar, a young man indebted to Bābor for both refuge and support, exulted at the Uzbek defeat of Bābor, thus demonstrating how unusual in that time and place were Bābor’s breadth of vision and tolerance, qualities that became crucial to his later success in India. Breaking away from his Safavid allies, Bābor dallied in the Qunduz area, but he must have sensed that his chance to regain Samarqand was irretrievably lost.

It was only at this stage that he began to think of India as a serious goal, though after the conquest he wrote that his desire for Hindustan had been constant from 910/1504 (Bābor-nāma, tr., p. 478). With four raids beginning in 926/1519, he probed the Indian scene and discovered that dissension and mismanagement were rife in the Lodi Sultanate. In the winter of 932/1525-26 he brought all his experience to bear on the great enterprise of the conquest of India. With the proverb “Ten friends are better than nine” in mind, he waited for all his allies before pressing his attack on Lahore (Bābor-nāma, tr., p. 433).

His great skills at organization enabled him to move his 12,000 troops from 16 to 22 miles a day once he had crossed the Indus, and with brilliant leadership he defeated three much larger forces in the breathtaking campaigns that made him master of North India. First he maneuvered Sultan Ebrāhīm Lōdī into attacking his prepared position at the village of Panipat north of Delhi on 8 Rajab 932/20 April 1526. Although the Indian forces (he estimated them at 100,000; Bābor-nāma, tr., p. 480) heavily outnumbered Bābor’s small army, they fought as a relatively inflexible and undisciplined mass and quickly disintegrated.

Bābor considered Ebrāhīm to be an incompetent general, unworthy of comparison with the Uzbek khans, and a petty king, driven only by greed to pile up his treasure while leaving his army untrained and his great nobles disaffected (Bābor-nāma, tr., p. 470). Yet Bābor ordered a tomb to be built for him.

He then swiftly occupied Delhi and Agra, first visiting the tombs of famous Sufi saints and previous Turkish kings, and characteristically laying out a garden.

The garden provided him with such satisfaction that he later wrote: “to have grapes and melons grown in this way in Hindustan filled my measure of content” (Bābor-nāma, tr., p. 686).

His new kingdom was a different story. Bābor first had to solve the problem of disaffection among his troops.

Like Alexander’s army, they felt that they were a long way from home in a strange and unpleasant land.

Bābor had planned the conquest intending to make India the base of his empire since Kabul’s resources proved too limited to support his nobles and troops.

He himself never returned to live in Kabul.

But, since he had permitted his troops to think that this was simply another raid for wealth and booty, he had to persuade them otherwise, which was no easy chore (Bābor-nāma, tr., pp. 522-35).

The infant Mughal state also had to fight for its life against a formidable confederation of the Rajput chiefs led by Mahārānā Sangā of Mewar.

After a dramatic episode in which Bābor publicly foreswore alcohol (Bābor-nāma, tr., pp. 551-56), Bābor defeated the Rajputs at Khanwah on 13 Jomādā I 933/17 March 1527 with virtually the same tactics he had used at Panipat, but in this case the battle was far more closely contested.

Bābor next campaigned down the Ganges River to Bengal against the Afghan lords, many of whom had refused to support Ebrāhīm Lōdī but also had no desire to surrender their autonomy to Bābor.

Even while rival powers threatened him on all sides—Rajputs and Afghans in India, Uzbeks at his rear in Kabul—Bābor’s mind was turned to consolidation and government.

He employed hundreds of stone masons to build up his new capital cities, while winning over much of the Indian nobility with his fair and conciliatory policies.

He was anxiously grooming his sons to succeed him, not without some clashes of personality, when his eldest son Homāyūn (b. 913/1506) fell seriously ill in 937/1530.

Another young son had already died in the unaccustomed Indian climate, and at this family crisis his daughter Golbadan wrote that Bābor offered his own life in place of his son’s, walking seven times around the sickbed to confirm the vow (Bābor-nāma, translator’s note, pp. 701-2).

Bābor did not leave Agra again, and died there later that year on 6 Jomādā I 937/26 December 1530.

Bābor’s diary, which has become one of the classic autobiographies of world literature, would be a major literary achievement even if the life it illuminates were not so remarkable. He wrote not only the Bābor-nāma but works on Sufism, law and prosody as well as a fine collection of poems in Čaḡatay Torkī. In all, he produced the most significant body of literature in that language after Navāʾī, and every piece reveals a clear, cultivated intelligence as well as an enormous breadth of interests.

His Dīvān includes a score or more of poems in Persian, and with the long connection between the Mughals and the Safavid court begun by Bābor himself, the Persian language became not only the language of record but also the literary vehicle for his successors. It was his grandson Akbar who had the Bābor-nāma translated into Persian in order that his nobles and officers could have access to this dramatic account of the dynasty’s founder.

Bābor did not introduce artillery into India—the Portuguese had done that—and he himself noted that the Bengal armies had gunners (Bābor-nāma, tr., pp. 667-74). But his use of new technology was characteristic of his enquiring mind and enthusiasm for improvement. His Ottoman experts had only two cannons at Panipat, and Bābor personally witnessed the casting of another, probably the first to be cast in India, by Ostād ʿAlīqolī on 22 October 1526 (Bābor-nāma, tr., pp. 536-37).

The piece did not become ready for test firing till 10 February 1527 when it shot stones about 1,600 yards, and during the subsequent campaigns against the Afghans down the Ganges, Bābor specifically mentions Ostād ʿAlīqolī getting off eight shots on the first day of the battle and sixteen on the next (Bābor-nāma, tr., p. 599). Quite obviously then it was not some technical superiority in weaponry, but Bābor’s genius in using the discipline and mobility which he had created in his troops that won the crucial battles for him in India.

Bābor, however, was generally interested in improving technology, not only for warfare but also for agriculture. He tried to introduce new crops to the Indian terrain and to spread the use of improved water-lifting devices for irrigation (Bābor-nāma, tr., p. 531). His interest in improvement and change was facilitated by his generous nature. Though he had faults, they were outweighed by his attractive personality, cheerful in the direst adversity, and faithful to his friends.

The loyalties he inspired enabled the Mughal Empire in India to survive his own early death and the fifteen-year exile of his son and successor, Homāyūn. The liberal traditions of the Mughal dynasty were Bābor’s enduring legacy to his country by conquest.

Τις βιβλιογαφικές παραπομπές του κειμένου θα βρείτε εδώ:

http://www.iranicaonline.org/articles/babor-zahir-al-din

==============================

Επιπλέον:

Μπαμπούρ και Γκορκανιάν (Μεγάλοι Μογγόλοι):

https://en.wikipedia.org/wiki/Babur

https://ru.wikipedia.org/wiki/Бабур

https://en.wikipedia.org/wiki/Mughal_Empire

https://ru.wikipedia.org/wiki/Империя_Великих_Моголов

https://en.wikipedia.org/wiki/Gardens_of_Babur

https://ru.wikipedia.org/wiki/Баги_Бабур

Οικογενειακό υπόβαθρο:

https://en.wikipedia.org/wiki/Umar_Shaikh_Mirza_II

https://en.wikipedia.org/wiki/Qutlugh_Nigar_Khanum

https://en.wikipedia.org/wiki/Abu_Sa%27id_Mirza

https://en.wikipedia.org/wiki/Timurid_Empire

https://en.wikipedia.org/wiki/Chagatai_Khanate

Τοπογραφικά για την καταγωγή του Μπαμπούρ:

https://en.wikipedia.org/wiki/Fergana_Valley

https://en.wikipedia.org/wiki/Fergana

https://en.wikipedia.org/wiki/Akhsikath

Ιστορικό υπόβαθρο:

https://en.wikipedia.org/wiki/Kara-Khanid_Khanate

https://en.wikipedia.org/wiki/Khwarazmian_dynasty

https://en.wikipedia.org/wiki/Mongol_conquest_of_Khwarezmia

https://en.wikipedia.org/wiki/Ilkhanate

https://en.wikipedia.org/wiki/Hulagu_Khan

https://en.wikipedia.org/wiki/Timeline_of_the_Ilkhanate

https://en.wikipedia.org/wiki/Jalairid_Sultanate

-----------------

Κατεβάστε την αναδημοσίευση σε Word doc.:

https://www.slideshare.net/MuhammadShamsaddinMe/14831530

https://issuu.com/megalommatis/docs/babur.docx

https://vk.com/doc429864789_622328060

https://www.docdroid.net/JWgxJAd/mpampour-1483-1530-stratilatis-filosofos-poiitis-istorikos-autokratoras-apoghonos-toy-tamerlanoy-docx

Architecture of Isfahan

Source: 1, 2, 3

King Lear performed in the fire-damaged ruins of Teatro Municipal de Lima (c. 1999), conceived by architect Luis de Longhi

Δούρα Ευρωπός, οι Ιουδαίοι Αραμαίοι, η Συναγωγή και η Νεώτερη Ψευτοϊστορία των Σιωνιστών

Dura Europos: the Jewish Aramaeans, their Synagogue, and the Fake History fabricated by the Zionists

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΑΝΕΝΕΡΓΟ ΜΠΛΟΓΚ “ΟΙ ΡΩΜΙΟΙ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ”

Το κείμενο του κ. Νίκου Μπαϋρακτάρη είχε αρχικά δημοσιευθεί την 25η Νοεμβρίου 2019. Αποτελεί συνέχεια του προηγούμενου κειμένου του το οποίο έχει ήδη αναδημοσιευθεί εδώ:

"Δούρα Ευρωπός, το Τέλειο Πρότυπο Πολυπολιτισμικότητας: Αραμαίοι, Έλληνες, Πάρθες, Ρωμαίοι και Πέρσες σε Μοναδικό Θρησκευτικό Συγκρητισμό δίπλα στον Ευφράτη" https://www.academia.edu/66009699/Έλληνες_Πάρθες_Ρωμαίοι_και_Πέρσες_σε_Μοναδικό_Θρησκευτικό_Συγκρητισμό_δίπλα_στον_Ευφράτη

---------------------------------

https://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/11/25/δούρα-ευρωπός-οι-αραμαίοι-ιουδαίοι-η-σ/ =================

Οι Ρωμιοί της Ανατολής – Greeks of the Orient

Ρωμιοσύνη, Ρωμανία, Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία

Σε ένα κείμενο που πρόσφατα ανάρτησα στο άλλο μου μπλογκ έκανα μια γενική παρουσίαση της Δούρας Ευρωπού, τεράστιας καραβανούπολης αρχικά ιδρυμένης από τον Σέλευκο Νικάτωρα το 303 π.Χ. που άλλαξε χέρια πολλές φορές ανάμεσα σε Σελευκίδες, Πάρθους Αρσακίδες, Ρωμιούς και Ιρανούς Σασανίδες. Το κείμενο αυτό βρίσκεται εδώ:

Δούρα Ευρωπός, το Τέλειο Πρότυπο Πολυπολιτισμικότητας: Αραμαίοι, Έλληνες, Πάρθες, Ρωμαίοι και Πέρσες σε Μοναδικό Θρησκευτικό Συγκρητισμό δίπλα στον Ευφράτη

https://silkroadorientalgreeks.wordpress.com/2019/11/25/δούρα-ευρωπός-το-τέλειο-πρότυπο-πολυπ/

(επίσης: https://www.academia.edu/66009699/Δούρα_Ευρωπός_το_Τέλειο_Πρότυπο_Πολυπολιτισμικότητας_Αραμαίοι_Έλληνες_Πάρθες_Ρωμαίοι_και_Πέρσες_σε_Μοναδικό_Θρησκευτικό_Συγκρητισμό_δίπλα_στον_Ευφράτη)

Η πόλη παγκόσμιο πρότυπο πολυπολιτισμικότητας ανασκάφηκε στην δεκαετία του 1920 και 1930 και ευτυχώς οι τοιχογραφίες του Μιθραίου, της Χριστιανικής Εκκλησίας, και της Συναγωγής μεταφέρθηκαν από τότε στο Μουσείο της Δαμασκού και διασώθηκαν από την λαίλαπα ισλαμικής τρομοκρατίας που χτύπησε πρόσφατα την Συρία.

Στην Δούρα Ευρωπό συνυπήρχαν

1- Αραμαίοι, οι οποίοι τηρούσαν την παραδοσιακή αραμαϊκή θρησκεία (που είχε διαμορφωθεί υπό την επίδραση της βαβυλωνιακής θρησκείας),

2- Αραμαίοι που είχαν προσχωρήσει στον Μιθραϊσμό, μια θρησκεία ιρανικής προέλευσης,

3- Αραμαίοι που είχαν αποδεχθεί τον Ιουδαϊσμό, όπως και οι Σαμαρείτες των χρόνων του Ιησού, οι οποίοι ήσαν επίσης Αραμαίοι,

4- Αρχαίοι Έλληνες, οι οποίοι τηρούσαν την αρχαία ελληνική θρησκεία,

5- Αρχαίοι Έλληνες είχαν προσχωρήσει στον Μιθραϊσμό προφανώς πριν την επικράτηση του Μιθραϊσμού στην Κομμαγηνή,

6- Ρωμαίοι, οι οποίοι τηρούσαν την αρχαία ρωμαϊκή θρησκεία,

7- Πάρθες και άλλοι Ιρανοί, οι οποίοι ήταν οι πρώτοι που είχαν διαδώσει τον Μιθραϊσμό τόσο δυτικά όσο ο μέσος ρους του Ευφράτη.

Εκτός από πολλούς άλλους ναούς, τείχη, διοικητήρια, πύργους και άλλα αρχιτεκτονήματα, η χριστιανική εκκλησία, το μιθραίο και η συναγωγή της Δούρας Ευρωπού προσελκύουν το ενδιαφέρον των ειδικών και του όποιου φιλομαθούς ταξιδιώτη που θέλει να θαυμάσει τις εντυπωσιακές τοιχογραφίες της συναγωγής της Δούρας Ευρωπού στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο της Δαμασκού.

Αποτελεί μόνον μικρό δείγμα της ψευτοϊστορίας των Ασκενάζι Χαζάρων ψευτο-Ιουδαίων Σιωνιστών του ψευτο-κράτους Ισραήλ το γεγονός ότι παρουσιάζουν αντίγραφα των τοιχογραφιών της συναγωγής της Δούρας Ευρωπού που βρίσκονται στο Μουσείο της Δαμασκού στο γελοίο μουσείο της ‘Διασποράς’ τους στο Τελ Αβίβ (The Museum of the Jewish People at Beit Hatfutsot, Tel Aviv).

Και τούτο ισχύει επειδή οι λάτρεις και πιστοί που σύχναζαν στην συναγωγή της Δούρας Ευρωπού πριν από 2000 χρόνια δεν ήταν φυλετικώς Ιουδαίοι αλλά Αραμαίοι.

Δεν ελάτρευαν τον αρχαίο εβραϊκό θεό στα Ιεροσόλυμα – όπως η Σαμαρείτις των ευαγγελικών περικοπών είχε τονίσει στον Ιησού, και κείνος την είχε δικαιώσει.

Και μεγάλη θρησκευτική διαφορά οι Αραμαίοι της Σαμάρειας και οι Αραμαίοι της Δούρας Ευρωπού είχαν με τους Ιουδαίους των Ιεροσολύμων, και φυλετικώς ήσαν εντελώς διαφορετικοί.

Η συναγωγή της Δούρας Ευρωπού αποτελεί πολιτισμική, ιστορική κληρονομιά των Χριστιανών και Μουσουλμάνων Αραμαίων της Συρίας και σε καμμιά περίπτωση δεν έχει να κάνει με τους σημερινούς Ιουδαίους – είτε κάποιος αναφέρεται στους Σεφαρντί (που είναι απόγονοι των Ιουδαίων των χρόνων του Ιησού) είτε των Ασκενάζι Χαζάρων που είναι αλλόφυλοι και ψευτο-Ιουδαίοι το θρήσκευμα.

Δείτε το βίντεο:

Дура-Эвропос: арамейская синагога является частью культурного и исторического наследия Сирии, а не Израиля

https://ok.ru/video/1582135183981

Δείτε το βίντεο:

Дура-Эвропос: арамейская синагога относится не к прошлому современных евреев, а к прошлому сирийских арамейских христиан и мусульман

https://vk.com/video434648441_456240371

Περισσότερα:

Дура-Эвропос: арамейская синагога относится не к прошлому современных евреев, а к прошлому сирийских арамейских христиан и мусульман

Великолепная синагога Дура-Эвропоса в Восточной Сирии часто посещалась арамейцами, которые приняли древнюю иудейскую религию до 2000 лет – подобно самаритянам времен Иисуса. Эти люди не были этническими евреями, как жители крошечного иудейского царства, входившего в состав Римской империи. В более поздние периоды, а точнее после 256 г. н.э., когда император Сасанидов Шапур I вторгся и уничтожил Дура-Эвропоса, большинство местных арамейцев приняли христианство, и после раннего распространения ислама они придерживались этой религии.

Однако культурное наследие Дура-Эвропоса полностью принадлежит сегодняшним сирийцам, которые являются арамейцами (за исключением некоторых туркмен, курманджи, черкесов и армян), будь то христиане или мусульмане. Величественные настенные росписи синагоги Дура-Эвропоса были вывезены после раскопок и выставлены в Национальном археологическом музее Дамаска; поэтому они были спасены в годы потрясений (в период гражданской войны в Сирии), и у исламских террористов не было возможности уничтожить их. То же касается и большого количества фресок из других храмов и многочисленных предметов, найденных в Дура-Эвропосе.

В Сирии для современных арамейцев (христиан, говорящих на сирийском языке, или мусульман, говорящих на арабском языке), Митреум, синагога и другие дохристианские храмы Дура-Эвропоса имеют в точности ту же ценность, что и древнегреческие храмы для сегодняшних православных христиан Греции или Древние римские храмы для сегодняшних католических христиан Италии.

Поэтому абсолютно смешно, что копии настенных росписей синагоги Дура-Эвропоса были изготовлены и выставлены в так называемом «Музее еврейского народа» в Бейт-Хатфуцот, Тель-Авив. Современные евреи совершенно не связаны с иудейскими арамейцами Дура-Эвропоса как на этническом, так и на религиозном уровнях. В конце концов, евреи-сефарды никогда не украшали свои синагоги подобными настенными росписями и не изображали Моисея и других библейских фигур на стенах своих храмов.

Для сегодняшних израильтян размещение такой копии настенных росписей синагоги Дура-Эвропоса в их музее равносильно тому, что иранцы выставляют (в музее в Иране) копии настенных росписей Митреум Остии (близ Рима) под тем предлогом, что Римляне почитали иранского бога Митру. Но при любом рассмотрении Митреум Остии принадлежит к культурному и историческому наследию Италии, а не Ирана.

И точно так же арамейская синагога Дура-Эвропоса принадлежит к культурному и историческому наследию Сирии, а не Израиля.

Δείτε το βίντεο:

Dura Europos: the Aramaean Synagogue is Part of Syria’s Cultural & Historical Heritage, not Israel’s

https://orientalgreeks.livejournal.com/2125.html

Περισσότερα:

The splendid synagogue of Dura Europos in Eastern Syria was frequented by Aramaeans who accepted Ancient Judaic religion before 2000 years – like the Samaritans of the times of Jesus. These were not ethnic Jews like the inhabitants of the tiny state of Judaea that was part of the Roman Empire. In later periods, and more specifically after 256 CE when the Sassanid Emperor Shapur I invaded and destroyed Dura Europos, most the local Aramaeans accepted Christianity and after the early expansion of Islam they adhered to that religion.

However, the cultural heritage of Dura Europos belongs entirely to today’s Syrians, who are all Aramaeans (with the exception of some Turkmen, Kurmanji, Circassians, and Armenians), either they are Christian or Muslim. The majestic wall paintings of Dura Europos synagogue were transported after the excavation and exhibited in the National Archaeological Museum of Damascus; they were therefore saved during the years of upheaval (: the Syrian Civil War) and the Islamic terrorists did not have a chance to destroy them. The same concerns also a great number of frescoes from other temples and numerous objects unearthed in Dura Europos.

In Syria, for today’s Aramaeans (either Syriac speaking Christians or Arabic speaking Muslims), the Mithraeum, the Synagogue and the other pre-Christian temples of Dura Europos have exactly the same value as the Ancient Greek temples have for today’s Orthodox Christians of Greece or the Ancient Roman temples have for today’s Catholic Christians of Italy.

It is therefore absolutely ridiculous that replicas of the wall paintings of Dura Europos synagogue have been fabricated and exposed in the so-called “The Museum of the Jewish People” at Beit Hatfutsot, Tel Aviv. Modern Jews are totally unrelated to the Judaic Aramaeans of Dura Europos at both, the ethnic and the religious, levels. After all, Sephardi Jews never decorated any synagogue of theirs with similar wall paintings and they did not represent Moses and other Biblical figures on the walls of their temples.

For today’s Israelis to accommodate such a replica of the wall paintings of Dura Europos synagogue in their museum is tantamount to Iranians exhibiting (in a museum in Iran) replicas of the wall paintings of the Mithraeum of Ostia (near Rome) under the pretext that the Romans venerated the Iranian God Mithra. But under any consideration, the Mithraeum of Ostia belongs to the Cultural & Historical Heritage of Italy, not Iran.

And the Aramaean Synagogue of Dura Europos belongs to the Cultural & Historical Heritage of Syria, not Israel.

Δείτε το βίντεο:

Δούρα Ευρωπός: Συναγωγή Ιουδαίων Αραμαίων, Τοιχογραφίες στο Μουσείο της Δαμασκού, Αντίγραφα στο Τελ Αβίβ

https://www.youtube.com/watch?v=E-dnLImhiCY

Περισσότερα:

The Dura-Europos synagogue (or “Dura Europas”, “Dura Europos” etc.) was an ancient synagogue uncovered at Dura-Europos, Syria, in 1932. The last phase of construction was dated by an Aramaic inscription to 244 CE, making it one of the oldest synagogues in the world. It was unique among the many ancient synagogues that have emerged from archaeological digs as the structure was preserved virtually intact, and it had extensive figurative wall-paintings, which came as a considerable surprise to scholars. These paintings are now displayed in the National Museum of Damascus.

Dura-Europos was a small garrison and trading city on the river Euphrates, and usually on the frontier between the Eastern Roman Empire and the Parthian and finally the Sassanid Empires of Persia. It changed hands at various points but was Roman from 165 CE. Before the final Persian destruction of the town in 256-257 CE, parts of the synagogue which abutted the main city wall were apparently requisitioned and filled with sand as a defensive measure. The city was abandoned after its fall and never resettled, and the lower walls of the rooms remained buried and largely intact until excavated. The short measure of time during which it was used ensured that it would have limited impact upon Judeo-Christian art. The excavations also discovered very important wall-paintings from places of worship of Christianity at the Dura-Europos church. In addition, there were wall paintings edifying Mithraism, and fragmentary Christian texts in Hebrew.

https://en.wikipedia.org/wiki/Dura-Europos_synagogue

-------------------------------

Κατεβάστε το κείμενο σε Word doc.:

https://vk.com/doc429864789_625377722

https://www.docdroid.net/6P1wjG6/doura-efropos-oi-ioydaioi-aramaioi-i-sinaghoghi-kai-i-newteri-pseftoistoria-ton-sionistwn-docx

https://www.linkedin.com/posts/muhammad-shamsaddin-megalommatis-677982143_δούρα-ευρωπός-οι-ιουδαίοι-αραμαίοι-και-activity-6881337401168474113-i4yl/

History of Achaemenid Iran 1B, Course I - Achaemenid beginnings 1B

Prof. Muhammad Shamsaddin Megalommatis

Outline

Western Orientalist historiography; early sources of Iranian History; Prehistory in the Iranian plateau and Mesopotamia

6- Western Orientalist historiography

The modern Western European specialists on Iran were first based on the Ancient Hebrew, Ancient Greek and Latin sources and on travelers' records and descriptions. On his way to China, the Italian Franciscan monk Odoric of Pordenone was the first European to probably visit (in 1320) the ruins of Parsa (Persepolis) that he called 'Comerum'. The site was then known as Chehel Minar (چهل منار /i.e. forty minarets) and later as Takht-e Jamshid (تخت جمشید/i.e. the throne of Jamshid, a great hero of Ferdowsi's Shahnameh and of the Iranian legendary historiography about which we discussed). The Venetian Giosafat Barbaro visited the same location in 1474 and, being the victim of the delusions about which I spoke already, he attributed the erection of the majestic monuments to the Jews!

After the rise of the Safavid dynasty and the formation of the two alliances (the French with the Ottomans and the English with the Iranians), an English merchant visited Persepolis in 1568 and wrote a description that was included in Richard Hakluyt's 'Voyages' (1582). Old Achaemenid cuneiform inscriptions were first noticed and reported by the Portuguese António de Gouveia, who visited the site in 1602 and wrote about it in 1611. It is only in 1618 that the Spanish ambassador (to the court of the Safavid Shah of Iran Abbas I/1571-1629; reigned after 1588) García de Silva Figueroa associated the location with the great Achaemenid capital that was known as Persepolis in the Ancient Greek and Latin sources.

The Italian Pietro Della Valle spent five years (1616-1621) in Mesopotamia and Iran, visited Persepolis (1621), made copies of several inscriptions that he noticed there and took them back to Europe, along with clay tablets and bricks that he found in Babylon and Ur. This was the first cuneiform documentation brought to Europe. With respect to Persepolis he wrote that only 25 of the 72 original columns were still standing.

Good indication of the lunacy that Western Europeans experienced at those days due to their erroneous reading of the untrustworthy Ancient Greek historical sources about Achaemenid Iran is the following fact: after traveling in Asia and Africa, Sir Thomas Herbert wrote in his book (1638) that in Persepolis he saw several lines of strange signs curved in the walls. These were, of course, Old Achaemenid cuneiform inscriptions, but at the time, the modern term 'cuneiform' had not been invented; however, excessively enthused with Greek literature about Ancient Iran, he 'concluded' that these characters 'resembled Greek'! He mistook cuneiform for Greek! So biased his approach was!

The term 'cuneiform' ('Keilschrift' in German) was coined (1700) by the German scholar and explorer Engelbert Kaempfer, who spent ten years (1683-1693) in many parts of Asia. The monumental site of the Achaemenid capital was also visited by the famous Dutch artist Cornelis de Bruijn (1704) and the famous jeweler Sir Jean Chardin, who also worked as agent of Shah Abbas II for the purchase of jewels. He was the first to publish (1711) pertinent copies of several cuneiform inscriptions.

The German surveyor Carsten Niebuhr took the research to the next stage when he copied and published (1764) the famous rock reliefs and inscriptions of Darius the Great; in fact, he brought complete and accurate copies of the inscriptions at Persepolis to Europe. He realized that he had to do with three writing systems and that the simpler (which he named 'Class I') comprised 42 characters, being apparently an alphabetic script. Niebuhr's publication was used by many other scholars and explorers, notably the Germans Oluf Gerhard Tychsen, who published the most advanced research on the topic in 1798, and Friedrich Münter, who confirmed the alphabetic nature of the script (in 1802). 

The reconstitution of the Iranian past proved to be far more difficult a task than that of the Ancient Egyptian heritage. This is so because, if we consider the Old Achaemenid Iranian cuneiform and the Egyptian hieroglyphics as the earliest stages of the two respective languages and scripts, Coptic (the latest stage of the Egyptian language) was always known in Europe throughout the Christian and Modern times, whereas Pahlavi and Middle Persian (the corresponding stages of the Iranian languages) were totally unknown. For this reason, Abraham Hyacinthe Anquetil-Duperron, the first French Iranologist and Indologist, played a key role in the decipherment of the cuneiform writing, although he did not spend time exploring it. But having learned Pahlavi and Farsi among the Parsis of India, he managed to study Avestan and he translated the Avesta as the sacred text of the Zoroastrians was preserved among the Parsi community. Pretty much like Coptic was essential to Champollion for the decipherment of the Egyptian hieroglyphic, the pioneering work of Anquetil-Duperron and the knowledge of Avestan, Pahlavi, Middle Persian and Farsi helped the French Antoine Isaac Silvestre de Sacy and the German Georg Friedrich Grotefend make critical breakthroughs and advance the decipherment of the Old Achaemenid.   

Grotefend's Memoir was presented to the Göttingen Academy of Sciences and Humanities in 1802, but it was rejected; in fact, he had deciphered only eight (8) letters until that moment, but most of his assumptions were correct. He had however to wait for an incredible confirmation; after Champollion completed his first step toward the decipherment of the Egyptian hieroglyphics in 1822, he read the Egyptian text of a quadrilingual inscription on the famous Caylus vase (named after a 18th c. French collector). Then, Champollion's associate, the Orientalist Antoine-Jean Saint-Martin, announced that Grotefend's reading of the imperial Achaemenid name 'Xerxes' did indeed correspond to what the Egyptian hieroglyphic text testified to. This situation generated an impetus among Orientalist scholars and explorers; until the late 1830s and the early 1840s, Grotefend, the French Eugène Burnouf, the Norwegian-German Christian Lassen, and Sir Henry Rawlinson completed the task.

Shush (Susa), an Elamite and later an Achaemenid capital, was explored in 1851, 1885-1886, 1894-1899, and then systematically excavated by the French Jacques de Morgan (1897-1911), whereas Pasargad (the early Achaemenid capital) was first explored by the German Ernst Herzfeld in 1905. Persepolis was excavated quite later, only in the 1930s by Ernst Herzfeld and Erich Schmidt of the Oriental Institute of the University of Chicago.

Not far from Hamadan (the ancient capital Hegmataneh/Ekbatana of the Medes), the splendid site of Mount Behistun (Bisotun) had become world-famous even before it was excavated (initially in 1904) by Leonard William King and Reginald Campbell Thompson (sponsored by the British Museum). This was due to the fact that the famous trilingual Behistun inscription and the associated reliefs were carved at about 100 m above ground level on a cliff, and explorers had to scale the cliff. Several fascinating descriptions of the extraordinary location were written by travelers and visitors, before academic work was carried out there. Putting his life in risk, Rawlinson copied the Old Achaemenid text in 1835, and this helped him advance considerably the decipherment of the script. 

Without the decipherment of the Old Achaemenid, it would be impossible for Rawlinson to decipher the Assyrian-Babylonian cuneiform, and later for others to read the Hittite script which enabled us to have access to the most important and the most original Anatolian literature of pre-Christian times.

Behistun (Farsi: Bisotun / Old Iranian: Bagastana, i.e. 'the place of God') was mentioned by Ctesias, who totally misunderstood the inscription, attributing it to the 'Babylonian' Queen Semiramis and describing it as a dedication to Zeus! In reality, the text is part of the Annals of Emperor Darius I the Great, duly detailing his victory over a rebellion; the Iranian monarch dedicated his triumph to Ahura Mazda. Now, Semiramis seems to be an entirely misplaced Ancient Greek legend about the historical Queen of Assyria (not Babylonia!) Shammuramat. The Assyrian queen was consort of Shamshi Adad V and co-regent with her son Adad-nirari III (during his reign's early phase). But the Assyrian Queen had nothing to do with Mount Behistun and the Achaemenid Iranian inscription.

In the early 17th c., Pietro della Valle was the first Western European to come to Behistun and sketch the remains. As a matter of fact, many European travelers and explorers visited Behistun, saw the impressive inscription, and disastrously misinterpreted it, due to their preconceived ideas, mistaken readings, and unrealistic assumptions.

A foolish English diplomat and adventurer, Robert Sherley, visited the location in 1598, and he considered the astounding reliefs and the inscriptions as 'Christian'! Napoleon's subordinate, General Claude-Matthieu, Comte de Gardane, visited the place in 1807 only to see in the monuments the representation of 'Christ and his twelve apostles'! In 1817, Sir Robert Ker Porter thought that the impressive relief and inscriptions detailed the deeds of Emperor Shalmaneser V of Assyria and the transportation of the Ten Lost Tribes of Israel to the NE confines of Assyria. Last, quite interestingly, the German spiritual-scientific society Ahnenerbe, which used Hitler for their non-Nazi, highly secretive projects, explored Behistun in 1938.

7- Early sources of Iranian History: Assyrian-Babylonian Cuneiform  

The early sources of Iranian History are Assyrian-Babylonian historical documents pertaining to the military, commercial and/or administrative activities of the Neo-Assyrian kings in the Zagros mountains and the Iranian plateau; these sources shed light on the earliest stages of Median, Persian and Iranian History, when the ancestors of the Achaemenids were just one of the many tribes that settled somewhere east of the borders of the Assyrian Empire.

Since the 3rd millennium BCE, Sumerian and Akkadian historical sources referred to nomads, settlers, villages, cities, strongholds and at times kingdoms situated in the area of today's Iran. Mainly these tribes and/or realms were barbarians who either partly damaged or totally destroyed the Mesopotamian civilization and order. That's why they were always described with markedly negative terms. On the other hand, we know through archaeological evidence that several important sites were located in the Iranian plateau, constituting either small kingdoms or outstanding entrepôts and commercial centers linking Mesopotamia with either India or Central Asia and China.

For instance, settled somewhere in the Middle Zagros, the Guti of the 3rd millennium BCE constituted a barbaric periphery that finally destroyed Agade (Akkad), the world's first empire ever; and in the middle of the 2nd millennium BCE, the Kassites descended from Middle Zagros to Babylon, after the Old Babylonian kingdom was destroyed (in 1596) by the Hittite Mursilis I, and they set up a profane kingdom (Kassite dynasty of Babylonia) that the Assyrians never accepted as a heir of the old Sumerian-Akkadian civilization.

As both ethnic groups learned Akkadian / Assyrian-Babylonian, their rulers wrote down their names, and thus we know that neither the Guti nor the Kassites were a properly speaking Iranian nation; the present documentation is still scarce in this regard, but there are indications that some of these people bore Turanian (or Turkic) names. 

For thousands of years, South Zagros and the southwestern confines of today's Iran belonged to Elam, the main rival of Sumer, Akkad, Babylonia, and Assyria. Viewed as the true negation of the genius of Mesopotamian civilization, Elam was ruled by the 'kings of Shushan and Anshan'; the two regions corresponded to Susa (and the entire province of Khuzestan in today's Iran) and South Zagros respectively. The name that modern scholarship uses to denote this nation and kingdom is merely the Sumerian-Akkadian appellation of that country. In Elamite, the eastern neighbors of the Sumerians called their land 'Haltamti'. Their language was neither Indo-European (like Old Achaemenid and Modern Farsi) nor Semitic (like Assyrian-Babylonian); it was also unrelated to Sumerian, Hurrian and Hattic, the languages of the indigenous populations in Mesopotamia and Anatolia. Recent linguistic research offers tentative approaches to the relationship between Elamite and the Dravidian languages, thus making of it the ancestral language of more than 250 million people.

Elamite linear and cuneiform writings bear witness to the life, the society, the economy, the faith and the culture of the Elamites, as well as to their relations with the Sumerians, the Akkadians, the Assyrians and the Babylonians. But they cannot help us reconstitute the History of the Iranian plateau, because the Elamites never went beyond the limits of South Zagros.

With the rise, expansion and prevalence of Assyria (from the 14th to the 7th c. BCE), we have for the first time a Mesopotamian Empire that showed great importance for the Zagros Mountains and the Iranian plateau; consequently, this means that, for the said period, we have more texts about these regions, which earlier constituted the periphery of the Mesopotamian world, but were gradually incorporated into the ever expanding Assyrian Empire. Thanks to Assyrian cuneiform texts, we know names of tribal chieftains and petty kings, cities, fortresses, ethnic groups, etc., and we can assess the various degrees of Assyrianization of each of them; but it is only at the time of Shalmaneser III (859-824 BCE) that we first find a mention of the Medes and the Persians. The former are named 'Amadaya' and later 'Madaya', whereas the latter are called 'Parsua' (or Parsamaš or Parsumaš).

Assyrian cuneiform texts about the Medes and the Persians more specifically are abundant during the reign of Tiglath-pileser III (745-727 BCE) and at the time of the Sargonids (722-609 BCE). It is noteworthy that the Parsua were first located in the region of today's Sanandaj in Western Iran and later they relocated to the ancient Elamite region of Anshan (today's Iranian province of Fars), which was devastated and emptied from its population by Assurbanipal (640 BCE). After the great Assyrian victory, which also involved the destruction of Susa, Assyrian texts mention the grandfather of Cyrus the Great, Cyrus I, as Kuraš, king of Parsumaš. He sent gifts to Nineveh and he also dispatched his eldest son ('Arukku' in Assyrian from a hypothetical 'Aryauka' in Ancient Iranian) there - nominally as a hostage, but essentially as a student of Assyrian culture, sacerdotal organization, and imperial administration and procedures.

The Black Obelisk of Shalmaneser III

Tiglathpileser III

Sarrukin (Sargon of Assyria) with his son and successor Sennacherib (right)

8- Pre-History in the Iranian plateau, and Mesopotamia

During the 4th, the 3rd and the 2nd millennium BCE, the major hitherto excavated Iranian archaeological sites are the following:

Tepe Sialk

Located near the modern city of Kashan, in the center of the Iranian plateau, and excavated in the 1930s by the Russian-French Roman Ghirshman, the site was first occupied in the period 6000-5500 BCE. The remains of the zikkurat (dating back to around 3000 BCE) show that it was the largest Mesopotamian style zikkurat. Tepe Sialk IV level (2nd half of the 4th millennium BCE) testifies to evident links with Sumer (Jemdet Nasr, Uruk) and Elam (Susa III). The site was abandoned and reoccupied in the 2nd half of the 1st millennium BCE (Tepe Sialk V and VI). Its location and the archaeological findings let us understand that the site was a key commercial center that linked Mesopotamia with Central Asia and China.

Tureng Tepe

Located close to Gorgan in Turkmen Sahra (NE Iran) and excavated by the American Frederick Roelker Wulsin in the 1930s and by the French Jean Deshayes in the 1950s, the site was inhabited in the Neolithic and then continually from 3100 to 1900 BCE, when it appears to have been the major among many other regional settlements and in evident contact with both, Mesopotamia and Central Asia. There was a disruption, and the site was occupied again only in the 7th c. BCE (Tureng Tepe IV A) by newcomers.

Tepe Yahya

Located at ca. 250 km north of Bandar Abbas and 220 km south of Kerman, the site was of crucial importance for the contacts between Mesopotamia and the Indus River Valley; it was also in contact with Central Asia. Excavated by the Czech-American Clifford Charles Lamberg-Karlovsky, the site was inhabited from ca. 5000 to 2200 BCE and then again after 1000 BCE. The genuine 'Yahya Culture' covered the first half of the 4th millennium BCE. The Proto-Elamite phase started around 3400 BCE (Tepe Yahya IV C); few proto-Elamite tablets have been unearthed from that stratum. This period corresponds to the strata Susa Cb and Tepe Sialk IV. During the 3rd millennium BCE, the site appears to have been the center of production of hard stone carving artifacts; dark stone vessels produced here were found / excavated in Mesopotamia. Similar vessels and fragments of vessels have been found in Sumerian temples in Mesopotamia, in Elam, in the Indus River Valley, and in Central Asia.

Not far from Tepe Yahya are situated several important sites that testify to the strong ties that the entire region had with Sumer and Elam in the West, the Indus River Valley in the East and Central Asia in the North; Jiroft gave the name to the 'Jiroft culture' which is better documented in the nearby site of Konar Sandal and covers the 3rd millennium BCE. Further in the east and close to the triangle border point (Iran, Pakistan, Afghanistan), Shahr-e Sukhteh was an enormous site which thrived between 3200 BCE and the end of the 3rd millennium BCE. It was associated with both, the 'Jiroft culture' and the Helmand culture, which was attested in several sites in South Afghanistan. Elamite texts were also found in that site, which already offered many surprises, involving the first known artificial eyeball and the earliest tables game with dice.

Several important prehistoric Mesopotamian sites demonstrate parallels and contacts with the aforementioned sites, notably

- Tell Halaf (near Ras al Ayn in NE Syria; the Neolithic phase lasted from 6100 to 5400 BCE, and the Bronze Age covers the 3rd and the 2nd millennium BCE),

- Tell al Ubaid (near Ur in Dhi Qar governorate; 6500-3700 BCE),

- Tell Arpachiyah (near Nineveh; the site was occupied in the Neolithic period, like Tell Halaf and Ubaid),

- Tepe Gawra (close to Nineveh; the site was occupied from 5000 to 1500 BCE),

- Tell Jemdet Nasr (near Kish in Central Iraq; 3100-2300 BCE), and

- Uruk {near Samawah in South Iraq; type site for the Uruk period (4000-3100 BCE), it was a major Sumerian kingdom and it was the world's most populated city in the middle of the 4th millennium BCE with ca. 40000 inhabitants and another 90000 residents in the suburbs}.

In the next course, I will present a brief diagram of the History of the Mesopotamian kingdoms and Empires down to Sargon of Assyria – with focus on the relations with Zagros Mountains and the Iranian plateau.

Tepe Sialk

Tureng tepe

Tepe Yahya

--------------

To watch the video (with more than 110 pictures and maps), click the links below:

HISTORY OF ACHAEMENID IRAN - Achaemenid beginnings 1B

OK.RU

HISTORY OF ACHAEMENID IRAN 1B Course I - Achaemenid beginnings 1B

6- Western Orientalist historiography 7- Early sources of Iranian History: Assyrian-Babylonian Cuneiform 8- Pre-History in the Iranian plate

BitChute

HISTORY OF ACHAEMENID IRAN 1B / Course I - Achaemenid beginnings 1B

6- Western Orientalist historiography 7- Early sources of Iranian History: Assyrian-Babylonian Cuneiform 8- Pre-History in the Iranian plate

Rumble

HISTORY OF ACHAEMENID IRAN 1B / Course I - Achaemenid beginnings 1B

6- Western Orientalist historiography 7- Early sources of Iranian History: Assyrian-Babylonian Cuneiform 8- Pre-History in the Iranian plate

brighteon.com

HISTORY OF ACHAEMENID IRAN 1B / Course I - Achaemenid beginnings 1B

6- Western Orientalist historiography7- Early sources of Iranian History: Assyrian-Babylonian Cuneiform8- Pre-History in the Iranian plateau

------------------------   

To listen to the audio, clink the links below:

HISTORY OF ACHAEMENID IRAN - Achaemenid beginnings 1 (a+b)

megalommatis.podbean.com

History of Achaemenid Iran 1A, Course I, Achaemenid beginnings 1A | The Muhammad Shamsaddin Megalommatis’s Podcast

1- Introduction Welcome to the 40-hour seminar on Achaemenid Iran! 2- Iranian Achaemenid historiography A. Achaemenid imperial inscriptions

------------------------------ 

Download the course in PDF:

megalommatiscomments

History of Achaemenid Iran 1B, Course I – Achaemenid beginnings 1B

Prof. Muhammad Shamsaddin Megalommatis Outline Western Orientalist historiography; early sources of Iranian History; Prehistory in the Irani

academia.edu

History of Achaemenid Iran 1B, Course I - Achaemenid beginnings 1B

Prof. Muhammad Shamsaddin Megalommatis Outline Western Orientalist historiography; early sources of Iranian History; Prehistory in the Irani

Presidente Andreotti – Ο Μεγαλύτερος Πολιτικός του Μεταπολεμικού Κόσμου: Τζούλιο Αντρεόττι

"Presidente Andreotti": Giulio Andreotti, the Greatest Statesman of Post-WWII World

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΑΝΕΝΕΡΓΟ ΜΠΛΟΓΚ “ΟΙ ΡΩΜΙΟΙ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ”

Το κείμενο του κ. Νίκου Μπαϋρακτάρη είχε αρχικά δημοσιευθεί την 29η Απριλίου 2018.

Ο κ. Μπαϋρακτάρης παρουσιάζει μέρος της συζήτησης και του διαλόγου τον οποίο διεξήγαγα με το ακροατήριο μιας διάλεξής μου στο Πεκίνο τον Ιανουάριο του 2018 αναφορικά με το ποιος είναι ένας πραγματικά ισχυρός ηγεμόνας (ή 'πολιτικός' - !!) και σχετικά με τα καίρια κριτήρια τα οποία καθορίζουν την πραγματική ισχύ ενός ανθρώπου γενικώτερα. Αυτά δεν έχουν τίποτα το κοινό με φυσική/σωματική ισχύ, οικονομική υποστήριξη, πολιτική-κομματική διασύνδεση, ή την όποια μορφωτική ('επιστημονική') γνώση (δηλαδή: αποβλάκωση). Η πραγματική ισχύς δεν φαίνεται: δεν είναι υλική, αλλά εξολοκλήρου ψυχική. Και είναι για απειροελάχιστους, οι οποίοι δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον να επιδείξουν την ισχύ τους σε άλλους. Η αληθινή Ιστορία, δηλαδή το Γίγνεσθαι, είναι μυστικό.

--------------------------

https://greeksoftheorient.wordpress.com/2018/04/29/presidente-andreotti-ο-μεγαλύτερος-πολιτικός-του-μετα/ =============================

Οι Ρωμιοί της Ανατολής – Greeks of the Orient

Ρωμιοσύνη, Ρωμανία, Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία

Σε προηγούμενο κείμενό μου σχετικά με τον Ντόναλντ Τραμπ, αναφέρθηκα στον Τζούλιο (Ιούλιο) Αντρεόττι, μυθική μορφή της μεταπολεμικής Ιταλίας και της διεθνούς πολιτικής. Πιο συγκεκριμένα, ολοκλήρωσα το κείμενό μου εκείνο με την εξής παράγραφο:

Όμως, εφόσον κάνουμε τόσες συγκρίσεις, δεν νομίζω ότι ο Τραμπ έχει την ικανότητα να περνάει με τόση ευκολία καθημερινά ανάμεσα σε τόσες πολλές σφαίρες που σφυρίζουν και για έξι δεκαετίες, όπως ένας Τζούλιο Αντρεόττι.

Με τον Πάπα Πίο ΙΒ’ (Εουτζένιο Πατσέλι) το 1953

Με την ευκαιρία της συμπλήρωσης πέντε ετών από τον θάνατο του βετεράνου της παγκόσμιας εξουσίας (6 Μαΐου 2013 σε ηλικία 94 ετών), αφιερώνω ένα σύντομο κείμενο με ασυνήθιστες αναφορές που δεν βρίσκονται εύκολα στα ΜΜΕ στον ‘Βεελζεβούλ’ ή στον ‘θεϊκό Ιούλιο’ – όπως τον δει κάποιος!

Giulio Andreotti, il Divo – Τζούλιο Αντρεόττι, ο Θεϊκός

Επονομασμένος και … Βεελζεβούλ!

45 χρόνια βουλευτής (υπουργός και πρωθυπουργός) και στη συνέχεια 22 χρόνια ισόβιος γερουσιαστής (ως τιμητική διάκριση): 67 χρόνια σε έδρανα δημόσιου βίου!

Il potere logora chi non ce l’ha – Η εξουσία φθείρει εκείνον που δεν την έχει

Ο μεγαλύτερος πολιτικός δεν είναι ο πλουσιώτερος από τους πολιτικούς, ή ο ισχυρώτερος, ή εκείνος που τον φοβούνται πιο πολύ, ή εκείνος που κάνει τα πιο εντυπωσιακά κι απρόσμενα πράγματα, γιατί όλα αυτά οφείλονται στην πραγματικότητα σε επιτελεία και σε παρασκηνιακές οργανώσεις που κινούν ως μαριονέτες εκείνους που ο μέσος ηλίθιος άνθρωπος θεωρεί ‘πανίσχυρους’.

Βεελζεβούλ και Βηλφεγώρ

Ο Τζούλιο Αντρεόττι, κορυφαίο στέλεχος των Ιησουϊτών, με τον μεγάλο του αντίπαλο, τον Λίτσιο Τζέλι, σεβάσμιο της μασωνικής στοάς Ρ2 και οργανωτή μιας πλειάδας αποπειρών δολοφονίας του Ιταλού πολιτικού.

Τους ονόμαζαν Βεελζεβούλ και Βηλφεγώρ.

Ο Λίτσιο Τζέλι (γεννημένος την ίδια χρονιά με τον Αντρεόττι, πέθανε δυο χρόνια μετά από κείνον / 1919-2015) είχε την ψυχική ισχύ να περάσει μέσα από τα τείχη των φυλακών, όπου τον είχαν κλείσει, αόρατος, και να μετατοπιστεί ακαριαία σε τεράστια απόσταση γελοιοποιώντας όσους κρύβοντας τη δική τους δύναμη ήθελαν να κάνουν εκείνον να δείξει τη δική του.

Ασχολούμενοι με τους δύο κορυφαίους της παγκόσμιας εξουσίας αφήνουμε τα ανθρώπινα και προσεγγίζουμε τα θεϊκά, υπερβατικά-ψυχικά επίπεδα ύπαρξης για τα οποία οι ψευτοθρησκείες των δήθεν πιστών είναι τιποτένιες αφηγήσεις κι αισχρή υποκρισία ξωφλημένη και προκαταδικασμένη να εξαφανιστεί στα επόμενα 10-20 χρόνια.

Και μαζί της κι όλη η σαββούρα των σημερινών ψευτοθρησκειών….

Κάνω λόγο για ‘θεϊκά επίπεδα ύπαρξης’.

Σωστά.

Ή σατανικά…….

Ο μεγαλύτερος πολιτικός δεν ο πιο μορφωμένος, ο πιο φιλοσοφημένος, ή ο πιο ιδεολόγος, επειδή οι υλι(στι)κές επιστήμες είναι μια παραχάραξη της αλήθειας, η φιλοσοφία αποτελεί από μόνη της αποδοχή προσωπικής έλλειψης της Σοφίας, οι ιδεολογίες και θεωρίες είναι ένα σκουπιδαριό και μια πολύ χαμηλή τακτική αποβλάκωσης των μαζών, κι η όποια ”μόρφωση είναι απλά συσσώρευση αχρήστων βλακειών που έχουν συγγράψει άνθρωποι τιποτένιοι, ανίσχυροι κι ολότελα ξεκομμένοι από την ψυχή τους – αντίθετα από το τι συνέβαινε στον Τζούλιο Αντρεόττι και στον Λίτσιο Τζέλι.

Ο μεγαλύτερος πολιτικός ή ηγέτης ή ηγεμών είναι εκείνος που δεν φοβάται να περάσει ανάμεσα σε σφαίρες που σφυρίζουν, γιατί γνωρίζει ότι έχει την ψυχική παντοδυναμία (ή αν θέλετε τα σωστά συντεταγμένα ηλεκτρομαγνητικά ρευστά του σώματός του) να τις εξοστρακίζει.

Κι ο Τζούλιο Αντρεόττι έκανε αυτό καθημερινά και για πολλές δεκαετίες.

Καμμιά από τις αναρίθμητες κι αποτυχημένες απόπειρες δολοφονίας του δεν αναφέρθηκε δημόσια.

Όποιος έχει την δύναμη δεν την δείχνει.

Γι’ αυτό κι αποκλήθηκε ο Αντρεόττι indecifrabile – μη αποκρυπτογραφήσιμος.

Non ho un temperamento avventuroso e giudico pericolose le improvvisazioni emotive. […] Lavorare molto m’è sempre piaciuto. È una… utile deformazione. Presidente Andreotti

Τζούλιο Αντρεόττι χορεύει δημοτικούς χορούς από την επίσκεψή του στα Γιάννινα στα τέλη του 1980.

Σε μοναστήρι του νομού Ιωαννίνων

Mi faccio una colpa di provare simpatia per Andreotti. È il più spiritoso di tutti. Mi diverte il suo cinismo, che è un cinismo vero, una particolare filosofia con la quale è nato. Montanelli

è distaccato, freddo, guardingo, ha sangue di ghiaccio. […] È autenticamente colto, cioè di quelli che non credono che la cultura sia cominciata con la sociologia e finisca lì. Montanelli

https://it.wikipedia.org/wiki/Giulio_Andreotti

-------------------------

più realista di Bismarck, più tempista di Talleyrand […] La sua smagliante conversazione sarebbe piaciuta a Voltaire, i suoi libri non sarebbero dispiaciuti a Sainte-Beuve. Roberto Gervaso

--------------------------

A joke about Andreotti (originally seen in a strip by Stefano Disegni and Massimo Caviglia) had him receiving a phone call from a fellow party member, who pleaded with him to attend judge Giovanni Falcone’s funeral. His friend supposedly begged, “The State must give an answer to the Mafia, and you are one of the top authorities in it!” To which a puzzled Andreotti asked, “Which one do you mean?”

https://en.wikipedia.org/wiki/Giulio_Andreotti

Στη Μόσχα το 1973

Στην Παλμύρα της Συρίας το 1989

--------------------------------------

Περισσότερα:

https://el.wikipedia.org/wiki/Τζούλιο_Αντρεότι

http://unmondoimpossibile.blogspot.com/2015/10/giulio-andreotti-come-fecero-fuori.html

http://giulioandreotti.org/it

-------------------------------------------

Κατεβάστε την αναδημοσίευση σε Word doc.:

https://www.slideshare.net/MuhammadShamsaddinMe/presidente-andreotti

https://issuu.com/megalommatis/docs/presidente_andreotti.docx

https://vk.com/doc429864789_621710290

https://www.docdroid.net/0ouL4w6/presidente-andreotti-o-meghalyteros-politikos-toy-metapolemikou-kosmoy-docx

Ναξ-ε Ρουστάμ: Σταυρόσχημοι Λαξευτοί Τάφοι των Αχαιμενιδών & Ανάγλυφο του Βαλεριανού, Αιχμάλωτου Ρωμαίου Αυτοκράτορα, Γονατιστού προ του Έφιππου Σαπούρ Α’ (240-270)

Naqsh-e Rustam: Cruciform Carved Tombs of the Achaemenid Dynasty & Relief of the Roman Emperor Valerian Captive and Kneeling before Emperor Shapur I (240-270)

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΑΝΕΝΕΡΓΟ ΜΠΛΟΓΚ “ΟΙ ΡΩΜΙΟΙ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ”

Το κείμενο του κ. Νίκου Μπαϋρακτάρη είχε αρχικά δημοσιευθεί την 19 Σεπτεμβρίου 2019. Στο κείμενό του αυτό, ο κ. Μπαϋρακτάρης παρουσιάζει όψεις της διαχρονικής σημασίας της αχαιμενιδικής νεκρόπολης του Ναξ-ε Ρουστάμ, βασιζόμενος σε στοιχεία τα οποία παρέθεσα σε διάλεξή μου στο Καζακστάν (τον Ιανουάριο του 2019) σχετικά με την εσχατολογική σημασία ορισμένων ιερών χώρων του Ιράν.

https://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/09/19/ναξ-ε-ρουστάμ-σταυρόσχημοι-λαξευτοί-τ/ ================

Οι Ρωμιοί της Ανατολής – Greeks of the Orient

Ρωμιοσύνη, Ρωμανία, Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία

Πολύ πιο εντυπωσιακό από την κοντινή (10 χμ) Περσέπολη είναι το απόμακρο Ναξ-ε Ρουστάμ (نقش رستم / Naqsh-e Rostam / Накше-Рустам, δηλαδή ‘η Εικόνα του Ρουστάμ’, ενός Ιρανού μυθικού ήρωα), ένας κορυφαίος προϊσλαμικός ιρανικός αρχαιολογικός χώρος που τα πελώρια μνημεία του, λαξευτά στον βράχο, ανάγλυφα ή οικοδομημένα αυτοτελώς, καλύπτουν 1200 χρόνια Ιστορίας του Ιράν, από την αρχή των Αχαιμενιδών (Χαχαμανεσιάν / 550-330 π.Χ.) μέχρι το τέλος των Σασανιδών (Σασανιάν / 224-651 μ.Χ.)

Εδώ βρισκόμαστε στα ιερά και τα όσια των Αχαιμενιδών: ο επιβλητικός βράχος λαξεύτηκε επανειλημμένα για να χρησιμεύσει ως αχαιμενιδική νεκρόπολη. Είναι αλήθεια ότι οι Πάρθες, οι οποίοι αποσχίσθηκαν από την Συρία των Σελευκιδών (το μεγαλύτερο κράτος των Επιγόνων) το 250 π.Χ. κι έστησαν την μακροβιώτερη ιρανική προϊσλαμική δυναστεία (τους Αρσακίδες – Ασκανιάν: 250 π.Χ. – 224 μ.Χ.), δεν ένοιωσαν κανένα δεσμό με τον συγκεκριμένο χώρο και δεν ανήγειραν κανένα μνημείο στην περιοχή. Άλλωστε, η Περσέπολη παρέμεινε πάντοτε εγκαταλελειμένη μετά την καταστροφή της από τον Μεγάλο Αλέξανδρο.

Και το Ιστάχρ, η μεγάλη σασανιδική πρωτεύουσα που είναι επίσης κοντά, ήταν μια μικρή πόλη, η οποία απέκτησε ισχύ μόνον μετά την άνοδο των Σασανιδών. Ουσιαστικά, για να αντλήσουν πειστήρια ιρανικής αυθεντικότητας και ζωροαστρικής ορθοδοξίας, οι Σασανίδες απέδωσαν εξαιρετικές τιμές στους σημαντικούς αχαιμενιδικούς χώρους δείχνοντας έτσι ότι επρόκειτο για ένα είδος επανάκαμψης ή παλινόστησης.

Για να επισκεφθεί κάποιος το Ναξ-ε Ρουστάμ, το Ιστάχρ και την Περσέπολη σήμερα, πρέπει μάλλον να μείνει στην Σιράζ (شیراز / Shiraz / Шираз) που απέχει περίπου 40 χμ και είναι σήμερα η πέμπτη μεγαλύτερη πόλη του Ιράν και η πρωτεύουσα της επαρχίας Φαρς, δηλαδή της καθαυτό Περσίας. Αυτό είναι μια ακόμη απόδειξη του γεγονότος ότι κάνουν τρομερό λάθος όσοι Έλληνες από άγνοια αποκαλούν το Ιράν ‘Περσία’. Η Περσία είναι μόνον μια επαρχία του Ιράν κι οι Πέρσες είναι ένα μόνον από τα έθνη του Ιράν. Κι έτσι ήταν πάντα – για πάνω από 2500 χρόνια Ιστορίας του Ιράν. Η Σιράζ ήταν η πρωτεύουσα των ισλαμικών δυναστειών των Σαφαριδών και των Βουγιδών (Μπουαϊχί) που αποσπάσθηκαν από το Αβασιδικό Χαλιφάτο της Βαγδάτης στο δεύτερο μισό του 9ου χριστιανικού αιώνα.

Ναξ-ε Ρουστάμ (Νουπιστάς/Nupistaš στα Αρχαία Αχαιμενιδικά)

Οι λαξευτοί αχαιμενιδικοί τάφοι στο Ναξ-ε Ρουστάμ είναι ορατοί από χιλιόμετρα μακριά κι ένας ταξιδιώτης τους επισκέπτεται καλύτερα (με άπλετο φως και χωρίς σκιές) το μεσημέρι, καθώς οι προσόψεις των πελωρίων διαστάσεων λαξευτών τάφων στρέφονται προς τα νότια, καθώς ο τεράστιος βραχώδης λόφος έχει διάταξη από ανατολικά προς δυτικά.

Δεν κάνω μια τυπική αρχαιολογική παρουσίαση για να δώσω τις διαστάσεις με λεπτομέρειες, γι’ αυτό σημειώνω εδώ μόνον ενδεικτικά στοιχεία για τον τάφο του Δαρείου του Μεγάλου: η απόσταση του χαμηλότερου επιπέδου της πρόσοψης του τάφου από το έδαφος μπροστά σ’ αυτό (όπου στέκονται οι επισκέπτες του χώρου) είναι περίπου 15 μ.

Αυτό σημαίνει ότι όλοι οι τάφοι είναι υπερυψωμένοι κι έτσι λαξεύθηκαν και φιλοτεχνήθηκαν. Το ύψος της σταυρόσχημης πρόσοψης είναι 23 μ περίπου και η απόαταση του υψηλότερου επιπέδου της πρόσοψης του τάφου από την κορυφή του βραχώδους λόφου είναι σχεδόν 26 μ.

Η υπεράνω του κεντρικού τμήματος της σταυρόσχημης πρόσοψης πλευρά έχει ύψος περίπου 8.50 μ. Η υποκάτω του κεντρικού τμήματος της σταυρόσχημης πρόσοψης πλευρά έχει ύψος περίπου 6.80 μ. Το πλάτος των πλευρών αυτών είναι το ίδιο, περίπου 10.90 μ. Η λαξευτή αίθουσα του τάφου έχει μήκος (: βάθος μέσα στον βράχο) 18.70 μ, πλάτος 2.10 μ, και ύψος 3.70 μ. Περίπου 350 μ3 βράχου ανεσκάφησαν για να δημιουργηθεί η κοιλότητα η οποία διαμορφώθηκε ως ταφική αίθουσα, χωρισμένη σε τρία τμήματα.

Το Ναξ-ε Ρουστάμ είχε κατοικηθεί ως χώρος για τουλάχιστον μια χιλιετία πριν φθάσουν οι Πέρσες στην περιοχή αυτή του Ιράν. Οι πρώτοι κάτοικοι δεν είχαν καμμιά σχέση με Ιρανούς: ήταν Ελαμίτες.

Το Αρχαίο Ελάμ ήταν ένα αρχαίο έθνος και βασίλειο – τμήμα της Ιστορίας της Αρχαίας Μεσοποταμίας και όχι της Ιστορίας του Ιράν.

Οι Ελαμίτες ήταν τόσο αρχαίοι όσο και οι Σουμέριοι και ο πολιτισμός τους τεκμηριώνεται από τα αποκρυπτογραφημένα αρχαία ελαμικά που διακρίνονται σε δύο μεγάλες ιστορικές περιόδους και καλύπτουν την περίοδο από τα τέλη της 4ης προχριστιανικής χιλιετίας μέχρι το 640 μ.Χ., όταν ο Ασσουρμπανιπάλ της Ασσυρίας εξόντωσε το Ελάμ κι εξολόθρευσε το σύνολο του ελαμικού πληθυσμού.

Κέντρο του Ελάμ ήταν τα Σούσα στην Νότια Υπερτιγριανή, τα οποία οι Αχαιμενιδείς βρήκαν σε ερειπία, ανοικοδόμησαν και κατοίκησαν.

Ήδη στα χρόνια των Αχαιμενιδών τα ελαμικά ήταν μια νεκρή γλώσσα (αντίθετα με τα βαβυλωνιακά) την οποία έμαθαν οι Ιρανοί ιερείς και γραφείς από φιλομάθεια, χάρη στους Βαβυλώνιους δασκάλους τους.

Έτσι, πολλές αχαιμενιδικές αυτοκρατορικές επιγραφές υπήρξαν τρίγλωσσες, σε αρχαία αχαιμενιδικά περσικά (Old Achaemenid), βαβυλωνιακά και ελαμικά (Elamite) – όλα σφηνοειδή.

Στο Ναξ-ε Ρουστάμ υπάρχουν και ελαμικά ανάγλυφα ήσσονος ωστόσο σημασίας σε σχέση με τα ιρανικά μνημεία.

Σύχρονοι γλωσσολόγοι θεωρούν τους Δραβίδες που κατοικούν το Ντεκάν, δηλαδή το νότιο μισό της ψευτο-χώρας ‘Ινδία’, ως απογόνους των Αρχαίων Ελαμιτών, δεδομένου ότι υπάρχουν εμφανείς γλωσσολογικές ομοιότητες και συνάφεια ανάμεσα στα αρχαία ελαμικά και στις δραβιδικές γλώσσες.

Τέσσερις λαξευτοί τάφοι των Αχαιμενιδών βρίσκονται στο Ναξ-ε Ρουστάμ με την εξής σειρά από τα αριστερά προς τα δεξιά: ο τάφος του Δαρείου Β’ (423-404 π.Χ.), ο τάφος του Αρταξέρξη Α’ (465-424 π.Χ.), ο τάφος του Δαρείου Α’ του Μεγάλου (522-486 π.Χ.), και του Ξέρξη Α’ (486-465 π.Χ.). Ένας πέμπτος ημιτελής λαξευτός τάφος πιθανολογείται ότι ετοιμαζόταν για τον Δαρείο Γ’ (336-330 π.Χ.).

Δυο σημαντικές επιγραφές σε αρχαία αχαιμενιδικά έχουν αναγραφεί στην πρόσοψη του λαξευτού τάφου του Δαρείου Α’, η πρώτη, περισσότερου ιστορικού, αυτο-βιογραφικού χαρακτήρα, στο άνω τμήμα της πρόσοψης του τάφου (γνωστή ως DNa) και η άλλη, περισσότερο θρησκευτικού και ηθικού χαρακτήρα, στο κάτω τμήμα της πρόσοψης (γνωστή ως DNb).

Επίσης, έχουν φιλοτεχνηθεί ανάγλυφες αναπαραστάσεις στρατιωτών των εθνών που συμπεριλαμβάνονταν στην αχαιμενιδική αυτοκρατορία και φέρουν σύντομες τρίγλωσσες αναφορές που δηλώνουν την ταυτότητα του κάθε αναπαριστώμενου στρατιώτη.

Επίσης στα αχαιμενιδικά χρόνια ανάγεται ένα κυβικού σχήματος κτήριο που ονομάζεται Κααμπά-γιε Ζαρντόστ, δηλαδή το Ιερό του Ζωροάστρη, σε αντιδιαστολή με τον Κααμπά της Μέκκας. Η ονομασία αυτή έχει δοθεί στο κτήριο κατά τα πρώιμα ισλαμικά χρόνια, όταν οι κατακτημένοι από τις ισλαμικές στρατιές Ιρανοί προσπαθούσαν να διατηρήσουν την ιστορική, θρησκευτική και πολιτισμική ταυτότητά τους.

Ωστόσο, μια σασανιδικών χρόνων επιγραφή πάνω στους τοίχους του κτηρίου διασώζει την μέση περσική ονομασία: Μπουν Χανάκ, δηλ. Θεμέλιος Οίκος. Η θρησκευτική λειτουργικότητα του κτηρίου είναι εμφανής, αν και υπήρξαν σύγχρονες επιστημονικές προσπάθειες να το δουν ως χώρο της αυτοκρατορικής στέψης.

Τέσσερις συνολικά επιγραφές σασανιδικών χρόνων έχουν αναγραφεί πάνω στους εξωτερικούς τοίχους του κτηρίου αλλά η πιο σημαντική ιστορικά είναι η περίφημη Επιγραφή του Καρτίρ, κορυφαίου αρχιερέα, ιδρυτή του Μαζδεϊσμού (ως ζωροαστρικής ορθοδοξίας), θεωρητικού της αυτοκρατορικής ιδεολογίας των Σασανιδών, και αυτοκρατορικού κήρυκα του σασανιδικού οικουμενισμού.

Κααμπά-γε Ζαρντόστ – το Ιερό του Ζωροάστρη

Τα μνημεία σασανιδικών χρόνων που σώζονται στο Ναξ-ε Ρουστάμ είναι κυρίως τεραστίων διαστάσεων ανάγλυφα.

Διακρίνονται κυρίως τα εξής:

Α. Ενθρονισμός και Στέψη του Αρντασίρ Α’ (226-242), ιδρυτή της σασανιδικής δυναστείας

Β. Θρίαμβος του Σαπούρ Α’ (241-272), όπου αναπαρίστανται δύο ηττημένοι Ρωμαίοι αυτοκράτορες, ο Φίλιππος Άραψ (244-249), ο οποίος δεν είχε στρατιωτικά νικηθεί αλλά συνάψει μια ειρήνη με πολύ ταπεινωτικούς για την Ρώμη όρους, και ο Βαλεριανός (253-260), ο οποίος ηττήθηκε κι αιχμαλωτίσθηκε στην Μάχη της Έδεσσας της Οσροηνής (Ουρχόη, σήμερα Ούρφα στην νοτιοανατολική Τουρκία) το 260, είχε επακολούθως ταπεινωτική ζωή κι αργότερα οικτρό θάνατο στο Ιράν.

Γ. Ο Μπαχράμ Β’ (276-293) με τον Καρτίρ και Σασανίδες ευγενείς

Δ. Δύο ανάλυφα του Μπαχράμ Β’ έφιππου

Ε. Ενθρονισμός και Στέψη του Ναρσή (293-303)

ΣΤ. Ανάγλυφο του Χορμούζντ Β’ (303-309) έφιππου

Σχετικά με την ήττα του Βαλεριανού από το Σαπούρ Α’ και σχετικά με την παγκοσμίως κορυφαία μορφή του Καρτίρ θα επανέλθω.

Στην συνέχεια, μπορείτε να περιηγηθείτε στο Ναξ-ε Ρουστάμ χάρη σε ένα βίντεο, να διαβάσετε επιλεγμένα άρθρα, και να βρείτε συνδέσμους για περισσότερη έρευνα αναφορικά με την προαναφερμένη θεματολογία.

Ο ηττημένος Βαλεριανός γονατιστός προ του Σαπούρ Α’

Δείτε το βίντεο:

Накше-Ростам: римский император Валериан, стоящий на коленях перед Шапуром I (после поражения у Эдессы в Осрене) 260 г. н.э.

https://www.ok.ru/video/1511021677165

Περισσότερα:

Недалеко от Персеполя находится огромный каменистый холм, который в настоящее время укрывает значительную часть 1200-летнего доисламского исторического и культурного наследия Ирана. Крестообразные и высеченные глубоко в скале императорские гробницы Дария I, Ксеркса I и других ахеменидских шахов. Рядом с ними можно полюбоваться великолепными барельефами Сасанидов, на которых изображены два римских императора, униженных перед Сасанидским шахом Шапуром I. Также можно увидеть другие снимки двора Сасанидов.

00:56 гробница Ксеркса I

01:40 Расследование Нарсеха

01:50 гробница Дария I Великого

02:26 Два барельефа Баграма II верхом на лошади

02:46 Триумф Шапура I с двумя униженными римскими императорами, Филиппом Арабским и (стоящим на коленях) Валерианом

03:02 гробница Артаксеркса I

03:31 Хормузд II верхом на лошади

03:41 гробница Дария IΙ

04:26 Баграм II верхом на лошади

04:43 Кааба-Зардошт (Храм Зороастра)

05:44 Расследование Ардашира I

06:10 Баграм II с дворянами Картиром и Сасанидами

Династии Ахеменидов принадлежат четыре гробницы со скальными рельефами. Они расположены в скалах на существенной высоте над землёй. Одна из гробниц принадлежит царю Дарию I, что установлено по надписям (522—486 до н. э.). Про остальные гробницы предполагают, что в них похоронены цари Ксеркс I (486—465 до н. э.), Артаксеркс I (465—424 до н. э.), и Дарий II (423—404 до н. э.).

Пятая неоконченная гробница, по предположениям, предназначалась царю Артаксерксу III, но более вероятно — царю Дарию III (336—330 до н. э.). Гробницы были заброшены после покорения Персии Александром Македонским.

На территории некрополя расположено квадратное в сечении здание высотой двенадцать метров (большая часть из которых находится ниже современного уровня земли) с единственным внутренним помещением. Народное название этого сооружения — «Куб Заратустры» (Кааб-е Зартошт).

Из научных версий наиболее распространена версия о том, что здание служило зороастрийским святилищем огня. По другой, реже упоминаемой версии, под сооружением может находиться могила Кира Великого. Однако ни одна версия не подтверждена документально.

На «Кубе Заратустры» имеются клинописные надписи, сделанные от лица Картира (одного из первых зороастрийских священников), портрет которого можно увидеть неподалеку в археологической зоне Накше-Раджаб.

https://ru.wikipedia.org/wiki/Накше-Рустам

Δείτε το βίντεο:

Naqsh-e Rostam: Roman Emperor Valerian kneeling in front of Shapur I (after the defeat at Edessa of Osrhoene) 260 CE

https://vk.com/video434648441_456240307

Περισσότερα:

Not far from Persepolis, there is an enormous rocky hill which shelters today a significant part of 1200 years of Pre-Islamic Iranian Historical and Cultural Heritage. Cruciform and hewn deep in the rock are the imperial tombs of Darius I, Xerxes I, and other Achaemenid shahs.

Next to them, one can admire the magnificent Sassanid bas-reliefs that depict two Roman emperor humiliated in front of the Sassanid Shah Shapur I and other snapshots of the Sassanid court.

00:56 Tomb of Xerxes I

01:40 Investigation of Narseh

01:50 Tomb of Darius I the Great

02:26 Two bas reliefs of Bagram II riding his horse

02:46 Triumph of Shapur I with two humiliated Roman emperors, Philip the Arab and (kneeling) Valerian

03:02 Tomb of Artaxerxes I

03:31 Hormuzd II riding his horse

03:41 Tomb of Darius IΙ

04:26 Bagram II riding his horse

04:43 Kaaba-ye Zardosht (the Shrine of Zoroaster)

05:44 Investigation of Ardashir I

06:10 Bagram II with Kartir and Sassanid noblemen

Δείτε το βίντεο:

Ναξ-ε Ρουστάμ: Ανάγλυφο του Βαλεριανού γονατιστού προ του Σαπούρ Α’ & Σταυρόσχημοι Τάφοι Αχαιμενιδών

Περισσότερα:

Όχι μακριά από την Περσέπολη ένας τεράστιος βράχος αποτελεί σήμερα την παρακαταθήκη 1200 χρόνων προϊσλαμικής πολιτισμικής κληρονομιάς. Οι σταυρόσχημοι λαξευτοί τάφοι του Δαρείου Α’, του Ξέρξη και άλλων Αχαιμενιδών βρίσκονται δίπλα σε μεταγενέστερα σασανιδικά ανάγλυφα που απεικονίζουν την ταπείνωση δυο Ρωμαίων αυτοκρατόρων προ του Σάχη Σαπούρ Α’ και άλλα στιγμιότυπα της σασανιδικής αυλής.

00:56 Τάφος του Ξέρξη Α’

01:40 Ενθρονισμός και Στέψη του Ναρσή (293-303)

01:50 Τάφος του Δαρείου Α’

02:26 Δύο ανάλυφα του Μπαχράμ Β’ έφιππου

02:46 Θρίαμβος του Σαπούρ Α’ με δύο Ρωμαίους αυτοκράτορες, τον Φίλιππο Άραβα και τον Βαλεριανό γονατιστό

03:02 Τάφος του Αρταξέρξη Α’

03:31 Χορμούζντ Β’ έφιππος

03:41 Τάφος του Δαρείου Β’

04:26 Μπαχράμ Β’ έφιππος

04:43 Κααμπά-γιε Ζαρντόστ (το Ιερό του Ζωροάστρη)

05:44 Ενθρονισμός και Στέψη του Αρντασίρ Α’

06:10 Μπαχράμ Β’ με τον Καρτίρ και Σασανίδες ευγενείς

Naqsh-e Rostam (Persian: نقش رستم) is an ancient necropolis located about 12 km northwest of Persepolis, in Fars Province, Iran, with a group of ancient Iranian rock reliefs cut into the cliff, from both the Achaemenid and Sassanid periods. It lies a few hundred meters from Naqsh-e Rajab, with a further four Sassanid rock reliefs, three celebrating kings and one a high priest.

Naqsh-e Rostam is the necropolis of the Achaemenid dynasty (c. 550–330 BC), with four large tombs cut high into the cliff face. These have mainly architectural decoration, but the facades include large panels over the doorways, each very similar in content, with figures of the king being invested by a god, above a zone with rows of smaller figures bearing tribute, with soldiers and officials. The three classes of figures are sharply differentiated in size. The entrance to each tomb is at the center of each cross, which opens onto a small chamber, where the king lay in a sarcophagus.

https://en.wikipedia.org/wiki/Naqsh-e_Rostam

The Ka’ba-ye Zartosht is 46 metres (151 ft) from the mountain, situated exactly opposite Darius II’s mausoleum. It is rectangular and has only one entrance door. The material of the structure is white limestone. It is about 12 metres (39 ft) high, or 14.12 metres (46.3 ft) if including the triple stairs, and each side of its base is about 7.30 metres (24.0 ft) long. Its entrance door leads to the chamber inside via a thirty-stair stone stairway. The stone pieces are rectangular and are simply placed on top of each other, without the use of mortar; the sizes of the stones varies from 0.48 by 2.10 by 2.90 metres (1 ft 7 in by 6 ft 11 in by 9 ft 6 in) to 0.56 by 1.08 by 1.10 metres (1 ft 10 in by 3 ft 7 in by 3 ft 7 in), and they are connected to each other by dovetail joints.

The structure was built in the Achaemenid era and there is no information of the name of the structure in that era. It was called Bon-Khanak in the Sassanian era; the local name of the structure was Kornaykhaneh or Naggarekhaneh; and the phrase Ka’ba-ye Zartosht has been used for the structure since the fourteenth century, into the contemporary era.

Various views and interpretations have been proposed about the application of the chamber, but none of them could be accepted with certainty: some consider the tower a fire temple and a fireplace, and believe that it was used for igniting and worshiping the holy fire, while another group rejects this view and considers it the mausoleum of one of the Achaemenid shahs or grandees, due to its similarity to the Tomb of Cyrus and some mausoleums of Lycia and Caria.

Some other Iranian scholars believe the stone chamber to be a structure for the safekeeping of royal documents and holy or religious books; however, the chamber of Ka’ba-ye Zartosht is too small for this purpose. Other less noticed theories, such as its being a temple for the goddess Anahita or a solar calendar, have also been mentioned. Three inscriptions have been written in the three languages Sassanian Middle Persian, Arsacid Middle Persian and Greek on the Northern, Southern and Eastern walls of the tower, in the Sassanian era.

https://en.wikipedia.org/wiki/Ka%27ba-ye_Zartosht

================

Διαβάστε:

Naghshe Rustam

Eras

Naghshe Rustam complex is within a 6-kilometer distance to Persepolis and is located in Haji Abad Mountains. This complex encompasses three eras:

Elamite relics belong to 2000-600 B.C.

Achaemenid relics belong to 330-600 B.C.

Sasanian relics belong to 224-651 A.D.

Mausoleum of Achaemenid Kings

Some of the greatest kings of Achaemenid’s tombs are in Naghshe Rustam. Xerxes (Khashayar Shah) (486 to 445 B.C.), Darius I (522 to 486 B.C.), Ardashir I (465 to 424 B.C.), and Darius II (424 to 405 B.C.) tombs are located in Naghshe Rostam.

The Tombs

The width of each tomb is 19 meters and the length is about 93 meters. The tombs are about 26 meters above the ground level.

Symbolism of the outer space of the tombs

The carving of the king with an arc in the hand is visible on top of the platform. This arc is a symbol of strength. In front of the king, the carving of Ahuramazda is visible. In this carving, two places are visible in which sacred fire is burning. In the right top of the picture, the carving of the moon is visible which shows the world instability.

In the bottom of the platform, the representatives of different nations are holding the kingdom throne. There are also columns; on top of each column, you can see a two-headed cow. Some roaring lions are visible in the bottom of the motifs. The lions are decorated with some lotus. Lotus is a symbol of sincerity and being free of any sin.

Mausoleum Structures

The entrance of each mausoleum is square shaped. These doors were being locked in ancient times. Additionally, Darius Mausoleum has some cuneiform writing. In this writing, Darius is praising Ahuramazda and he mentions his victories. He also speaks of his thoughts. The corridor in Darius Mausoleum has a length of 18.72 meters and a width of 3.70 meters. In this mausoleum, there are nine stone coffins which are dug in a stone row. They belong to the Great Darius, the Queen, and other relatives. Their dimensions are 2.1*1.5*1.5. Each tomb is covered with a big stone.

Kabaye Zartosht (Cube of Zoroaster)

In front of the Naghshe Rustam, in a whole, there is a beautiful cube that they call it the Cube of Zoroaster –who is an Iranian Prophet-. This building is made of big stones. The proficiency and precision used in cuttings and carvings in the black and white stones show the capability of the architectures in Achaemenid Dynasty. On top of the cube, there is a 2.5*2.5 square meters room. There are different beliefs about this room.

Some believe that Avesta (the religious texts of Zoroastrianism) which was written on 12000 cowhides has been stored in this room. Some others believe that this room is the tomb of Bardiya the son of Cyrus who was killed by his brother Cambyses.

Some of the historians believe that the sacred fire was stored in this room. Recently it is said that this room was an observatory. During the Sasanian Empire, some of the important governmental documents were kept. A Sasanian inscription is in three languages. This inscription mainly talks about the historical events in Shapour I in Iran and Rome battles in which the Valerian (Rome Emperor) was defeated and prisoned in Bishapur.

The Excavation of Naghshe Rustam

For the first time, it was excavated by Ernst Herzfeld (German archaeologist and Iranologist) in 1923. Herzfeld excavated the last vestiges of Sasanian towers. After that, this place was analyzed several times from 1936 to 1939. Some important heritage like Persian Inscriptions and some buried stone belonging to Sassanid Era were found. In central Excavations, they reach a building. And in the western parts, the last vestiges of two buildings with muddy bricks were found.

https://apochi.com/attractions/shiraz/naghshe-rustam/

Ο ηττημένος Βαλεριανός γονατιστός προ του Σαπούρ Α’

Naqš-e Rostam

Naqš-e Rostam, a perpendicular cliff wall on the southern nose of the Ḥosayn Kuh in Fārs, about 6 km northwest of Persepolis; the site is unusually rich in Achaemenid and Sasanian monuments, built or hewn out from the rock. The Persian name “Pictures of Rostam” refers to the Sasanian reliefs on the cliff, believed to represent the deeds of Rostam.

Achaemenid Period. The most important architectural remains are the tower called Kaʿba-ye Zardošt (Kaʿba of Zoroaster, Ar. kaʿba “cube, sanctuary”) and four royal tombs with rock cut façades and sepulchral chambers.

(1) The Kaʿba-ye Zardošt is a massive, built square tower, resting on three steps (7.30 x 7.30 x14.12 m) and covered by a flat pyramidal roof (Stronach, 1967, pp. 282-84; 1978, pp. 130-36; Camb. Hist. Iran II, pp. 838-48; Schmidt, pp. 34-49). The only opening is a door. But on all four sides there is a system of blind windows in dark grey limestone, set off by the yellow color of the general structure, between the reinforced corners, and the walls are covered with staggered rectangular depressions. Both systems have no other purpose than to relieve the monotony of the structure. A frieze of dentils forms the upper cornice. A staircase of 30 steps, eight of which are preserved, led to the door (0.87 x 1.75 m) in the upper part of the north wall. Originally, the two leaves of a door opened into an almost square room (3.72 x 3.74 x 5.54 m) without any architectural decoration and no provisions for lighting (Schmidt, p. 37).

There is an analogous, though much more decayed, structure, called Zendān-e Soleymān (lit. prison of Solomon), in Pasargadae (Stronach, 1978, pp. 117-37; 1983, pp. 848-52). Its stone technique does not yet show traces of the toothed chisel (Stronach, 1978, p. 132), and the building can thus be dated to the last years of Cyrus II the Great (r. ca. 558-530 BCE), whereas due to chisel marks the Kaʿba-ye Zardošt can be dated to the early years of Darius I (r. 522-486), around 500 BCE. The Achaemenid structures do not have exact prototypes, but their plan is comparable with those of the earlier Urartian tower temples (Stronach, 1967, pp. 278-88; 1978, pp. 132-34).

On the Kaʿba-ye Zardošt, three exterior sides bear the famous inscription of Shapur I. (r. 241-72 C.E.). The Res gestae divi Saporis (ŠKZ) was added in Greek on the south wall, in Sasanian Pahlawi (Parsik) on the east, and in Parthian (Pahlawik) on the west (Back, pp. 284-371), while the north wall with the entrance has remained empty. Beneath the Parsik version on the east wall, the high priest Kirdīr had his own inscription incised (Sprengling, pp. 37-54; Chaumont, pp. 339-80; Gignoux, pp. 45-48).

Evidently, in Sasanian times the Kaʿba-ye Zardošt—like the tower at Paikuli with the inscription of Narseh (r. 293–302; cf. Humbach and Skjaervø)—served, in addition to other functions, as memorial. Perhaps the two towers in Naqš-e Rostam and Pasargadae already had a similar significance in Achaemenid times, albeit this cannot have been their main function.

In Kirdīr’s inscription the Kaʿba-ye Zardošt is called “bun-xānak.” W. B. Henning proposed the translation “foundation house,” and concluded that the tower was of central religious significance. He suggested that the empty high room was destined “for the safe keeping of the records of the church and even more for the principal copy of the Avesta” (Henning).

Though other translations of “bun-xānak” have been discussed (Gignoux, pp. 28-29 n. 61), it seems the most convincing interpretation that these two towers served as depositories. The lack of any provision for the ventilation of a fire excludes the towers’ use as fire temples (Stronach, 1978, pp. 134-35).

Their staircases were designed “for the solemn ascent and descent of persons who in some manner attended the sacred structure” (Schmidt, p. 41). They indicate that the towers did not serve as royal tombs (Stronach, Camb. Hist. Iran II, p. 849 n. 2), because those have entrance walls that are smoothed beyond their facades, down to the original ground, to make them inaccessible.

N. Frye (1974, p. 386) first expressed the opinion that “the intention was . . . to build a safety box for the paraphernalia of rule in the vicinity of Persepolis as had been done at Pasargadae,” though E. F. Schmidt (p. 44) had dismissed the interpretation of the Kaʿba-ye Zardošt as depository. But Plutarch (46-after 119 C.E.) mentions in Artoxerxes 3 that at Pasargadae one temple belonged “to a warlike goddess, whom one might conjecture to be Athena” (Sancisi-Weerdenburg, p. 148).

At this sanctuary the Achaemenid kings were crowned. During the coronation ceremony the new monarch took a very frugal meal, and was dressed in the robes which Cyrus the Elder wore before assuming kingship. H. Sancisi-Weerdenburg was the first to identify the Zendān-e Soleymān as Plutarch’s temple (Gk. hieron).

Consequently, she interpreted this building, as well as the Kaʿba-ye Zardošt, as “coronation tower.” Her view that these towers had dynastic functions, rather than a purely religious significance and definitely no funeral purposes, has become widely accepted, though her suggestion that a sacred fire was also kindled in these towers can no longer be upheld.

(2) The Royal Tombs. In the cliff wall four monumental tombs are cut out from the native rock (Schmidt, pp. 80-107). The oldest tomb (Tomb I) has inscriptions that assign it to Darius I.

The other three (Tomb II-IV) can only tentatively be attributed to Xerxes (east-northeast of Darius I), Artaxerxes I (west-southwest of the tomb of Darius I) and Darius II (westernmost).

The four monuments follow the same pattern. But it is completely different from that of the older tomb of Cyrus the Great at Pasargadae, which is a built structure consisting of a stepped platform and a tomb with a gabled roof. The model was first used for Darius I and has no exact prototypes in the Near East, Egypt or Greece, though the stone technique is Urartian in origin (Calmeyer, 1975, pp. 101-7; Gropp, pp. 115-21; Huff, 1990, pp. 90-91).

The rock tomb is characterized by the contrast between a cruciform composition in relief on the exterior wall and a very simple interior of chambers and grave cists. The center of the relief ensemble is a facade that represents the front of a palace with four engaged columns. On this architectural component rests a throne bench (Gk. klinē, OPers. gathu in inscription DNa) that is supported by 30 representatives of the empire’s peoples. The throne bench in turn serves as the platform of a religious scene with king, fire altar, and divine symbols.

The architectural register recalls the palace of the living monarch because the portico’s dimensions on the tomb of Darius I. are almost identical to those of his palace on the terrace of Persepolis (Schmidt, p. 81). A significant feature is the use of engaged columns, which appear on his tomb for the first time in rock architecture.

The so-called Median rock tombs, which are imitations of the Achaemenid monuments, do always show free standing columns (von Gall, 1966, pp. 19-43; 1973, pp. 139-154; 1988, pp. 557-82; “Dokkān”); the exception is the tomb of Qizqapan, where half columns have been placed on the rear of the antechamber (von Gall, 1988, pl. 23).

But at many tombs in the Median province, the originally freestanding columns have collapsed under the pressure of the superimposed rock. Consequently, there was not only the esthetic reason of creating the illusion that the antechamber’s front side and back wall were on the same level. More important were statical considerations. The architects and sculptors of the royal tombs used engaged columns because they could withstand the rock pressure despite their high slender shape.

In the middle register, the mighty throne bench with its 30 armed carriers does not show a realistic scene, and is not considered pictorial evidence for the supposition of real processions on the roofs of Achaemenid palaces (Schmidt, p. 80). It rather is a simile of the Achaemenid empire, the throne bench of which is supported by its peoples, dressed in their distinctive costumes and headgears (Schmidt, pp. 108-118).

On the tombs of Darius I in Naqš-e Rostam and that of Artaxerxes II (r. 404-359 BCE) in Persepolis, inscriptions describe the peoples’ order, and this order seems to correspond with the official geographical records of the empire’s extension (Calmeyer, 1982, pp. 109-123). According to P. Goukowsky (p. 223; cf. Calmeyer, 1982, p. 113 fig. 3) the empire was divided in three concentric zones: Persians, Medians and Elamites live in the inner circle.

An axis is leading from the center to the east, listing Parthians, Arians, Bactrians, Sogdians, and Chorasmians. Then the enumeration turns southeast, naming Drangians, Arachosians, Sattagydians (Thataguš), Gandharans, and Indians and reaches Central Asia, where the haoma-venerating Scythians and pointed-hat Scythians already inhabit the periphery.

On a second axis leading to the south the Babylonians, Syrians, Arabians, and Egyptians (Mudraya) are aligned, whereas on a third axis to the northwest the Armenians, Cappadocians, Lydians (Sparda), and Ionians are represented. Finally in the western periphery there live the Scythians beyond the Sea, the Thracians (Skudra), and the Petasos bearing Ionians.

The Libyans (Putaya) and the Ethiopians (Kušiya) roam the empire’s southernmost countries. Two men stand outside the throne bench, and their hands help lifting the platform which is slightly elevated above the ground.

They are a Makan (Maka, i.e., Oman and probably also the region on the Persian side of the Gulf) and a Carian (Karka). P. Calmeyer (p. 120) has convincingly argued that their exceptional corner positions reflects that these two peoples inhabit the south and the west corners of the empire, at the shore of the ōkeanos which in antiquity was believed to flow around the inhabited earth (Gk. oikoumenē).

All men (Schmidt, figs. 39-50), with the exception of the Babylonian (ibid., fig. 50 no. 16), are wearing weapons, mostly daggers and swords, and some also pairs of javelins.

Bearing arms in the presence of the monarch was a sign of honor and trust, so that the unarmed Babylonian represents an act of deliberate humiliation.

Since Xerxes (r. 486-465 BCE) probably supervised the final work on the tomb of his father Darius I (Schmidt, pp. 116-18 part. 117), this humiliation is likely to reflect to repeated rebellions of the Babylonians against him as well as against his father.

The scene in the top register has religious significance. The king is standing on a three-stepped platform, his left resting on a bow, while his slightly lifted right hand points to the winged symbol hovering above the scene. Since the late 19th, early 20th century, the winged ensign with a human figure, emerging from a circle, has been understood as a representation of Ahura Mazdā (Root, pp. 169-79), and recent attempts to interpret this symbol as the royal genius Frawahr have been rejected.

The king faces a blazing fire altar, though he stands at a considerable distance, whilst the ensign of a disc with inscribed crescent is hovering in the upper right corner. In general, scholars agree that this scene shows how the king is worshipping the holy fire. But the gesture of the king’s right hand corresponds in all details with that of the right hand of the Ahura Mazdā symbol.

The representation thus stresses the close connection between the king and Ahura Mazdā, whose will is decisive for the king’s actions. This interpretation is supported by the Achaemenid royal inscriptions, which are directly related to the reliefs.

On tomb I, Darius I wears a headdress (Gk. kidaris) with an upper rim of sculptured stepped crenellations. Reliefs on the jambs of the southern doorway in Darius’s Palace (Tilia, pp. 58-59) indicate that this was the personal crown of Darius, which was also worn by Xerxes as long as he was crown prince (von Gall, 1974, pp. 147-51).

On Tomb II, which is ascribed to Xerxes, in the king’s crown the rest of a sculptured crenellation is visible (von Gall, 1974, pl. 134 no. 2; 1975 fig. 3), suggesting that this monument was completed before he became the absolute monarch (von Gall, 1974, p. 151). The representations of this late time show a straight cylindrical crown without any decoration. All succeeding rulers of the Achaemenid dynasty adopted this shape, allowing only minor deviations (von Gall, 1974, pp. 150-60; 1975, pp. 222-24).

Another invariable detail of the royal tombs is the discoid symbol hovering in the upper right corner. The inscribed crescent indicates its Assyrian origins. While it represents the moon god Sin in Assyrian art, on the Achaemenid tombs its meaning is difficult to comprehend. Opinions differ whether the symbol has to be interpreted as lunar or solar (cf. Root, pp. 177-78), and there are no written sources to corroborate either view. E. F. Schmidt (p. 85) interpreted the sign as a symbol of Mithra.

But the Persian moon god Māh is relatively well documented in the imagery of the Achaemenid seals. In the central panel above the fire altar scene of the rock tomb of Qizqapan, this type of moon god is also represented (von Gall, 1988, pp. 571-72). These images, in connection with other, though scanty, pictorial evidence (von Gall, 1988, p. 572 n. 55), suggest that the moon played a certain role in Achaemenid concepts of death and afterlife.

On the tomb of Darius, the framework of the throne bench shows three superimposed figures on each side. On the left, two dignitaries are inscribed as the lance bearer Gobryas (Gaubaruwa) and the bearer of the royal battle-ax Aspathines (Aspačina), while the lowest man is an unnamed guard (Schmidt, pp. 86-87). On the right, three unarmed men are clad in the long Persian garment. Their gesture of raising a part their upper garment to the mouth has been interpreted as an expression of mourning, comparable to the Greek custom (Schmidt, p. 87).

More recently, scholars have suggested that this gesture captures the imperative of ’do not pollute the holy fire’ (Hinz, p. 63 n. 4; cf. Seidl, p. 168) or shows respect for the king’s majesty (Root, p. 179), but both alternatives seem less convincing. Additional figures are on the side walls of the recesses into which the tomb facade was carved. On the left, there are three superimposed panels with guards holding long lances. On the right, three mourners who need be considered either courtiers or members of the royal family (Schmidt, p. 87) stand above each other.

Two larger cuneiform inscriptions, as well as legends with the names of Darius I, of his two supreme commanders, and of the 30 bearers of the throne bench, are found in the facade of Tomb I. One is in the top register, to the left of the king (DNa), and the other (DNb) stands in the architectural register, on three of the five panels between the half columns of the portico.

Both are written in three languages, but DNa in Old Persian, Elamite, and Babylonian (Weissbach, pp. 86-91), and DNb in Old Persian, Elamite and Akkadian (Hinz, pp. 52-62 including R. Borger’s edition of the Akkadian version). In the Seleucid period, an Aramaic version was added to DNb below the Elamite text (Frye, 1982).

In stark contrast to the rich architectural decoration of the façade, the interior is bare of any architectural and figural elements. The general layout is also best demonstrated with the tomb of Darius I: A long vestibule is running parallel to the facade, and three doors in the back wall of this vestibule are leading to three separate barrel-vaulted tomb chambers. In each tomb chamber, a trough-like cavity was hewn into the solid rock to hold a probably wooden sarcophagus or klinē. These cists were sealed with monolithic lids after the deposition of the corpses, but nothing has remained of the original interments.

The combination of an oblique corridor and burial chambers with cists was preserved in the other three tombs, assigned to Xerxes (Tomb II), Artaxerxes (Tomb III), and Darius II (Tomb IV).

Yet they show inferior craftsmanship, because the chambers are not running axially, but obliquely to the facade. At Persepolis, the interior organization of the two tombs is also identical.

(3) Other architectural remains. In the Center Test of his 1936 and 1939 excavations, E. F. Schmidt found a building (Schmidt, pp. 10 and 64). In the West Test, he discovered remains of two mud-brick buildings, as well as evidence of an enclosure of the royal tombs (ibid., pp. 10, 54-55). In the west of the cliff, a polygonal cistern (diam. 7.20 m) hewn out from the native rock was excavated (ibid., pp. 10, 65).

The Sasanian Period. A fortified enclosure ran around the major part of the sculptured cliff, and its west and east ends were abutting with the rock. Seven semicircular towers strengthened this structure (Schmidt, pp. 55-58, figs. 2, 4; cf. Trümpelmann, p. 41, fig. 68, drawing by G. Wolff). On the slope of the Hosayn Kuh, there are two cut rock structures in the shape of a čahārṭāq. They are generally assumed to be Sasanian fire altars, but D. Huff (1998, p. 80 pl. 10a; “Fārs,” pp. 353-54 pl. 3) identifies them as astōdāns.

Τις βιβλιογραφικές παραπομπές μπορείτε να βρείτε εδώ:

http://www.iranicaonline.org/articles/naqs-e-rostam

Η νίκη του Σαπούρ Α’ επί των Ρωμαίων Αυτοκρατόρων Βαλεριανού (γονατιστού) και Φίλιππου του Άραβα

Επιπλέον:

Γενικά για τα μνημεία και τις επιγραφές:

https://en.wikipedia.org/wiki/Naqsh-e_Rostam

ttps://ru.wikipedia.org/wiki/Накше-Рустам

https://en.wikipedia.org/wiki/Tomb_of_Darius_the_Great

https://en.wikipedia.org/wiki/DNa_inscription

Τα κείμενα των επιγραφών, φωτοτυπίες, μεταγραμματισμός κι αγγλική μετάφραση:

https://www.livius.org/sources/content/achaemenid-royal-inscriptions/

https://www.livius.org/sources/content/achaemenid-royal-inscriptions/dna/?

https://www.livius.org/sources/content/achaemenid-royal-inscriptions/dnb/

https://www.livius.org/sources/content/achaemenid-royal-inscriptions/dne/

https://www.livius.org/articles/place/naqs-e-rustam/

Το Ιερό του Ζωροάστρη:

https://en.wikipedia.org/wiki/Ka%27ba-ye_Zartosht

https://en.wikipedia.org/wiki/Kartir

https://en.wikipedia.org/wiki/Kartir%27s_inscription_at_Naghsh-e_Rajab

Σχετικά με τον Σαπούρ Α’, τον Φίλιππο Άραβα, τον Βαλεριανό και την Μάχη της Έδεσσας της Οσροηνής (260 μ.Χ.)

https://en.wikipedia.org/wiki/Shapur_I

https://en.wikipedia.org/wiki/Valerian_(emperor)

https://en.wikipedia.org/wiki/Battle_of_Edessa

https://en.wikipedia.org/wiki/Philip_the_Arab

https://en.wikipedia.org/wiki/Cameo_with_Valerian_and_Shapur_I

Η ταπείνωση και αιχμαλωσία του Ρωμαίου Αυτοκράτορα Βαλεριανού από τον Σαπούρ Α’ όπως αναπαριστάθηκε σε πίνακα του 16ου αιώνα από τον Γερμανό ζωγράφο Hans Holbein der Jüngere (Hans Holbein the Younger) – 1521. Ο καλλιτέχνης δεν είχε υπόψει του το σασανιδικό ανάγλυφο του Ναξ-ε Ρουστάμ και κανένας Ευρωπαίος ταξιδιώτης, έμπορος, διπλωμάτης ή ερευνητής δεν είχε φθάσει ακόμη εκεί αλλά οι Ευρωπαίοι διετήρησαν πολύ αρνητικές αναμνήσεις από τον Βαλεριανό, δεδομένου ότι ο Ρωμαίος αυτοκράτορας είχε κηρύξει διωγμούς κατά των Χριστιανών και Χριστιανοί συγγραφείς είχαν δικαιολογημένα χαρεί από το ελεεινό τέλος του Βαλεριανού που μάλιστα περιέγραψαν ως πολύ χειρότερο από το ιστορικά τεκμηριωμένο τέλος του.

Το περίφημο καμέο του Σαπούρ Α’ νικητή στην Έδεσσα της Οσροηνής (Ούρχα, σήμερα Ούρφα στην νοτιοανατολική Τουρκία) επί του Ρωμαίου αυτοκράτορα Βαλεριανού που αιχμαλωτίστηκε.

======================

Κατεβάστε την αναδημοσίευση σε PDF:

https://www.slideshare.net/MuhammadShamsaddinMe/240270

https://issuu.com/megalommatis/docs/_-_fdcde1b109b965

https://vk.com/doc429864789_619827582

https://www.docdroid.net/tIpNqbY/naks-e-roystam-stauroskhimoi-laksefti-tafoi-ton-akhaimenidwn-anaghlifo-toy-balerianou-aikhmalotoy-romaioy-autokratora-gonatistou-p-pdf

The classical Kufic script of the Blue Quran, by unknown, North Africa or Southern Spain, 9th or 10th Century CE.