İnsanlar varken de yalnız kalıyorsun anlamıyor musun?
Avazım çıktığı kadar susuyorum!
kendini sev bi de kedileri.
Yıkık dökük bu evin içinde bi biz var.
düzeni bozalım mı beraber
İnsan insana ev olmalı, çıkmaz sokak değil.
önce kavuşma ardından hafif karıncalanma ayaklarda. hafif mide bulantısı ile karışık kelebeklenme hissi. yüzde kocaman bi’ gülümseme. sürekli öpme hissiyatı ve sürekli yanında yanında nefes alsın isteği. sonra vedalaşma. farklı otobüsler. kafayı cama dayamak ve o an özlemeye başlayarak kahrolmak.
Herşeyden uzaklaşmak isteyip en fazla balkona çıkabilmek.
“aslında çok acıyor da belli etmiyorum”
seni seviyorum, çünkü sorgulamıyorsun yargılamıyorsun beni. olduğum gibi kabul ediyorsun, hatalarımla zaaflarımla. değiştirmek yerine anlamaya çalışıyorsun beni…