Sırf Bazı şeyler Babasının Kulağına Gitmesin Diye Canımı Tehlikeye Atıp şerefsiz çocuklarla

Çok fazla türkü dinliyorum sanırım.

Ruhum yaşlanmış gibi hissediyorum...

Ben gördüğüm bir böcekle çok büyük mutluluk yaşayan bir kızım. Hangi maddiyatdan bahsediyorsunuz?

Pembeye nefret edebilirim, ama içimdeki o küçük kız hâlâ ölüp pembe bir mezarlığa gömülmek istiyor...

~sönmüşbiryıldız

Beni tanımayan insanlara kendimi ifade edebiliyorum, hatta bir şeyler söyleyebiliyorum. Beni "tanıyanlara" mükemmel görünsem de.

Kendime bir söz verdim. Her şeye direndim ve bir şekilde hayatta kaldım. Hala nefes alıyorum. Yaşadığım hiçbir şeyi unutmak istemiyorum, unutmayacağım da. Ama 9 yaşımdan beri beni intihar girişimlerine maruz bırakan herkesi sileceğim. Ve bu yolculukta sadece kendimi düşüneceğim, başka kimseyi düşünmeyeceğim. Kimsenin ne hissettiğini veya hangi durumda olduğunu umursamıyorum. Belki de bu beni yetiştiren aileme karşı saygısızlıktır. O zaman ben şerefsizim. Ama bazıları bana 17 yıl borçlu. Gerekirse yoluma çıkan herkesi yok ederim, üç kişi hariç. Kendime bir söz verdim. Mutlu olacağım! Ne olursa olsun ben varım!

Mutlu olacağım.

İster biriyle, ister yalnız...

Benden alınanı kendime geri vereceğim.

"Ağlamak istemiyorsunuz, çünkü ağlamak içinizde sakladığınız en gizli şeyleri açığa çıkaracak gibiydi..." ~ Sonat

Kaç şarkıda öldürdük birilerini ya da kaç şarkıda vazgeçtik birilerinden? Kaç şarkıda yas tuttuk, kaç şarkıda özledik, bekledik...?

Yaşadığım çok ağır şeyler var, hiç kimseye anlatamadığım. Benim en iyi yaptığım şey yazmaktır, ama öyle şeyler ki yaşadıklarım, yazmaktan bile korkuyorum. Yazamıyorum bile. İçimde tutup kendimi mahvediyorum daha da her geçen gün...

Babamın gözünde zerre değerim yok ama annem giderken o çok sevdiği oğlu da gitmişti, bir tek ben kalmıştım onunla bu evde. Annemin beni de götürmeye çalışmasına rağmen babamı yalnız bırakmamıştım sadece 13 yaşım varken. Unuttu demek. Şarkıda da söylediği gibi "Sen hatırlamazsın, ben unutmam...". Senin artık hatırlamadığın geceler benim hala kabuslarım, sevgili babam. Şimdi beni hiç bir şey için suçluyamazsın. Öyle işte...

Mən öyrəndim vecsizliyi anama "çox dəyər verən" atamdan.

Mən öyrəndim susmağı hər gecə-gündüz ağlayan anamdan.

Ben o günlerde o günlerin hiçbir zaman geride kalmayacağını zannediyordum. Korkudan ağladığım, içki kokulu gecelerin, gündüzlerin hiçbir zaman geçmeyeceğini düşünürdüm...

Geçti. Geçti ama geriye bir ben kalmadı. Geriye sadece ağır hasarlı ve duygusuz bir kız kaldı. Aslında haklıymışım, kaç yüz yıl geçse bile geçmeyecek...

Ha bir de, bana bir çocukluk borçlusun, dünya. Bir daha yaşayamayacağım çocukluğumu mahvettiğin için seni asla affetmeyeceğim.