İçimde Sana Uğrayan Duraklar Olsa Da, Sana Gelmek De Kolay Değil, Sana Uğramadan, Seni Görmeden

Hiç birşey seni sevmekten daha güzel değil.. Kalbinin daha yakından atması ve gülerken yüzünde beliren gamzelerini görmekten daha güzel bir manzara yoktur..

"Yoğun bir siz tabakası gibi acılar kalbinin dört duvarını sararken bir umut ışığının el uzatmasını istersin ama etraf daha da karanlığa gömülür. İşte o an, sisin içinde tamamen kaybolursun..."

İşin kolayına kaçmadım

Uğruna ölmedim yani

Uğruna ölünecek sandığım biri için yaşadım hep

Sen bunu da bilmedin

Ben bir bakışına bin anlam yükledim

Sen aşka kestirmeden gittin

Bir hayatın özetini bırakıp avuçlarıma

Şimdi gidiyorsun

Git

Bana karanlığın ne demek olduğunu öğretmeden

Bütün ışıklarımı söndürüyorsun

Bu cehennem cinayetlerini işliyorsun

Sonra bunlara intihar süsü veriyorsun

Yazıklar olsun yazıklar olsun

Susuyorsun susuyorum susayacaklarım bitmiyor

Hani sen sevdiğini

Yarı yolda bırakacak kadar yüreksiz değildin

Düşmemeyi öğretecektin nerdesin nerdesin. .

.

.

"Senin bana nasip olman, şahsi hayatımın en değer biçilmez talihidir."🌹

İnsan sevdiği birini aklında tutarak değil, onun yanında durarak göstermeli sevgisini. Yoksa ne yapayım ben Şam’daki kayısıyı.? . .

Mutlumuyduk sanki

Nefes alıyordu sadece aşkımız

Hiç bir iddası olmadan kısa çubuğu çekmiş

Durmuşuz...

paramparça oldum görmedin

Her bir parçam savruldur ayrı yerlere

“ Evvel refik bade’l-tarik” derler; önce yol arkadaşı sonra yol.”

Duraklamadan geçiyoruz birbirimizin sokaklarından, soluk almadan.. Kimse dokunmuyor kimsenin yarasına.. Herkes kendi içinde.. Herkes kendi iç kanamasında..!

Dönme. Bak canımı yakıyorsun ve yaşamak zorlaşıyor benim için. Acıdan uyuşmuş bir bedenle ne kadar yaşayabilirim ki ? Aldığım nefesin bir anlamı yok, yediğim yemeğin, içtiğim suyun, uyuduğum uykunun, yaşadığım hayatın hiçbir önemi yok. Benim sadece, açtığın yaralar ve seni seven kalbim arasında sıkışıp kalmışlığım var. Yapma. Gerçekten artık zorlanıyorum. Aklım senden nefret ediyor lakin içimde susturamadığım bir yanım sana aşık. Seni söküp atamıyorum. Bir köşede bırakıp kaçabilsem içim rahatlayacak, yüküm hafifleyecek, sırtıma saplanan onlarca bıçaktan biri çıkacak. Ama yapamıyorum. Seni bir köşede bırakıp öylece çekip gidemiyorum. Denedim. Gerçekten denedim. Seni bir köşede bıraktım. Lakin gözüm arkada kaldı. Olmadı. Tekrar her hücremle istedim seni. Sanırım artık kabullenmeliyim. Seni içimde yaşatmayı, seni benimle birlikte yürütmeyi kabullenmeliyim

Toprak kokunu getiriyor bana.

Yağmur sarılmanı.

Bazı vazgeçişler hiç adil değil

ama sen yok oluşu yazdın kaderime.

O değil de insan canını yakanı

neden, nasıl unutamaz?